Als ik aan mijn vader denk, dan denk ik direct ook aan de glimmende Seiko om zijn pols. Al zo lang als ik me kan herinneren droeg hij een Seiko-horloge. Een bescheiden, plat model met metalen band in de jaren 80 en later, na zijn pensioen, duurdere modellen. Onder meer deze getoonde Arctura en een Premier. In de jaren daarna kocht hij ook nog twee Citizen’s, twee pilot’s.
Maar de Arctura was zijn absolute favoriet. Vele malen heeft hij voor de etalage staan kijken naar dit horloge, waarvoor hij aan het sparen was. En toen kreeg hij hem als verrassing van mijn moeder cadeau voor zijn pensioen. Toen 61 jaar, had hij 42 jaar als automonteur en chef-werkplaats gewerkt. Hij was er zeer blij mee. En onwijs zuinig en trots op. De voorliefde voor Seiko’s heb ik van hem geerfd, want van mijn eerste verdiende geld kocht ik een Sportura. Die draag ik nog steeds veel, al zijn er ondertussen ook andere modellen bijgekomen en afgevallen.
Eind 2017 werd mijn vader ziek en toen mijn moeder hem de laatste dagen vroeg wie zijn horloge moest krijgen (ik of mijn broer, die er weinig mee heeft) was hij resoluut. Hij moest naar mij.
Ik draag hem zelden, maar kijk er vaak naar. Het is (logischerwijs) het horloge met de meeste emotionele waarde voor me.
Een Remova Ancre, 25 steens-automaat met AS-uurwerk. Een Swiss Made dresser met een heerlijke sunburst. Het horloge is meer dan 50 jaar oud maar na een opknap- en servicebeurt nog in goede staat. Ik draag het graag (vandaag ook, al is de foto niet van vandaag) en het is voor mij een mooie herinnering aan m’n vader.
Deze Citizen van m’n vader, maar in de jaren '60 had mijn vader een voor mij schitterend horloge, wat ik altijd tegen mijn oor hield, om het tikken te horen.
Ik heb meerdere horloge-herinneringen bij m’n vader – met name twee Seiko’s. Toevallig had ik het er laatst met hem over. Ik weet nog dat ik als kind zijn horloges wel eens om mocht doen. Mijn vader leeft nog, dus er komen vast nog meer horloge-herinneringen bij. Waaronder het dragen van zijn Seiko – de tweede onderstaand.
Seiko Message Watch (ma42-4a00)
Die heb ik zelfs een poosje in gebruik gehad toen ik op de basisschool zat – m’n vader had toen zelf een nieuwer model uit dezelfde lijn gekocht. Hoe ontzettend gaaf was het berichten te kunnen ontvangen op je horloge. Je kon een dienst bellen en daarmee een zeer kort tekstbericht naar het horloge laten verzenden – geheel draedloosch! Kwam een enkele keer wel handig van pas. De dienst is vast al jaren uit de lucht. Ik vind op internet nog wel een handleiding van een van de modellen uit de MessageWatch lijn – voor de nostalgisch geïnteresseerden.
Seiko SJW047 / v743-8b50
Een van mijn vaders andere horloges heb ik laatst van hem gekregen. Door hem jarenlang gedragen op werk en tijdens vakanties. De kastplaat noemt “v743-8b50”, de modelnaam is denk ik SJW047. Loopt nu niet. Verstelling van datum, dag en tijd voelt soepel en scherp. Hopelijk werkt 'ie later deze week met een nieuw batterijtje weer zoals vroeger.
Mooi stukje historie!
What’s in a watch zou je kunnen zeggen…
Heel veel familie-verhalen, emoties dus.
Als je zo’n door je vader gedragen horloge weer ziet of om je pols voelt, trek je direct een heel hoofdstuk uit je verleden open.
Bijzonder!
Goddank leeft die ouwe van mij nog. Maar hij heeft wel in z’n testament vastgelegd dat zijn 18-karaats gouden Omega Seamaster De Ville naar mij gaat omdat hij deze in ‘68 van mijn grootvader als cadeau kreeg bij mijn geboorte. Ik hoop echt dat hij er nog héél lang zelf van mag genieten. En als hij van mij wordt, zal ik ‘m in ere dragen.
Mijn (groot)vader (die gelukkig nog kerngezond is) heeft me een aantal jaar terug als cadeau voor het halen van mijn middelbareschooldiploma 2 horloges gegeven die allebei van hem waren: een Seiko 7002-700a (geloof ik) en een solar powered Citizen.
Vroeger dook hij veel met deze horloges, maar hij is hedendaags overgestapt naar een apple watch.
Grappig, ik heb gisteren toevallig de Rado van mijn vader gekregen. Een groot gedeelte van mijn jeugd heb ik mijn vader dit horloge zien dragen en nu kan ik hem verder dragen. Vandaag weggebracht voor een nieuw batterijtje
Mijn vader was altijd gek van horloges. In de jaren 80 droeg hij een twotone Seiko QS. Goud/zilver. Die ligt in een laadje nu. Daarna had hij een tijdje een gouden Gucci. Die draagt mijn moeder nu. In de laatste jaren van zijn leven had hij met trots een Breitling gekocht:
Nadat hij is overleden heeft het 5 jaar geduurd voor ik hem wilde dragen. Dat heeft niet alleen te maken met mijn interesse in horloges dat pas de laatste tijd is opgebloeid maar ook in de toch ietwat ingewikkelde relatie die ik met hem had.
Als het goed is komt hij morgen terug van een reparatie. De tijd zal het leren hoeveel ik hem zal dragen maar ik ben blij dat ik dat van hem heb.
Mijn vader kocht in 1977 deze Enicar Sherpa. Van alle horloges die ik heb is deze me het meest dierbaar omdat het eigenlijk de enige tastbare herinnering is aan een bijzondere man die ik nog steeds erg mis.
De Omega Genève uit 1973 of 1974, gold plated met datum. Mijn vader is in 1996 overleden toen hij 51 jaar was en heeft dit horloge ooit van mijn moeder gekregen toen hij op late leeftijd nog afstudeerde als drs. aan de universiteit van Groningen. Hij was heel blij met het horloge en droeg het nagenoeg dag en nacht . Het horloge heeft een paar jaar bij mijn moeder in een la gelegen, maar staat sinds enige tijd mooi geëtaleerd in de kast onder een stolp samen met zijn paspoort en rijbewijs.
. Het horloge heeft een paar jaar bij mijn moeder in een la gelegen, maar staat sinds enige tijd mooi geëtaleerd in de kast onder een stolp samen met zijn paspoort en rijbewijs. 