September. Een ideale tijd om nog even lekker op vakantie te gaan in Zuid Frankrijk. Naseizoen, dus niet meer zo druk aan de Côte d’Azur en in de daarboven liggende streek van de Var in de Côte de Provence is de natuur in deze tijd van het jaar op zijn mooist. Het is er in elk geval nog steeds lekker warm. De bekende kustplaatsen Nice, St.Rafaël, Fréjus, Antibes en St.Tropez zijn leuk voor een dagje - ééntje dan, niet allemaal. Erg commercieel, toeristisch en druk. Grote jachthavens. Net iets te zongebruinde dames op leeftijd met te grote zonnebrillen, protserige jachten en kitscherige toeristenwinkeltjes met te dure goedkope zooi en niet al te vriendelijke obers op terrasjes met veel te hoge prijzen. Narigheid? Welnee! Zo hoort het, maar niet te lang.
Eén dagje St. Rafael met 35 graden is wel genoeg. Gelukkig was er die dag ook een soort antiek marktje in het centrum en daar vonden we zowaar tussen de toeristen bling bling nog een mooi miniatuur porseleinen pillendoosje foah weihnagh. Mw Lexaf verzamelt namelijk ook wel dingen. Verder lag ergens ook nog een afgeragd LIP horloge met een vies bandje voor 275 eurootjes… Meer Brac dan Bric. C’est Français Monsieur, très vieux! Uhh, non merci madame, je vais jeter un œil au marché… 
. Vooral veel kitsch sieraden, ouwe flessen en rare vazen. Niks mis mee, wel fotogeniek en ik hoef ze niet te kopen. Zoals meestal: horloges, ho maar.
Maar dan, zo’n 50 km noordwestelijk het land in, is daar de Var. Een ruig landschap met steile rotswanden en piepkleine middeleeuwse stadjes en dorpjes die onderling verbonden zijn met smalle wegen die uitsluitend uit haarspeldbochten bestaan. Lekker avontuurlijk autorijden, veel sturen, max. 40 km per uur, anders vlieg je uit de bocht of knal je op een niet al te vaak je tegemoet komende onverwachte tegenligger. Eén keer een hele grote bus. Dat was effe spannend, maar we passeerden elkaar langzaam en zonder schade. Als alles dan goed afgelopen is kom je in zo’n dorpje:
Daar mag je dan een weekje in zo’n schattig huisje wonen:
En in dat huisje kan je dan op je eigen terrasje lekker je eigen merk biertje drinken (ze hadden geen lekker Frans bier in het piepkleine supermarktje). De trouwe Bulova houdt de wacht, want we willen wel weer op tijd in ons dorpje zijn om lekker te eten.
Bargemon, het dorp waar wij bivakkeerden heeft 1400 inwoners, 2 kerken, 3 kroegen, waarvan 1 gesloten en 1 met alleen staanplaatsen, 1 middeleeuwse gevangenis, 4 bakkers, 1 slager, 1 bank die 2 dagen per week open is maar ook met een flappentap in de muur, want in de kroeg (die met het terras) willen ze alleen contant betaald worden. 1 ieniminisupermarkt en 1 ‘Tabac’. Voor de postzegels. Oma kun je namelijk niet whatsappen, die wil gewoon een ansichtkaart. Oh ja, en 4 restaurants. Daar moet je voor reserveren, want ondanks het naseizoen eind september zitten ze ’s avonds allemaal vol, terrasjes inclu. Met voornamelijk bejaarde lokale Fransen en verder meestal ook gepensioneerde Hollanders en Engelsen die hier, op de vlucht voor Rutte en de Brexit een leuk huisje hebben gekocht.
De restaurant chefs zijn ook lokaal en kunnen erg lekker koken, hun echtgenotes zijn respectievelijk Japans, Colombiaans, Engels en van één chef weet ik het niet, want die had geen leuk menu…
Sfeertje. De hond woont boven het café en laat zich door iedereen knuffelen. Je verwacht dat elk moment de postbode binnenloopt en zegt: “Iet ies Ai, Leclèrc!”
Toch kruipt het bloed waar het ook op zijn Frans niet gaan kan en worden er in zo’n weekje toch nog wat rommelmarktjes opgezocht. Oftewel de Vide Greniers en de Marché de Brocantes zoals ze hier genoemd worden. Bric-a-brac. Maar dan vaak met spullen zoals je die bij ons zelfs niet meer naar de kringloop zou durven brengen. Tenzij je een echte liefhebber van roest en vergankelijkheid bent natuurlijk. Dat ben ik als echte meukstreuner ook wel, maar ik probeer me te beperken tot horloges en vulpennen.
Niks te vinden natuurlijk. Maar toch, in een ander dorpje, Lorgue, weer een 30 kilometer haarspeldbochten de andere kant op, was er nog zo’n marktje. Ook weer met vooral veel roest en koffers vol met, tsja, met wat? Misschien van Sint Nicolaas geweest. Vol gedaan met jawistikhetmaar.
Wat zie ik? Ohh, een wekker! Nee, die hoef ik niet.
En toch, jawel. In zo’n platte markt-vitrinedoos met een glazen deksel en allemaal vakjes met goedkope sieraadjes, kromme manchetknopen en zwart geworden kettinkjes lag er in een hoekje een zakhorloge te slapen. Zag er eigenlijk wel leuk uit.
Puis-je voir cette montre un instant, monsieur ? - Beh oui…
Hmmm… Moeris… Emaille wijzerplaat… Even voorzichtig aan de kroon draaien… Het loopt… Mooi schoon… Vrijwel niet beschadigd… Gaat wat kosten denk ik…
Quel prix? - Quinze !
Vijftien? Daar ga ik niet over onderhandelen.
Bon! Ok Monsieur. Merci, Monsieur! - Merci a vous! - Bonne Journee!
En toen had ik dus toch nog een horloge gekocht. In de vakantie. Op een rommelmarkt in een durp in Franrijk. Hallelujah!
Ik was zo blij dat ik vergeten ben nog een foto van het kraampje te maken. Toen ik weer terug was in ons vakantiehuisje en het ding eens goed bekeek werd ik nog veel blijer. Wat een leuk zakhorloge. En naar mijn iedee voor een spotprijsje. Horologisch gezien kon mijn vakantie al niet meer stuk.
Eenmaal weer teruggekeerd en nadat ik alle vakantiezooi had uitgepakt en opgeruimd ben ik de Moeris nog eens echt goed gaan bekijken. Ik werd er alweer vrolijk van. Het horloge was uiterlijk in een zeer goede conditie. Het merk was zeker niet verkeerd. Moeris heeft, met name op het gebied van zakhorloges een goede reputatie. Na een paar dagen bleek dat het heel netjes op tijd liep en op de timegrapher gaf het een prima beeld met een afwijking van minder dan +/- 6 seconden per dag! Het horloge was eigenlijk al mooi schoon, maar ik heb het toch nog even helemaal nagepoetst.
Tijd voor wat foto’s, want het is hier tenslotte een horlogeforum en geen chatsite voor reisverhalen. Maar die reisverhalen krijg je er gratis bij vanwege de couleur locale.
Uiteraard wilde ik ook het uurwerk kunnen bekijken en daarvoor moest het kastje open. Een nikkelen kastje wel te verstaan. Geen zilver. Je kunt niet alles hebben. Normaliter zitten er dan bij de meeste zakhorloges aan de voor- en achterkant smalle nokjes bij het voor- en achterdeksel. Even je nagel er tussen en klik, open! Dat was hier dus wel even een dingetje. Geen scharnier en geen nokje te zien. Helemaal rond en helemaal dicht. De achterzijde vertoonde zelfs geen enkele naad. Ik ben geen expert en kenner van zakhorloges, en een monocoque zakhorloge zou natuurlijk kunnen bestaan, maar ik had er nog nooit een gezien. Misschien gaat er toch iets open vanaf de voorkant? Kan ik ergens aan draaien? Ik heb een oud Amerikaans zakhorloge met schroefdeksels aan de voor- en achterzijde dus was dat hier misschien ook mogelijk. En die ribbeltjesrand om het glas heen zat er misschien niet alleen voor de sier. Draaien dus. Horlogekast stevig in de linkerhand en met de vingertoppen van de rechterhand stevig op de ribbeltjes drukken. Draaibeweging maken en… ja hoor! Schroefdraad. De voorkant draait los!
Door het glas heen zag de wijzerplaat er al mooi uit; met de geribbelde bezel met het glas er af was ie nog veel mooier. Zo gaaf zie je ze zelden.
En wat zag ik ook? Achter de schroefdraad van de kastrand zat een scharnier. En aan de bovenzijde van de kast bij de kroon zat een uitsparing. Het hele uurwerk blijkt gemonteerd in een scharnierende binnenring. De hele achterkant is de buitenkast met aan de kroonzijde een uitsparing, zodat het hele horloge op die manier in de buitenkast past. Voorkantje er opschroeven en het ding zit mooi dicht. Voorkantje er afschroeven, achterkant vasthouden, het kroontje optillen en het uurwerk komt tevoorschijn. Zo simpel kan het zijn. Nooit eerder zo gezien.
Tot mijn vreugde bleek het horloge ook van binnen helemaal schoon. Brandschoon eigenlijk. En wat ook plezierig was: voorzien van een kalibernummer. Vaak is het zo dat bij vooral de wat oudere zakhorloges niet alleen vaak een te identificeren merk op de wijzerplaat ontbreekt, maar is er vaak ook geen enkele aanduiding van een fabrikant binnen in de kast of op het uurwerk te vinden, laat staan een modelnummer of nog mooier een kalibernummer van het uurwerk. Bij dit ding was dat er dus allemaal wèl. Op het uurwerk staat duidelijk op de twee grote bruggen vermeld: Moeris, 15 juwels, een M en 17A.
Daar moet wat over terug te vinden zijn. Eerst even een stukje geschiedenis napluizen.
Moeris. Er is veel over te vinden op het grote web. Even een paar links:
van www.watch-wiki.net/doku.php?id=moeris:
van: https://chronopedia.club/Moeris
Moeri & Jeanneret (1883 - 1900)
Fritz Moeri and Julius Frederic Jeanneret Saint Imier founded a company in 1883 with the aim of producing watches. Jeanneret had started a business in 1866, and had had an official approval getting an honorable mention at the Exposition of the Horlogerie in La Chaux-de-Fonds in 1881. The company continued until the sudden death of Jeanneret, in 1899. In 1882, Jeanneret also had changed his own company to Jeanneret & Fils.
Moeri Fritz (1900 - 1956)
On the death of Jeanneret the company was dissolved, probably due to problems with the widow of Jeanneret, who had taken an active part in the conduct of society, and became Fritz Moeri SA.o in full. Fabrique des Montres SA Moeris.
https://vintagewatchspecialist.com/collections/moeris/
Moeris was formed in 1893, and was purchased by Tissot sometime after 1977, but presumably before Tissot itself was acquired by Swatch in 1983. Moeris was considered a higher mid-range brand.
They became significantly more known amongst the horological community once they were contacted by the British Ministry of Defence to produce watches for the Army Trade Pattern pieces to be issued to officers fighting in the Second World War.
Dat gaat nog een poosje zo door met vermeldingen in Google. Type “Moeris watches history” in de zoekbalk en je krijgt pagina’s vol informatie. Tot zo ver Google.
Over het nu zichtbare uurwerk zou ik graag nog wat meer te weten komen. Daar heb ik dan normaal gesproken de database van Dr. Ranfft voor.
Na de recente berichten op het forum over het overlijden van de goede Dr. Ranfft is het goed om te hopen dat de wijze Dortor nu in de (horloge?) hemel is, wat of waar dat dan ook moge zijn, God hebbe zijn ziel.
Maar het is voor ons horlogeamateurs nu wel elke keer weer spannend om zijn website op te starten om te zien of die nog in de lucht is. Gelukkig, als ik dit schrijf, is dat nog wel zo. Ik start de site en ja hoor, daar is ie. Vervolgens typ ik op goed geluk in: ‘Moeris’. En jawel, respons. Ranfft op zijn best. Van sommige gerenommeerde merken gaf hij, als je alleen de merknaam in geeft, een keurige beknopte samenvatting, zo ook hier:
Vervolgens ga ik op zoek naar het kaliber. In het rijtje dat de Ranfft site laat zien bij Moeris zie ik staan: Moeris 17’’’A Open face.
Dat moet ‘m zijn. En dat is ‘m ook. Tadaa, manufactuur uurwerk, alle gegevens beschikbaar!
Verbazingwekkend want ik lees dat Ranfft het uurwerk dateert op 1915! Gezien de constructie van de kast, maar ook van het relatief moderne keyless work zonder apart knopje voor het wijzerverzet, zou je zeggen dat het horloge uit de jaren '20 is en gezien het artdeco decor op de achterzijde zelfs van medio jaren '20. Hoe dan ook, we praten hier dus in elk geval wel over een horloge van ca. of bijna 100 jaar oud! En dan in zo’n conditie!
Ten overvloede, om de documentatie helemaal compleet te maken laat ik hieronder dan ook nog even de merkregistratie vermeldingen zien uit de onvolprezen Mikrolisk database van Dr. Andreas Schröter, die gelukkig nog wel levend is.
In het lijstje dat Mikrolisk laat zien valt ook de relatie met enkele andere ‘grote’ merken op, met name Tissot, de huidige eigenaar van het merk Moeris, maar er is zo te zien ook een relatie met Omega. Altijd leuk om te weten.
Dan rest mij het verslag over deze vakantievondst af te ronden met nog een paar foto’s, waaronder een van het mooie Timegrapher beeld en sluit ik af met de wens dat jullie het verhaal van mijn mediterrane avontuur over de vondst van dit naar mijn idee best bijzondere horloge met plezier hebben gelezen.
En zoals altijd: tot een volgend verhaaltje!
Lex
Als gedoodverfde Francophile voor mij een groot plezier om te lezen. Dank daarvoor! Wij zijn net terug van een kort verblijf in de Elzas; ook in een Gîte ergens in een heel klein dorpje. Voortrefffelijk! 
