Er komt een tijd dat eenieder van ons afscheid moet nemen van onze ouders. Helaas is de tijd waar we zoveel naar kijken om onze pols maar van bepaalde duur. Niets kan meegenomen worden naar het volgende hoofdstuk behalve herinneringen.
Gelukkig dat die ouwe niets kon meenemen
Anders had ik nu geen aandenken van mijn vader mijn pols om te versieren (domme grapjes zijn mijn manier om dingen te verwerken)
Mijn vader was er duidelijk in dat ik zijn horloges moest krijgen (hij heeft ze zelf gegeven)
Gek genoeg heeft hij alle horloges op zijn beurt van mij gekregen, en zo is de cirkel weer rond.
Het betreft een oude Swatch uit 1995 die ik destijds via via kon kopen van de vertegenwoordiger van Swatch. Deze horloge deed het niet meer maar na wat prullen loopt hij weer als een trein.
Het volgende horloge betreft een Certina DS die we met de kinderen en mijn moeder zo rond de eeuwwisseling gekocht hebben voor zijn verjaardag.
Hij werkte in de bouwsector en wou graag 1 horloge hebben met saffierglas.
Het laatste horloge heeft hij nog niet zo lang geleden gekregen van mij. Het is deze Seiko die ik in een grote partij horloges op de veiling van Middelburg gekocht had.
Ik heb er 2, de Tissot kreeg hij ooit van zijn werkgever voor zoveel jaar trouwe dienst. Maar hij vond gouden horloges maar niks en dus werd het zijn klus horloge.
Uiteindelijk heeft hij 'm een jaar voor hij overleed gegeven, “misschien kun je er nog iets mee” was zijn opmerking. Lid geworden van het HF voor goede raad, de rest is geschiedenis… horloge verslaafd geworden en Wesselink en Vreeker heeft er weer een juweeltje van gemaakt.
Na zijn overlijden vond ik het Citizen horloge dat hij begin jaren 80 kocht en waar hij wel enthousiast over was. De kwik batterij van vroeger zat er nog in. Maar dit is een kwarts dus die was redelijk makkelijk weer aan de praat te krijgen.
Ik heb deze horloges van mijn vader in bezit. De Tissot draag ik eigenlijk alleen met familieaangelegenheden. Zo is hij er voor mijn gevoel toch een beetje bij.
Mooi eerbetoon aan je vader. Ik was altijd trots op mijn ouders. Knoert hard gewerkt met weinig middelen in de moeilijke tijd na de oorlog. Mijn vader verloor toen ook kort na elkaar zijn ouders en zus. En later een zus van mij.
Toch hebben onze ouders ook “ons kinderen” alle kansen gegeven.
toen ik een jaartje of vijf - zes was belande ik in het ziekenhuis, vader zei als ik flink zou zijn hij mij een cadeautje mee zou brengen en vroeg wat ik wilde hebben, ‘een horloge’ zei ik.
de dag erop gaf hij mij een speelgoed horloge en zag de teleurstelling en vroeg wat er mis was.
‘ik wil een echt horloge zoals die van jou’ zei ik en hij gaf spontaan zijn horloge aan mij en dat was deze:
een +/- vijftig jaren later (vader zit in een rusthuis) vroeg hij om een nieuw batterijtje in zijn horloge te doen en dat deed me terug denken aan vroeger.
ik nam zijn horloge mee maar deed er niets mee, ik ging gewoon naar een AD en kocht hetzelfde merk als toen ik vroeger kreeg en gaf hem deze de volgende dag.
Super mooi verhaal
Ik ben op dit moment wat gevoeliger dan normaal en de tranen rollen langs mijn wangen van je verhaal.
Duidelijk waar jouw voorliefde voor Pontiac horloges begonnen is
Mooi man! Dit zijn de dingen die je, zoals jij al doet, moet koesteren!
Heerlijk, dingen verwerken doe je met een lach en een traan! Mijn vrouw heeft kanker gehad en ook wij maakten daar grapjes over! Heurt er gewoon bij, vind ik!
Om in dezelfde lijn der grappen door te gaan, fysieke littekens… Ooit toen ik klein was, gekregen van m’n mijn pa!
Je begrijpt natuurlijk zelf wel dat die nooit meer weggaan!
Dit is mijn erfenis, ben meegeweest bij de aankoop en daarna naar de hema voor een fixoflex bandje. Mijn vader droeg zijn horloge altijd op een flexband.
Een jaar of 2 a 3 geleden de Citizen laten servicen.
Gaat uiteraard nooit weg!
Het probleem met de Tissot was/is dat de bevestigingspinnen (spring bars) om de haverklap stuk gingen: te licht voor een te zware band. Zwaardere/dikkere pasten niet in de band. Dus Pa moest om de zoveel tijd weer maar eens naar de AD voor reparatie.
(domme grapjes zijn mijn manier om dingen te verwerken)
