Ik heb bewust niemand verteld dat ik Rolex’en heb gekocht.
En wat denk je, echt letterlijk helemaal niemand in mijn kring heeft het door. Behalve mijn manager die ook horloge liefhebber is en het wel kan waarderen.
Scheelt dat ik het voor mezelf koop. Dus ben ook niet van plan het ze te vertellen
Jeetje, een limitatief lijstje waar mijn opties niet bijstaan. Ik heb in de afgelopen jaren van alles en nog wat op de pols gehad en telkens was de overweging “Die vind ik mooi, daar ga ik voor sparen!”.
Het ‘merk’ is voor mij niet heel erg relevant, zolang het maar wél een merk met verhaal is. Ik hou van historie, van die mooie/stoere verhalen van avonturiers die ineens een merk werden. Uit de tijd dat de auto aangeslingerd werd, mannen nog een centerfold aan de muur mochten hangen en dames nog topless op het strand lagen, de tijd dat de gedachten aan een regenboog nog iets te maken had aan een pot met goud.
Wil ik bij ‘mijn kring’ horen dan kan ik beter een Apple Watch kopen (… iemand nog een zwarte 7 te koop voor weinâgh? ) want horloges doet de meesten in mijn omgeving helemaal niks, behalve als er Rolex op staat. Want tja. Dat brengt me bij ‘status’. Ook dat is bij mij geen motief ondanks of juist misschien wél dankzij het feit dat ik in 't Gooi woon. Zien en gezien worden, iedere dag wordt ik ermee geconfronteerd. Belangrijk hoor. Daarom draag ik nu ook een oranje band om mijn Squale. Valt lekker op.
Hoeveel je kan ‘uitgeven’ is uiteraard belangrijk maar al zou ik alles kunnen betalen dan nog is prijs geen drijfveer. Wat ik mooi vind! Dat is het enige wat telt. En als ik het niet kan betalen. Dikke pech, simpel zat …
Volgens mij denkt iedere horloge liefhebber weleens, als ik nu eens de staatsloterij win, welk horloge zou ik dan kopen.
En ik heb dr twee. De cartier Tank en de grand Seiko ceramic sport in blauw.
Grand Seiko zou bij mij dan ook zeker op de shortlist staan. Maar ja, om de Staatsloterij te winnen moet je eerst een lot kopen … en daar ben ik dan weer te lui voor.