Er zijn twee dingen die ik dit decennium nog niet of nauwelijks heb gedaan: hard zuipen en horloges kopen. Vaderschap, corona, een immer uitdijende collectie en andere ‘forces of nature’ zaten in de weg. Welnu, wanhoopt niet, want de schade is ingehaald.
A propos het zuipen; dit weekend was ik eindelijk weer eens bevangen door een kater van monumentale proporties. U kent het wel, studievrienden, gehuurde huisjes ergens in de provincie, een grote watermeloen met daarin een omgekeerde fles Stolichnaya…the works. De details zal ik u besparen, want die ben ik vergeten. Even voelden wij ons jong, dat is het belangrijkste.
Afijn. Bovengenoemde kater en ik sleepten ons de trap op en kwamen thuis bij vrouw en kind. Puffen.
En wat lag daar?
Een horloge. Maar hoe kwam dat daar?
Om die vraag te beantwoorden moeten we ver weg. Ik neem u mee naar… Washington DC.
Op 25 maart jongstleden nam de Amerikaanse senaat unaniem de CARES Act aan, de Coronavirus Aid, Relief and Economic Security Act. Dit zou een staaltje ‘helicopter money’ op nog nooit vertoonde schaal zijn: geld, direct uitgedeeld aan burgers, bij wijze van economische stimulus. Lang was in nevelen gehuld wie er precies in aanmerking zou komen voor dat geld.
Nou ben ik een halve Amerikaan die nog nooit in de VS gewoond heeft, dus ik verwachte niet teveel.
En toen kwam ineens dit:
Vriendin keek mee over mijn schouder toen ik de brief las.
“Wat ga je er mee doen? Zeker een horloge kopen”
“Ik weet het niet” antwoordde ik diplomatiek. “Eerst maar even afwachten”
Ja, dikke doei. Ik had niet echt één horloge op het oog, maar wel gewoon zin om_iets_ te kopen. Gewoon, just for the fun. Om eindelijk eens het bekende HF-excuus van “het zomerklokje” te gebruiken. De “vakantiebeater”.
Toevallig was er net een topic geweest over de nieuwe Citizen-duikertjes, die als “opvolgers” van de NY0040 de lijn van compacte ‘tooly’ affordables mochten voortzetten. Nu is de ”New York Forty” toevallig één van mijn favoriete duikertjes. Ik wil er twee (net als deze man). Sterker nog, ik heb er al twee.
(hier op archiefbeeld)
Ik had niet veel tijd nodig om uit de nieuwe modellen te kiezen: het zou de Pepsi worden. Mijn SKX009 - ook zo’n titaan uit de wereld van ‘affordable’ duikers - verkocht ik reeds jaren geleden, aan een jonge intellectueel. Deze Pepsi - de NY0086 voluit - leek me zelfs nog mooier, met een plaat die écht blauw was, niet van dat verwarrende is ie nou blauw of zwart o wacht ik Google nog even 50 foto’s en weet het nog niet . Compromisloze, dát kenmerkt de duikers van Citizen. Een bezel als een noest tandwiel, met een eerlijke zestig klikjes. No nonsense.
Helaas blijkt de Pepsi doorgaans op de kenmerkende “ND-band” geleverd te worden, van siliconen ofzo. Ja doei. Ik heb er al twee (net als deze vent).
Neen, ik wilde de stalen band dit keer. Die zou ik dan mooi ook op mijn andere Citizens kunnen zetten, met enig geluk.
Wat ik ook nog niet had, was zo’n duikfles. Check! 
Gelukkig bleek deze referentie wel op staal te bestaan, met een iets ander typenummer. Deze was te bestellen bij Relojes de Moda, in España.
Boem!
Altijd onwerkelijk, zo een eerste aanblik in het echt.
Zo. Het plastic was geen partij voor mijn fanatieke vingers.
Maar wat is dit?
Ja nee he. Dit is echt het laatste waar ik behoefte aan had. De temperatuur in huis was 29,5 graden en de avond viel reeds. Mijn lever kérmde en kookte. In deze oud-indische atmosfeer ging ik op zoek, naar hamers, tangen, gereedschap. Het zweet parelde van mijn voorhoofd.
Een kwartier later schoof de eerste binnenschakel naar buiten…
…en na een minuut of veertig gaf ik het hier op:
De band was op maat; alleen de laatste schakel kreeg ik er niet helemaal weer ingehamerd.
Muurvast zat je, dus dat lijkt me veilig genoeg
geniet van je NA, awesome 
Dikke doei! Veel plezier ermee!