Zoals ieder jaar en al heel lang ga ik in de herfst met vrouw en zoon naar het Zwarte Woud. Voor ons is dat een soort van “thuis komen”. De natuur, de vriendelijke mensen, het lekkere eten, de leuke dorpen en steden: wij houden van alles im Schwarzwald.
Wij verblijven al jaren in de buurt van Gütenbach. En voor degenen die het niet weten: Gütenbach is het dorp van Faller (modelbouw), Artwood en uiteraard Hanhart.
In de week dat we er zijn rijden we minstens 6 keer langs de Hanhart fabriek. En iedere keer zeg ik: we gaan naar binnen, naar het museum. Maar het komt er nooit van.
Tot deze week. Ik had contact opgenomen met Hanhart of wij langs konden komen. Geen probleem, alleen einde van de week werd moeilijk want ze moesten donderdag richting Watchtime Düsseldorf waar zij staan met hun collectie.
Dus stonden wij dinsdagmorgen om 10:00 voor de deur.
Het pand ziet er niet uit. Het oude gedeelte is echt oud, en het aangebouwde deel stamt uit de jaren 70.
De gemeente Gütenbach wil heel graag dat Hanhart er iets aan doet maar het kost 1,2 miljoen euro wat zij als redelijk klein horlogemerk niet op kunnen hoesten.
Wij werden hartelijk verwelkomd en werden meteen meegenomen via de oude goederenlift naar het kleine museum. Daar zijn veel van de oude horloges en stopwatches te zien die zij in het verleden gemaakt hebben. Stopwatches ja. Daar zijn ze beroemd mee geworden en verdienden ze hun geld mee.
Michael Mager vertelde ons de hele levensloop van Hanhart, wat er één is van pieken en dalen.
De geschiedenis is hier te vinden voor wie het interesseert:
Pas geleden las ik hier op het forum een bericht van iemand die aangaf dat hij het feit dat bij de chronograaf horloges van Hanhart de 2 knoppen niet op dezelfde afstand van de kroon zitten, en dat t voor mensen met ocd een dingetje is. Ik heb gevraagd waarom dat is: dat is ooit zo gemaakt zodat de drager zonder te kijken goed kan voelen welke knop ze aanraken, door de verschillende afstanden van knop tot kroon, ook met handschoenen.
Na het hele rondje in de fabriek gedaan en alles gezien te hebben eindigden we in een ruimte wat achteraf het verkoophok bleek te zijn. Niet goed! Ik wil helemaal niets kopen! Dat is de bedoeling niet! 
Wij mochten gaan zitten aan een tafel, kregen koffie en Michael verdween. Even laten kwam hij terug met een enorme flight case en haalde daar een aantal lagen trays erholt met hub hele collectie. Wat een snoepwinkel! NIET GOED! Ik wil niet!
(voor de geïnteresseerden: er ligt 1 horloge tussen wat nog niet geïntroduceerd was, maar wij kregen het al te zien 
. Ondertussen is het geïntroduceerd. Het is een duiker 
)
Als er dan zo’n enorme hoeveelheid mooie horloges voor je ligt, en blijkt dat er ook 1 van mijn favorieten tussen bij is, wordt het natuurlijk heel moeilijk om zonder horloge weg te gaan. Tot grote ergernis van mijn vrouw.
Na lang denken, en overleggen met mijn vrouw, kon ik het toch niet laten. Ik heb m aangeschaft.
Het bleek ook nog eens de laatste te zijn van de 50 die gemaakt zijn voor het Oostenrijkse leger.
Er zijn 2 verschillende modellen gemaakt, van ieder 50 stuks:
Het linkermodel was al uitverkocht, van de rechter heb ik nu het laatste exemplaar.
Van mijn model is nr 1/50 naar een hoge legerpief gegaan. Ik heb nu nr 3/50. 
Ik ben er heel blij mee.
Ook de band die eraan zit is van een fantastische kwaliteit.
Hier nog wat foto’s van onze rondleiding:
Spionage horloge wat gemaakt is voor de CIA.
