Ik heb toch een dag hard nagedacht over de aanvliegroute om dit op papier (lees het forum te krijgen) en gisteravond de tekst toch neergezet. Om @HorlogeHalle het excuus te geven op mijn titel te reageren heeft hij de twijfelachtige eer om in de eerste alinea genoemd te worden. Sorry Frank, maar ik weet hoe je buitenbeentjes kunt waarderen. 
En, zoals gebruikelijk, waarschuw ik al vast: Het is een long-read en de foto’s staan verspreid door de tekst.
In-, aan- of andere -leiding
Zo. Seiko’s zoveelste jubileum. 110 jaar Seiko.
Na de fantastische 110th anniversary King Seiko van @Frans3 weer een 110th anniversary editie op het forum.
Nu de derde nog 
Het was niet helemaal gepland, maar ik vond de introductie op het internet al erg leuk én ik wilde ergens dit jaar nog een emaille of Arita porceleinen wijzerplaat gaan toevoegen. Niet persé in februari 2023 al trouwens. Wat later in het jaar was ook leuk geweest. 
Nu woon ik in een regio met wat kleine juweliers en ik heb een goede band met onze plaatselijke juwelier. Verder geen grote merken, maar is wel een Seiko Select(?) dealer. Hij kreeg één van deze limiteds toegewezen voor verkoop, wat gezien zijn grootte en onze verkoopregio zelden voorkomt.
Nu is het zo dat duurdere horloges in onze nuchtere en behoudende dorpen natuurlijk een gebruiksvoorwerp zijn, dus alles wat maar enigszins richting de € 500 gaat voor een horloge, stuit op een “verkoop” probleem.
Overigens is alles wat de tijd aangeeft en duurder is dan de goedkoopste Casio G-Shock natuurlijk ook onzinnig als je het alleen wil gebruiker als tijdsaanduider. Maar da’s een andere discussie.
Ik heb van dat praktische om één of andere reden nooit zoveel last van als het om horloges gaat. Hobbygekte, of een virus. Zorgkosten stijgen altijd als het virus weer toeslaat en declareren bij de zorgverzekering mag blijkbaar niet. 
Lang verhaal langer: “toevallig” liep ik natuurlijk bij onze juwelier langs. Altijd even kijken, passen, weer kijken, nog eens passen.
Maar de charme van de verkoopster, we kennen elkaar, de uitstraling van het horloge en de goodwill van de juwelier…
STOP!
Nee! Eerst een nieuwe bril, daarvoor was ik op het dorp. Hoppa naar buiten. Belastingaangifte ook nog niet gedaan. Dus nog geen geld terug en zo.
Niet echt. natuurlijk, want ja, mijn afspraak bij de opticien was pas over een uur en wat ga je dan doen? Terug naar huis? Tegen je vrouw zeggen dat je een leuk, met nadruk op heel erg leuk, horloge hebt gezien wat een wandelaars gevoel geeft? Met als reactie: Nou, waarom heb je hem niet gekocht dan? Als je het geld ervoor hebt moet je dat doen”. Zucht.
Nee, eerst maar een bak koffie, het was toch niet druk bij de juwelier, lekker bomen over horloges met een vitrinemodel van een heritage model met emaille plaat om de pols. Zo gaat het dus.
Volgende fase.
Naar de opticien, met een nieuw horloge om te pols.
Ogen opmeten. Montuur uitzoeken. Gesprekje:
“Trouwens, leuk horloge, zie je niet vaak, ik weet nog dat mijn opa […] Deze ook een erfstuk?”
[…]
“Wut? Niet?”
[…]
“Joh, dat ze zoiets weer maken, da’s echt leuk”.
Naar huis, met een nieuw horloge om de pols.
Even tanken bij de pomp op het dorp, ons kent ons. Afrekenen:
“kwartje vijfennnegentig asjeblief. Leuk klokkie trouwens. Van je vader geweest?”
[…]
“Wut? Geen erfstuk, maar gewoon nieuw?”
[…]
“Wow, ziet er gaaf uit”.
Om het niet al te lang en saai te maken, het is me nog nooit overkomen dat ik binnen twee uur na aanschaf meerdere reacties op een horloge kreeg van mensen die niet tot mijn “inner- en horlogecirkel“ behoorden. De volgende reactie was al in de maak bij de supermarkt
Even voor de liefhebbers, het gaat om de SBP359J1 Laurel.
Deze dus, eerst maar een foto van Oom Seiko zelf.
Ter zake: De trigger
Er is al best wat over dit horloge geschreven in een ander topic van @Fate_Amenable_To_Change.
Over de Seiko verwachtingen voor 2023 onder anderen. Ik ga mijn best doen om mijn eigen mening hier maar neer te penselen zonder afbreuk aan ieders gevoel te doen, natuurlijk.
Ik kan van het uurwerk wat vinden, van de prijs, etc. maar eh, ik zie iets om de pols waar ik best wel blij van word.
Japan, historie, nostalgie, wellicht de paden op de lanen in, jawel, niet perse wandelen in de bergen (ik kijk naar de Alpinist) maar wel gewoon casual lekker lange wandelingen maken al dan niet met een bui op je pet. Met bijpassend horloge. En dat was nu net wat me direct triggerde bij deze Laurel hommage.
Een wandelaarshorloge. Modern genoeg qua techniek, verwerking van materialen op ambachtelijke wijze zoals alleen de Japanners dat kunnen en toch ook zo’n vintage vibe die in de moderne maatschappij, voor mij althans, niet over de top is en eigenlijk bij nader inzien gewoon een verrassend tijdloos horloge oplevert.
En de meningen mogen daar natuurlijk enorm over verdeeld zijn.
De links van Seiko zelf deel ik maar even, zodat iedereen het hoe en wat kan lezen van deze anniversary. Dan hoef ik zelf niet uit te weiden en wordt het voor de lezers wat dragelijker. 
En nee, ik heb geen aandelen Seiko.
Bund strap. Het meest controversiele deel van dit horloge. ’t Is denk ik de voorloper van de Bundstraps want de strap is smaller dan de kast toont op de pols als een gewone band met een extra fancy gesp aan de zijkant. Hier kom ik later nog op terug.
Op het breedste punt 21mm, maar dat is alleen ónder het horloge, bij de lugs is de band al 20mm, zonder taper. Voor mij dikke prima. Lekker soepel, vergeet dat je het horloge om hebt en op de één of andere manier precies zo goed dat de gaatjes voor de gesp voor mij op de juiste plek zitten. Niet te veel speling en niet te weinig. Dikke plus dus.
Dikkertje.
Zou kunnen. Het horloge zelf is 12,6mm dik.
In verhouding tot de diameter van 37,5mm, ja, dan is het in theorie een dikkertje.
Overigens zit daar nog een dikke (pun intended) 1,5 mm aan bol glaasje bij inbegrepen.
Om het wat dikker aan te zetten, er komt er ook nog eens 2,4 mm gemeten vanaf de pols bij, vanwege de onderdoor lopende leren band.
Dus tsja, als geheel op de pols, ongeveer 15mm dik.
De nuance… een beetje willekeurige GS zonder extra complicaties en 37,5mm (de SBGR099 bijvoorbeeld) is ook al 12,4 mm dik. En ter referentie mijn Grand Seiko SBGR305 van destijds met een diameter van 40mm was ook al 14+mm dik, zonder extra complicaties.
De dikte lijkt dus kwalijker dan het in werkelijkheid is. Ik bedoel er maar mee te zeggen, alles is relatief. De vraag is of het op de pols storend is. Voor mij absoluut niet, sterker nog door de hele ronde vorm van de kast schuift het horloge makkelijk onder een hemdsmouw. Wellicht scheelt het dat ik platte polsen heb waardoor de band onder het horloge gewoon gelijk loopt en geen extra bolling veroorzaakt.
Uurwerk, Kast, Glas, Wijzerplaat (layout):
Kleine seconde, eh, uurwerk… 6R27, mainstream, “gewoontjes”, etc. Ik heb er geen problemen mee. +2 seconden per etmaal is niet slecht en dat is het enige wat telt.
Een glazen achterkant heeft het horloge toch niet. Tsja… dus te duur? Dat mag ieder voor zich bepalen.
Uiteindelijk telt waar je naar kijkt op de pols, oftewel de esthetiek doet wat voor het draaggevoel en zolang er geen crappy uurwerk inzit is het best.
En tuurlijk is de glijdende wijzer van een Sprindrive leuk, maar hier niet relevant.
De Seiko Laurel 1913
Even ter referentie het origineel van internet:
De emaille wijzerplaat is gewoon een opvolging van het origineel. Dat materiaal is gewoon superduper en knap gedaan zo dun, met lekker dik gelakte indices en teksten.
De ontzettend goede AR (beter dan menig GS, moet ik zeggen) van het prachtig in de kast overlopende saffier helpt natuurlijk ook mee
En de geblauwde wijzers? Voor mij geen issue of ze gelakt of hitte geblauwd zijn. Ze passen hier perfect bij.
Voor wat betreft de layout, ’t is een hommage met eenzelfde soort “thema”, maar geen kopie. Een reissue dekt de lading wat beter. Anders hadden ze net zo goed het origineel weer uit te kast kunnen halen.
Zelf mis ik de kleine seconde als secondeaanduider niet. Die datum is juist wel handig. En de vraag of “ze” het hadden moeten doen, of een separaat uurwerk hadden moeten gebruiken… Mwah. Van mij hoeft het niet. Maar ik kan me voorstellen dat puristen er iets van vinden.
Persoonlijk vind het allemaal juist erg leuk gedaan. Moderne techniek met wat complicaties in een “oud” package.
De Powerreserve valt nagenoeg weg, zo klein is dat wijzertje, dus IMHO absoluut niet storend. De wijzerset als geheel is zo fijntjes dat het geheel echt niet “druk” aanvoelt.
De afleesbaarheid is desondanks erg goed. Met of zonder nieuwe bril.
Daarnaast, eerlijk gezegd… als eerdere hommage aan de Laurel, zie ik toch echt liever deze in plaats van de SPB045.
Dan die afgekapte 6… Tsja, ons puristenbrein vindt er iets van. Maar… Ik zie helemaal geen afgekapte zes… 
Ik zie meer een soort persiflage op een handvat met een vergrootglas, dan een afgekapte zes.
‘t Is alleen de minimale onderkant van de zes als een soort vatting voor de datum cirkel die bij het dragen niet eens zichtbaar is en bij de natuurlijke houding op de pols volledig wegvalt in de bolling/vertekening van het saffier.
… en die rare 4. Wellicht kan iemand me eruit helpen, maar de originele Laurel had een typisch dingetje aan de vier. Dat hebben ze meesterlijk gereproduceerd. Maar geen idee wat het moet voorstellen. Een foutje? Een Japans karakter ergens voor? Als iemand het weet, houd ik me aan bevolen.
Hoe voelt 'ie?
Jaja, horlogepuristen gaan nooit af op gevoel. Toch?
Het uurwerk is niet COSC, te oud, of niet authentiek.
Dikte en vorm van wijzers “sporen niet”.
Lugs te breed, te smal
De kast te vierkant, te dik, te lang, te… etc., noem maar op.
Nu heb ik daar nooit zo heel veel last van. (Als er maar geen duikerbezel op zit )
Maar op de pols zie ik gewoon een heel erg leuk snoepje van een horloge. Die op de één of andere manier super vertrouwd aanvoelt.
Het voelt op de één of andere manier als een fieldwatch. Of anders, en daar is ‘ie weer: een wandelaars horloge.
Tijdens mijn wat uitgebreider wandeling van gisteren, ik houd van wandelen maar dat terzijde, had ik het gevoel van, “dit klopt gewoon”. Dit horloge hoort hierbij.
En een bui regen kan ‘ie trouwens ook wel aan met 50m WR.
De zakhorloge heritage en weer de band.
Weer even terug naar de band en dan met name het gespje aan de zijkant. De gesp op de pols, dus.
Het is een leuke gimmick die ik vanuit historie uiteraard volledig kan plaatsen om het “zakhorloge” aan de band te kunnen houden.
Haal het horloge van de band en je houdt inderdaad een zakhorloge met aangefreubelde lugs over. Althans, vroeger. Deze versie heeft stevig aanvoelende lugs, solide, mooi aan de kast gemonteerd, maar wel flexibel. Uiteraard zou ik zeggen, en toch die lekker vintage vibe.
De band is qua soepelheid en structuur verder wel één van de betere banden die ik de laatste tijd van Seiko heb gehad. Absoluut niks mis mee. Ze kunnen het wel, zullen we maar zeggen.
Weer dat gespje: Ik was wat bang dat het gespje nogal “hakerig” zou zijn, maar ’t is allemaal zo afgerond, soepel en zacht dat het letterlijk, eh, gewoon heel natuurlijk aanvoelt. Enne, er zijn plenty mensen die een NATOstrap kunnen pruimen met alle metalen op de gekste plekken vandien, nou dit is minder aanwezig, met minder uitsteeksels.
Dan toch nog wel een dingetje… die 12 mm lugbreedte.
Da’s echt wel iets als de band ooit versleten zou zijn. Een extra band op voorraad bestellen als je van plan bent dit horloge heel regelmatig te dragen is wellicht een aanrader. Ik moet daar nog eens even over nadenken. ’t Is echt het enige nadeel wat ik zo kan benoemen.
Afsluitend
Destijds was de Seiko Laurel één van de eerste polshorloges en de start van één van de grootste horlogemanufacturen ter wereld. Ik vind het leuk dat ze het aandurven om dit op de markt te brengen.
Het horloge past mijns inziens in de Japanse traditie die ik enorm kan waarderen.
Leuk
En had ik al gezegd dat het gewoon een leuk horloge is? Niet leuk in de zin van “schoonheid”, daar hebben we Grand Seiko voor, hoewel hier niks mis mee is. Maar leuk in de zin van fun in de zin van “cute”, no-nonsens, prettig, etc. Een soort “vriend” in plaats van een sieraad. Feel-good nostalgia. Zoiets.
Ik noem het mijn wandelhorloge: The Wanderer.
Gewoon even met een normale kijkhoek en vanuit het menselijk blikveld op de pols. Eh, even zonder wandelschoenen dan.
Om naar goed gebruik af te sluiten:
The good: Gewaagd, maar draagt veel natuurlijker en “normaler” dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Eén van de beter vintage inspired horloges van de laatste tijd. Vind ik dan hè.
The bad: De band. Niet vanwege het comfort of de kwaliteit. Maar je zult er één moeten laten maken als deze versleten is, of er één op voorraad nemen. Dus hoe bad dat is, is aan de eigenaar. 
The ugly: Niet echt… Wellicht hadden ze ergens Laurel kunnen vermelden in plaats van Presage.
Als laatste, met het voortschrijdend inzicht in mijn smaak en collectie én niet helemaal in de horlogepas lopend, past dit horloge in mijn buitenbeentjes collectie?
Absoluut, ik dacht van wel! 
Bedankt voor het lezen en kijken.
Enjoy!
