Soms moet je net even een andere route lopen om dan iets nieuws te ontdekken…
Zo ging ik gisteren het halve land door voor een Speedmaster.
Mijn zoon ging mee. Hij is 17. En houdt van spontane dingen. Ook als hij daarvoor 400km naast zijn vader moet zitten.
Dit wordt een Brodie-esk verhaal, dus als je niet van lange verhalen houdt die worden afgesloten met 22 foto’s… nou… dan zou ik voor deze keer toch blijven lezen… Het gaat over herkenbare zaken die ons herinneren aan waar het om gaat in het leven. Dat je bijvoorbeeld nooit een tweede kans krijgt voor een eerste keer.
Wel, ik had het horloge op kunnen laten sturen, maar dat is nul beleving. Ik wil eigenlijk gewoon dat een horloge een verhaal is. En daarvan heb ik er al een paar mooie. Weet je, sommige van die horloges zijn weg, maar de verhalen, de herinneringen, die blijven.
Ik vroeg mijn zoon van 17 of hij zin had om mee te gaan. ‘Ja, zeker!’ Was het antwoord. We reizen vaker samen, ook als ik met de band moet optreden of iets moet ophalen ergens, is hij de eerste van onze drie kinderen die mee wil. Ik vind dat heerlijk, samen stoppen bij een tankstation, wat eten en drinken. Gesprekken over van alles… het is waardevol en bovendien gezellig. Ik ga dus een Speedmaster ophalen, maar bovenal een leuke dag maken. Afsluitend kiest hij een restaurant waar we gaan eten. En het horloge is dan de kers.
Het gaat om onderstaande Speedmaster 145.014, die ik altijd al een keer wilde hebben. Ik heb er talloze bekeken, van Duitsland tot Japan, en zelfs een serieus plan gemaakt om het vliegtuig te nemen naar Spanje. Met, je raadt het al… mijn 17- jarige compagnon.
Elke keer ging het op het laatste moment niet door, en uiteindelijk was dat misschien beter…(althans, dat denk ik want op het moment van schrijven, is het horloge nog 183 km ver weg aan het wachten tot ze mijn pols mag sieren)
Het telefoongesprek afgelopen maandag met de verkoper, een uiterst vriendelijke man die al sinds 2009 in horloges handelt en een half uur aan de telefoon deed voelen als 5 minuten, gaf voor mij de doorslag, omdat ik wist dat ik een echte liefhebber trof. Hij vertelde oprecht, vanuit passie voor horloges hoe hij aan dit horloge kwam, al mijn vragen werden geduldig beantwoord en ik wist dat dit exemplaar het zou worden.
Deze Speedmaster komt uit een erfenis van een man, die 5 horloges achter had gelaten. De verkoper heeft deze aangekocht en te koop gezet, in feite is hij dus de tweede eigenaar, en maakt dat mij de derde, maar de verkoper heeft hem niet gedragen. Dus… ik ben de 2de eigenaar! Althans, dat heb ik met mezelf afgesproken.
Ik koop deze iconische Omega dus eigenlijk van de eerste eigenaar, die haar zijn halve leven heeft gedragen. Het is goed gebruikt, en het leuke is dat je kan zien dat hij zuinig is geweest in die 53 jaar. Alles is nog origineel, alleen heeft de verkoper er een nieuwe kroon opgezet omdat hij de waterdichtheid zeker wilde stellen.
De facetten zijn nog scherp en er zitten geen grote butsen of krassen in. De foto’s waren niet erg scherp en met overmatig kunstlicht, maar wel genoeg voor een inspectie. Gewoon eerlijke sporen van liefdevol gebruik. Ik romantiseer het nu, wellicht huil ik morgen van teleurstelling, maar dan zou dat voor het eerst zijn. Ik weet ondertussen waar ik op moet letten…
In 2015 voor het laatst geserviced, maar de timegrapher laat volgens de verkoper zien dat alles perfect loopt, soepel opwind en solide aanvoelt. Het mag gezegd worden, deze 861 calibers zijn de Volvo’s onder de chronograaf-uurwerken. Met de juiste zorg, blijven ze gaan.
Een service zal dus zeker volgen, maar voor nu ga ik eerst genieten, en ben ik tot de conclusie gekomen dat ik er waarschijnlijk niets aan ga doen, geen nieuw glas, geen nieuwe sunburst laten zetten. Maar gewoon de tekenen van de tijd respecteren, de verweerde wijzers en plaat niet verstoren en genieten van een stukje historie aan de pols…
—————————-
We zijn een dag verder… gisteren naar Deventer gereden. Het was een erg leuke reis, met mooie herinneringen.
We kochten wat lekkers voor onderweg, en hadden afgesproken dat we allebei wat nummers in een playlist zouden zetten, waardoor titels als ‘ Veel geld’, ‘Ride or die’, en ‘Witte duiven’ voorbijkwamen en naadloos over gingen in ‘Englishmen in New York’ en gezien zijn muzieksmaak het toepasselijke ‘No son of mine’ elkaar afwisselden.
Ik besefte me hoe tof het is dat hij mij wilde vergezellen, dat we goede gesprekken voerden en dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is allemaal. Koester het moment of zoiets, ik vergat haast de Omega …
Tot we Deventer binnenreden. En ik me bedacht dat we een geweldig mooi horloge gingen ophalen. De zon ging spontaan schijnen. Om 16.13 uur parkeerden we de auto voor de deur.
Veel en veel later en in het schemerdonker kwamen we weer door dezelfde deur naar buiten. Ik kan er veel over zeggen, maar laat ik diplomatiek zeggen dat sommige mensen niet echt begrijpen wat lichaamstaal is en vooral niet inzien dat ‘ wij gaan’ betekent dat je niet naar het toilet wilt. Maar goed, ik zocht naar een stilte om kenbaar te maken dat het nu echt wel tijd was, maar dat gat kwam niet. Ik had nog een mooi horloge om naar te kijken, maar mijn zoon kon nergens naartoe. Hij gaapte overigens regelmatig maar ook dat werd niet gezien als een teken.
De Speedmaster waar het over ging:
Een 145.014 van rond 1974 met een handopwindbaar uurwerk/ chronograaf. De 861. Het opwinden maakt een heerlijk geluid en de kast en band zijn voor vintagebegrippen aan de ruimte kant. 41mm breed en de lug to lug is 45mm maar door de cushioncase voelt dat wat kleiner. Een gangreserve van 48 uur en een prachtige muisgrijze wijzerplaat met oranje markeringen en mooi passende wijzers ligt achter mineraalglas met een geprinte tachymeter. Geeft erg mooi diepte. De radial brush is nog goed te zien, en het glas heeft ook geleefd, maar nergens echte krassen. Allemaal oppervlakkig. Band en clasp zagen er ook precies uit als ik hoopte.
Ik was tevreden en de financiën waren geregeld. Maar het was helaas alleen voor ons tijd om te gaan. Ik bedacht me dat ik echt moest leren wat assertiever te zijn maar wilde zijn verhaal ook niet volledig doorbreken.
Tot overmaat van ramp zocht hij een matteersponsje die hij me mee wilde geven, maar pakte zonder aarzelen mijn geliefde Zenith die ik op tafel had neergelegd om de Omega om te doen en begon de facetten te schuren. Althans dat dacht ik… ik was stomverbaasd en zei dat hij beter even kon stoppen… mijn god. Waarom?
Verder geen probleem hij had het zachte deel voor het glimmen gebruikt, dus niets te zien. Pfff.
ocharm
Nu wilde ik echt weg.
We namen afscheid, en zetten koers richting het restaurant. Een goede keuze, bleek later.
Hij bestelde een entrecote waarvan de prijs afhankelijk was van het gewicht, maar ik was afgeleid door die racing dial van mijn net aangekochte Speedmaster en merkte te laat wat hij precies bestelde, afijn, had ik maar op moeten letten,. Hij liet het zichzelf goed smaken… haha.
Mijn nieuwe oude, niet op maat gemaakte Speedmaster bungelde aan mijn arm. Af en toe keek ik naar mijn NA. In het licht van een led ‘ kaarsje’. Wat een gaaf ding…
We rekenden af en liepen nog even door de binnenstad, waarna we de auto pakte en richting huis reden, het was een mooie dag, en net als met de Speedmaster die bij mij een nieuw verhaal begint, was dit vooral een mooi moment met mijn zoon. Ik vroeg hem of hij deze ooit zou willen hebben. Hij lachtte licht minachtend en zei:
‘Als het een Patek was misschien… dan wel’
Die rappers verzieken echt meer dan me lief is,
Ik moet hem gaan leren dat het gaat om beleving, niet om geld. Ach… on the bright side. Hij zei geen Rolex.
De foto’s:
ik weet niet er allemaal gebeurde. Moet even wennen aan de nieuwe manier van topics maken.