Ik had mezelf ooit voorgenomen nooit meer een nieuw horloge te kopen. Na mijn Zenith Shadow uit dit topic
wist ik dat ik gewoon niet om kan gaan met krassen en veel te nieuwe dingen. Maar zoals met veel dingen zijn dat soort beslissingen momentopnames en had ik van de week ineens de totaal ongefundeerde drang om een ‘vakantiehorloge’ aan te schaffen. Ik heb mezelf afgevraagd waar dit vandaan komt, waarom ik mezelf niet gewoon een halt toeroep en eerst eens in de bak met 18 horloges ga kijken welke er mee op reis mag. En ik ben denk ik gewoon hopeloos verslaafd aan het gevoel van een nieuw pakketje. Het wachten. Elke keer opveren as er maar iets wits voorbijrijdt. Ik heb er vrede mee.
De NA die gisteren binnen kwam was zo’n beetje de tegenhanger van die Zenith. Hoewel… Ik begin me nu af te vragen of ik niet net zoveel plezier beleef aan dit horloge als aan de Zenith van toen… Het zal moeten blijken in de komende weken. Nu… nu ben ik erg onder de indruk van wat mijn pols sinds gisteren siert.
Mijn horloges breng ik in de vakantie altijd naar mijn ouders, dat voelt veilig, en mijn vader is een liefhebber, dus die dreigde al met de vraag of ik wist hoeveel ik er precies in de doosjes had zitten. ‘Pak maar wat je wil hebben pa’ zei ik, en eerlijk, dat zou hij ook mogen doen. Een hobby delen is zoveel leuker dan haar alleen beleven.
Over de hobby delen gesproken, ik was een jaartje terug bij Rosier @Cricket33 op bezoek en daar liet hij mij zijn Timex verzameling (museum) zien. Hij zal het zelf niet zeggen, bescheiden als hij is, maar ik was echt flabbergasted van wat ik daar zag. Wat een onvoorstelbare mooie horloges heeft Timex gemaakt en hoe divers is de vormgeving, van zowel de horloges en de verpakkingen.
Daar is het wel gestart denk ik, mijn interesse in dit ondergewaardeerde merk.
Ik had mijn oog een tijdje geleden laten vallen op een Timex reissue en ik moet zeggen, ze doen dat erg goed bij Timex,
En tot mijn verbazing kwam ik erachter dat het hoofdkantoor van Timex in Hoofddorp staat! Een van oorsprong Amerikaans horlogemerk met serieuze heritage is nu een Amerikaans-Nederlands merk geworden. Cool. Hier wat info:
Het model dat mij direct aansprak was de Falcon. De blauwe versie in eerste instantie, vooral door de waanzinnige wijzerplaat die mij terug deed denken aan een zorgeloze vakantie in Italië waar ik als kind steentjes zocht in het kraakheldere water en genoot van de zon die de bodem raakte door het kronkelende water heen. Deze wijzerplaat doet exact hetzelfde. Alleen zonder water. Uiteraard.
In 1978 werd dit horloge gelanceerd en het was best een gedurfd ontwerp. Bicolour met een blauwe wijzerplaat. Ach, in die tijd kon er veel, en nu, een slordige 50 jaar later dachten de trendwatchers bij Timex Corp waarschijnlijk tijdens het doorbladeren van tijdschrijften of een koffiemoment langs de vitrines met oude modellen ineens… ‘Eric, Diederik! Kijk dan! Dit gaan we doen gasten!’
Tijdens mijn inmiddels dagelijkse webtochten zag ik ineens een groene variant van dit horloge. Ik was verkocht maar ik twijfelde, en vooral omdat het horloge nieuw is. Maar toch… Ze bleef terugkomen.
De Falconeye van nu is een exacte kopie van hun model uit de jaren zeventig en had in die tijd wel een fatsoenlijke bracelet. En een betere kwaliteit kroon. Maar goed. Het draag oprecht geweldig. En het heeft echt het gevoel van toen.
En kijk eens naar die wijzerplaat. Dat is met liefde gedaan. Die opgelegde logo’s en indices, de afwerking van de kast… De absoluut niet solide band die er toch mooi uitziet en de niet gesigneerde kroon. Een Seiko quartz uurwerk zorgt voor degelijkheid en met 50m waterdichtheid kan ik zelfs zorgeloos in het water van de Kroatische kust springen. Hoera!
Weet je wat het mij verteld? Dat Timex geen kapsones heeft. Dat Timex gewoon echt een bedrijf is met de pootjes op de grond. En ik hou ervan. Foto’s van woensdag de 26ste 
Fijne vakantie voor iedereen, uit of thuis, geniet van de kleine dingen. Van 38mm bijvoorbeeld.
De Timex Falcon Eye Reissue 1978
