Geboren in de eighties, jong in de nineties. Welke horlogetrend heb ik dus met de paplepel ingegoten gekregen? Juist: bicolor. Verlekkerd keek ik in de winkelruit naar ‘two tone’ Breitlings die ik niet eens bijna kon betalen. Daarom spaarde ik de catalogi en kocht ik maar een Citizen.
De bicolor trend was echter niet het eeuwige leven beschoren en ook mijn smaak veranderde. Maar trends zijn cyclisch en alles wat ooit was, komt weer om. Zo ook two tone horloges: sinds een jaar of twee zijn ze weer helemaal terug.
En alsof om te benadrukken hoe modegevoelig ik ben, merkte ik dat ook ik weer een beetje bicolor-curious werd. Waar ik ze de laatste jaren vooral ‘cheap’, ‘sleazy’ en ‘bling bling’ vond, bekeek ik ze nu ineens als ‘nostalgisch’ en ‘retro’ - een vleugje Miami Vice als het ware.
Maar Rolex of zelfs Tudor zitten er budget-technisch even niet in na een (voor mij) grote aanschaf begin dit jaar en een recente verhuizing. Na Baselworld had ik bijvoorbeeld wel de nieuwe Fifty Eight aan mijn ‘wish list’ toegevoegd, maar was er verder niet zo mee bezig.
Totdat ik op marktplaats deze tegenkwam.
De Seamaster 200 ‘Pre-Bond’ is nou niet onmiddellijk het meest populaire Omega horloge ooit. Ontworpen eind jaren '80 en in de winkel tot medio jaren '90 ademt het echt de stijl (…of volgens sommigen: gebrek daaraan ;-)) van die tijd met z’n geïntegreerde band, glooiende vormen en kleine diameter. En dan ook nog in staal-goud, verzuchten jullie natuurlijk. Maar ik werd op slag verliefd.
Dit exemplaar had alles wat ik zocht: het is de véél zeldzamere automatische versie - een chronometer zelfs. Bijna in nieuwstaat, en full set. En dan bedoel ik ook écht full set: doos, omdoos, papieren, handeleiding, alle schakels, chronometer certificaat - zelfs de hangtag zit er nog bij. En ik durf eigenlijk niet te vertellen wat ik ervoor betaald heb uit angst dat jullie me aangeven voor oplichting 
Misschien sta ik hierin alleen, maar ik vind hem in vergelijking met de reguliere pre-bond mooier. De bezel - die overigens solide 18k goud is en niet verguld - doet hem wat vrolijker en minder streng ogen, zeker in het zonnetje. En ook de wijzers, wijzerplaattekst en de randjes om de uurmarkeringen zijn goudkleurig, waar ze bij de reguliere versie zilver zijn. Voor mij klopt het plaatje helemaal.
Ineens heb ik ook helemaal geen behoefte meer aan de nieuwe Tudor Fifty Eight, en ook m’n SNZH57 zal binnenkort in de blauwe hoek verschijnen. Mijn bicolor-curiosity is voorlopig even verzadigd 
First world struggles 
