Ik ging wat minderen qua aankopen maar toen ik deze zag passeren (ik weet het, ik had gewoon niet mogen kijken, mea culpa) was ik eraan voor de moeite: Stowa, strak design, drie schijfjes en nog automaat erbovenop.
De tegenstroom van “digitale” horloges, tegen het opkomende quartz geweld, vond ik altijd al speciaal. Niet noodzakelijk mooi, maar wel heel interessant (hoe fake je tenslotte “digitaal” te zijn met een mechanisch binnenwerk?).
Goed, een kleine aderlating verder en zonet viel deze schoonheid in de brievenbus:
Het is een stevige jongen, zeker als je weet dat de band erop 22mm is. Heerlijk zwaar aan de pols ook.
De kast is hersteld dus niet met het originele patina maar dat kan de pret niet drukken. Om een of andere reden zie ik dit soort horloges liever in “NOS” staat dan verweerd. Bij close-up kijken zie je wel genoeg imperfecties maar aangezien ik geen idee heb waar ik dit soort glaasjes zou moeten gaan zoeken ga ik het rustig zo laten. 
Het gaat wennen zijn, zo’n 42mm beest op mijn smalle polsen. Maar intussen is het wel tof om naar dat kleine secondenschijfje te kijken.
Ik wou wel dat hij quickset had want van de 8ste naar 13de doordraaien was een niet zo toffe oefening in krampontwijken. 
