Ik denk dat ik verliefd ben…o
Op die Seacup dus
Die is wel apart ja.
Uit het hele relaas moet ik er een detailtje uitpikken dat weinig met vintage te maken heeft. Vintage, heb ik eens moeten besluiten, is voorlopig niet mijn interesse, hoewel ik voor het bewonderen van ontwerp vernuft nog best eens een uitzondering wil maken. Maar die Leijona Voutilainen Jalo Sport is toch zo’n fantastisch mooi gelukt horloge! Iedere keer als ik dat lang zie komen kan ik niet anders dan even pauzeren en me er weer van vergewissen dat het echt zo goed ontworpen is. Je zou zeggen: waarom heb je er dan niet een om de pols? Maar dan komt al gauw om de hoek kijken dat er een koele 2500eur bij komt kijken (en voor het uurwerk betaal je de laatste 1500 zeker niet) en dat het een omvang heeft van 45mm. Volgens mij zou ik het prachtige ding nooit comfortabel en met esthetisch plezier kunnen dragen. Hoe kan zoiets moois toch zo onhandig bemeten zijn? Zo af en toe vraag ik me af of het genie Voutilainen gelijk heeft en dat in zijn handen 45mm gewoon verdwijnen, maar meten is weten. Toch zou ik het graag eens proberen, zo’n Jalo.
Beschouw het als kunst. Het verzamelen daarvan is (meestal) een nog veel duurdere hobby dan het verzamelen van horloges. Daarom hou ik het maar op eenvoudige vintage exemplaren, dan is het nog een beetje betaalbaar en meestal zijn die dingen ook niet zo groot.
Voor de gelegenheid dan ook maar even een plaatje van zo’n Voutilainen ontwerp:
Grappig detail, kijk hoe Google Voutilainen vertaalt:
Maar ja , zo’n persoon zou ik ook aan de deur krijgen bij de aanscaf van zo’n ding.
Sorry meneer, ik wou 'm zo graag maar ik kan 'm niet betalen…
Dat is hogere humor. Dat moeten we onthouden.
Tot op zekere hoogte zie ik het ook wel als kunst, maar dan wel draagbare. Ik zie mezelf nog geen vitrines inrichten thuis met mooi ontworpen gebruiksvoorwerpen. Draagbaarheid betekent ook dat die schoonheid me toch niet in de weg moet zitten tijdens de dracht.
Overigens vind ik de grijze met groene wijzer nog net iets aantrekkelijker.