Iedereen moet het zelf weten. Het is niet zo zwart/wit. Dresscodes zijn niet meer wat het geweest zijn, en zijn per definitie aan verandering onderhevig.
Het maakt natuurlijk uit of het gaat om een 39mm Hydroconquest of een Ploprof/48mm Deep Blue, dat voelen de meesten wel aan.
Omdat ik het óók zelf mag weten: ik mag het afhankelijk van de gelegenheid geen gezicht vinden.
Het is toch een andere situatie als je naar de aldi gaat of bv naar een examenexpositie van een kunstacademie in je pak met sportschoenen en daarbij een oranje toolwatch om hebt, dan bij een feestelijke gelegenheid, of nog sterker in een professionele omgeving.
Om op je voorbeeld van begrafenissen in te gaan: op vele begrafenissen zie je mensen die
gekleed gaan of ze net uit de buurtkroeg komen/uit de sportschool komen/de tuin hebben gedaan.
Moeten ze ook zelf weten.
Omdat ik het ook zelf mag weten: ik vind het soms laat ik zeggen niet erg respectvol.
Ga lekker solliciteren op een baan waar een pak wordt verwacht met je 3 ons pvd gouden Invicta van 48mm. Als ik tegenover je zit komt er niet meteen een vinkje bij “heeft een uitstekend gevoel voor decorum/presentatie/inschattingsvermogen van sociale periferie/geschikt voor bedrijfspresentaties”.
En Invicta is maar een voorbeeld.
En natuurlijk, het verschilt per bedrijfstak/branche. Reclamewereld, technische omgeving, financiële wereld: allemaal anders.
Het gaat er om of je dat aanvoelt, en of je wilt laten zien dat je dat aanvoelt.
Wat je hier bedoelt begrijp ik niet zo goed. Er is geen smaakpolitie, je krijgt geen bekeuring voor als je een rose onderbroek over je pantalon heen draagt en jij weet dat ook. Bedoel je dan dat “men” (ook in minder extreme voorbeelden als deze) hier geen mening “zou moeten” hebben? Het maakt de “dader” toch niet uit als iemand er een menig over heeft? Soms maakt het wel uit echter, zoals bij de sollicitatie, of bij een begrafenis.
O.k., wat ik hiermee bedoel is het volgende. Ik lees hierboven allerlei meningen over wat wel en niet ‘kan’. En dat is op zich natuurlijk helemaal prima. We leven in een vrij land. Maar wanneer je vindt (zoals hierboven gesteld wordt) dat andere mensen dit ook maar ‘moeten aanvoelen’, ga je dus jouw persoonlijke mening op anderen projecteren en tot een soort norm verheffen. En hierop zeg ik dus: Live and let live!
Maar goed, dat is dan weer mijn mening. Zo duidelijker?
Ik heb er nooit op gelet wat voor een horloge iemand draagt onder een pak. Nu ben ik zelf ook niet werkzaam binnen een ‘pakken-cultuur’.
Ik heb ook niet de indruk dat dat ‘men’ hier echt op let, maar ik kan het natuurlijk mis hebben.
Nou kan ik me bij bepaalde situaties wel iets voorstellen natuurlijk zoals een gladde autohandelaar in een flodderig pak met een opzichtig ‘gouwe klokje’. Dan heb ik waarschijnlijk wel iets van: Als dat klokje echt is ben je te duur en als dat ding nep is dan ben je waarschijnlijk niet te vertrouwen.
Enerzijds kun je denken dat ie te duur Is. Anderzijds kun je denken dat ie succesvol Is door goeie zaken doet dat mensen bij hem terugkomen aanbevelingen doen etc.
Ligt soms ook aan branche, cultuur, e.a. In Azië merk ik dat men over t algemeen bijvoorbeeld alleen al vh imago/status graag merk spullen draagt. Al valt de kwaliteit tegen (burberry), weten ze amper hoe t te gebruiken (iPhone), of is het zelfs een nepperd (Rolex).
Panerai duiker en pak. Nog zoiets. Lieden zat tegenwoordig die het stijlvol vinden.
Ik vind het belachelijk. Doe hem aan voor de barbeceu ofzo, toch niet onder een hemd…
Nog belachelijker: over het hemd:
Nu ja, als je er een gezicht bij plaatst, klopt het plaatje:
Ik denk dat de moderne jonge zakenman hier makkelijk mee wegkomt. Een mooie Panerai, dubbele manchet (met de juiste knopen), cut-away boordje en misschien wel een double breasted colbert met 6mm stiksels en een jort kelder broek. (vergeef me vorige week mijn maatpak laten aanmeten)
toch niet uit als iemand er een menig over heeft? Soms maakt het wel uit echter, zoals bij de sollicitatie, of bij een begrafenis.
Maar wanneer je vindt (zoals hierboven gesteld wordt) dat andere mensen dit ook maar ‘moeten aanvoelen’, ga je dus jouw persoonlijke mening op anderen projecteren en tot een soort norm verheffen. En hierop zeg ik dus: Live and let live!
