Ja, heb ik ook diverse keren meegemaakt! Sindsdien heb ik een budgetpotje, om meteen te kunnen happen. Soms maken ze maar enkele tientallen stuks tegelijk en dan weer een hele poos niks. Je moet dan dagelijks de boel in de gaten houden om niks te missen. Vaak komt iets schaars later ooit wel een keer langs op Ebay, maar dan betaal je het dubbele.
1 like
13 likes
De echte(eerste) reisseu! 
Er waren 2 modellen van die eerste serie.
Mooi verhaal ondanks dat deze horloges niet helemaal mijn ding zijn.
1 like
Ja, dat was de eerste 1967-reissue. Die was al uitgebracht voordat ik Vostok-verslaafd raakte. Ik vond de cijfers te groot en ik heb er nooit op gejaagd, maar dit model is nu veel gezocht en er worden forse prijzen voor gevraagd.
Hier nog even de link naar het interview van Yuri Lavrentiev met Sergei Trifonov in diens atelier in Cheboksari. Die was ik gisteren vergeten toe te voegen. Trifonov maakt heel interessante dingen, voornamelijk gebaseerd op Vostok Chistopol horloges.
Сергей Трифонов часы. Как могут выглядеть часы Восток Амфибия. - YouTube
1 like
Grappig, ik moest juist wennen aan de kleinere cijfers van de latere reisseu 's. Te ielig bij die forse kast . 
Het andere model heeft overigens geen cijfers.
Dank voor het compliment. Als ik achtergrondinformatie over bepaalde horloges weet, schrijf ik er een soort mini-artikeltjes over waarin ik die info verwerk. Daarom zijn mijn teksten vaak langer dan die in de reguliere conversaties hier. Ik ben dat gewend van WatchUSeek, daar schrijven veel mensen op die manier en dat zorgt voor best wel een geconcentreerde informatieuitwisseling. Ik vind achtergrondinfo eromheen ook belangrijk, maar dat wordt op dit forum erg snel afgerekend als off-topic, heb ik ervaren. Bij WatchUSeek kun je daarin veel verder gaan en de “teruggeleidingen als je van het pad af raakt” zijn daar wat subtieler. Onlangs zag ik hier een discussie over het al dan niet functioneel gebruiken van Cyrillisch. Ik heb me daar niet in gemengd en had op dat moment de neiging om af te haken en hier te stoppen. Maar als je ergens voor staat, moet je niet zo snel opgeven. Dus ik blijf wat uitgebreider schrijven dan gemiddeld, maar niet meer zo vaak als eerst.
2 likes
Ja, de oorspronkelijke NVCh-20 en -30 waren er in versies met en zonder cijfers. Ik denk dat daarom ook de reissues in beide versies zijn gemaakt.
Ja een mooi stukje Vostok historie.
2 likes
Dacht ik straks te laat aan, maar ik kan er voorbeelden van laten zien. Deze zijn van een release in februari 2023. 190043 met 3-6-9-12 en 190057 met alleen streep-indices. Beide soorten waren er ook met blauwe en groene wijzerplaat. Cijfer- en streepuitvoeringen waren er in de meeste releases, ook die in brons. Voor de titaniumversie was de oplage te klein, die werd alleen met cijfers uitgebracht.
7 likes
Ik wist niet dat ze de rechter variant ook weer opnieuw gedaan hadden. De eerste versie had een wijzerplaat met cijfers/markers erop ipv de sandwich wzijerplaten van de 2023 versie.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een klein beetje een haat/liefde verhouding heb met de wijzerplaat van de mijne, in sommige gevallen super mooi met de lichtinval, in andere doet het goedkoop aan.
1 like
Historisch is de jouwe toch iets dichterbij het orgineel dan die sandwich versies vind ik. 
Paar plaatjes voor de sfeer.
Ik kocht toendertijd eerst maar eens een makkelijk te verkrijgen 090. Dat was natuurlijk niet het echte werk. Zou later wel eens een reisseu kopen.
Dus deze maar weer verkocht. Ook omdat hij toch wat zwaar op mijn pols zat.
10 likes
Ja, de sandwich-dials zijn een verhaal apart. Die wijzerplaat-techniek heeft geen enkele traditie in Russische duik-horologie, maar is een specifiek Panerai-ding. Vostok duikers hebben van oorsprong opgebrachte lume-cijfers en -indices, dus Dmitry Buyalov bleef trouw aan dat principe bij de eerste 1967-reissues. Maar de XL-kast en bijbehorende schakelband brachten forse discussies op gang in fora en onder duikhorlogefans. Associaties met gelijksoortig lompe kasten als die van de Panerai Luminor werden snel gemaakt. Hoe zouden deze Vostok XL-horloges er uit zien met een sandwich-dial? Waarschijnlijk nóg veel stoerder! Ik denk dat Buyalov enorm veel verzoeken heeft gekregen om ook een sandwich-dial versie uit te brengen. Zelfs toen hij de SevMorPut-reeks uitbracht (met applied indices) kwamen er verzoeken voor een sandwich-dial versie. Maar Buyalov vond dat niet bij dat specifieke ontwerp passen, dus die versie komt er niet.
Guido Panerai was onder de indruk van het wetenschappelijk werk van Pierre en Marie Curie op gebied van radium en luminiscentie. Radium was destijds vele malen duurder dan goud, omdat het een enorme klus was om het te winnen uit “monaziet”. Dat is een fosfaathoudend zand met verbindingen van schaarse metalen erin, zoals cerium, radium, thorium, mesothorium en soms zelfs uranium. Monaziet wordt o.a. gewonnen in India. Er moeten bij dat zand bariumzouten worden gemengd en het geheel moet worden gewassen met zwavelzuur. De bariumzouten lossen op en het barium verandert in bariumsulfide, dat in staat is om de opgeloste metalen uit het zand aan zich te binden. Na nog een aantal chemische processen wordt het radium dan vrijgemaakt uit de baruimverbinding.
Uit een ton monazietzand werden enkele milligrammen radium gewonnen. Het moet in de werkplaatsen van de Curies een enorme bende zijn geweest en ze zaten regelmatig opgescheept met tonnen chemische sludge die ze kwijt moesten zien te raken.
Guido Panerai had zeer veel interesse in dit soort wetenschap en volgde het intens. Hij had ook publicaties gelezen van Hermann Schlundt, een Amerikaanse chemicus met Duitse voorouders. Schlundt (die ook een inspiratie voor Marie Curie was) schreef o.a. over mesothorium. Dat zou het ingrediënt worden dat lume van Panerai helderder liet gloeien dan dat van concurrenten. William Hammer had in 1902 de zinksulfide-lume uitgevonden, waarbij bijgemengde radiumzouten het zinksulfide “bestralen” en daardoor laten opgloeien. De Italiaanse marineofficier Carlo Ronconi kende de Panerai-familie en had met Guido het probleem besproken dat de markeringen in richtkijkers en vizierocculairen bij slecht licht onbruikbaar waren, zodat torpedos daardoor vaak slecht gericht werden en hun doel misten. Zo ontwikkelden ze samen richtkijkers met markeringen geschilderd met een zelfgemaakt lume-mengsel volgens Schlundt-recept. Naast radiumbromide was er ook mesothorium bijgemengd en dat liet de zinksulfide behoorlijk fel gloeien. Een richtkijker of een occulair, die in het Engels “sight” heten, heten in het Italiaans “mire”. Zo werd de naam voor het nieuwe lume-mengsel bedacht, “radiomir” (de stralende of oplichtende richtmarkeringen). Guido Panerai patenteerde Radiomir in 1915 en Ronconi stond zijn rechten aan hem af. Ik vertel dit hele l*lverhaal vanwege de problemen die Panerai had om het spul goed te verwerken in wijzerplaten voor horloges. De Panerai sandwich-dials hebben een serieuze ontwikkelingsgeschiedenis achter zich, die goed is beschreven door José Pereztroika: Dials – Vintage Rolex and other iconic timepieces under the loupe at Perezcope
Veel mensen denken, dat achter de frontplaat van een Panerai sandwich-dial een vlak ligt dat helemaal is volgesmeerd met lume. Dat is niet zo, want daar is het spul veel te duur voor (zeker de huidige Luminova-soorten). Het is een tweede metaalplaatje waarin terugwijkende vormen van cijfers en streepjes worden geperst en die holtes worden dan gevuld met lume. De uitgespaarde vormen in de frontplaat bepalen de zuivere vorm van de cijfers en streepjes, de lume in de plaat erachter kan daardoor wat slordiger en iets “buiten de lijntjes” worden gevuld en dat spaart tijd.
Buyalov gebruikte een veel goedkopere techniek. Op de achterste plaat wordt kant-en-klare luminiscerende folie geplakt en daar wordt de frontplaat met de uitsparingen bovenop geplakt. Dit is sindsdien de standaard manier waarop Vostok en Byuyalov/Meranom hun versies van de sandwich-dials maken. Meranom heeft trouwens nog wat restanten in de verkoop, die momenteel zijn afgeprijst:
De sandwich-1967ers waren dus eventjes leuk om de fans te plezieren en extra verkoop te genereren, maar de versies met opgebrachte lume blijven de originele. Buyalov heeft het sandwich-dial succes daarna nog diverse keren uitgebuit in enkele Meranom-SE’s:
5 likes
Schiet me net te binnen, wat bij de eerste versie een groot probleem bleek waren de glaasjes die sprongen. Ik heb hier zelf gelukkig geen problemen mee ervaren, maar er waren veel meldingen van eigenaren waarbij het glas spontaan uitscheurde.
Dat hebben de latere versies niet meer gehad volgens mij.
3 likes
Da’s interessant, dat wist ik nog niet. Was dat ook al saffierglas? Buyalov heeft de kasten in Azië laten maken, hij legt daarvoor zijn ontwerpen voor aan technici en die bepalen de productietechnieken en kastdiktes etc… De kastvorm was helemaal nieuw en de vorm van de glazen ook. Geen van beiden werden gemaakt in de fabriek in Chistopol, maar daar werd wel de assemblage gedaan. Of de glazen en kasten en bezels als losse componenten arriveerden in de fabriek, weet ik niet. Het kan ook zijn dat die al “prefab” als eenheid werden geleverd en dat de fabriek alleen maar de wijzerplaat en wijzers aan het uurwerk vastmaakten en het geheel afmonteerden met kroon en caseback. Als alles als losse onderdelen werd aangeleverd, dan heeft de fabriek ook de glazen in de kast geperst. Misschien dat dat een nieuwe ervaring voor ze was, waardoor er aanvankelijk fouten optraden.
1 like
Ik weet niet of het saffier is.
https://www.watchuseek.com/threads/problem-with-vostok-1967-watch.156932/
2 likes
Interessant, hoe de breuken er uit zien:
Die gebogen barst die loopt van 2 naar 8 uur snap ik, maar die breuken naar binnen zijn maf. Net als hoe leiplaat schilfert in lagen. Ik weet niet of saffier op die manier breekt. Eén van de WUS-reageerders in het draadje denkt dat saffier een soort kristalglas is (met loodtoevoeging aan siliciumoxode, ipv. kalium, calcium, etc.), maar saffier is puur aluminiumoxide. Het is knikkerhard en als slijpmiddel ook bekend als “korund” of “corundum”. De witte komstenen voor het slijpen van beitels zijn gemaakt van korundkorrels:
Ook robijntjes, die in uurwerken als lagertjes worden gebruikt, zijn gemaakt van aluminiumoxide. In de natuur komt watertransparant aluminiumoxide niet of nauwelijks voor, vaak zitten er sporen van andere metaaloxides doorheen gemengd. Chroom zorgt bijvoorbeeld voor rode tinten, en korund met chroom kennen we als “robijn”. Robijntjes voor uurwerken worden weliswaar gemaakt van synthetisch gemaakte robijn, dat glashelder had kunnen zijn, maar de rode kleur is aangehouden zodat klanten kunnen zien dat robijntjes zijn en geen stukjes glas.
Ik moet even onderzoeken waardoor saffier zou kunnen barsten en zo ja, op welke manier het dan barst. Het bolle glas in de 1967-horloges is vrij dik en ik weet niet wat er gebeurt nadat het met hoge druk in een iets te krappe roestvrijstalen kastrand werd geperst. Ik denk dat het saffier eerder het RVS vervormt dan andersom. Het temperatuurverschil klinkt als een aannemelijke reden. Of het glas in die eerste 1967-horloges onder extreme druk/stress staat, zou onderzocht kunnen worden met gepolariseerd licht: How to find Stress Patterns with Polarizing Filters - YouTube
1 like
Herinner ik me ook weer.
En volgens mij had Andre @andre67 beide eerste modellen in bezit.
Zou het niet gewoon een verkeerde tolerantie kunnen zijn geweest? Iets te groot glaasje?
Of dat saffier was inderdaad gewoon te hard. Principe van het oorspronkelijke acrilglas is toch dat het iets buigen kan onder (water)druk.
2 likes
Filmpjes over maken van saffier horlogeglazen kon ik zo gauw niet vinden, maar wel deze over horlogekastjes helemaal gemaakt van saffier. Monokristallijn saffier moet je groeien vanuit een basiskristal, net als kandijklonten. Dat duurt een poos, en de bewerking kost ook veel tijd en moeite, vandaar de veel hogere prijs dan die van mineraalglas.
Crystal clear: A Deep Dive into Richard Mille’s Sapphire — RICHARD MILLE
1 like