Heb je het nu over waardevast, in de zin van een investering? Of over de beleving, emotie van het horloge? Twee héél verschillende dingen.
Voor mij is er geen battle. Ik kan van een grote diversiteit aan horloges genieten, van Casio tot Cartier. Er zijn ook horloges die op veel vlakken beter zijn dan die Casio, héél populair zijn, maar toch geen permanente plaats in de doos krijgen.
Tot je er een Casio Oceanus naast houdt, dan ga je je dood ergeren aan de afwerking van een budgetquartzje uit Japan.
Ik zeg dit niet omdat ik Rolex of Omeag af wil zeiken, ik zeg dit omdat de Oceanus irritant is.
Sinds 1980 is er veel veranderd aan de auto-markt. Als je in een Corolla van nu stapt sla je stijl achterover van de stoelen en de gebruikte materialen, terwijl je in 1980 in een soort onverwoestbaar koekblik zat.
Punt is dat zo’n beetje alle automerken, inclusief Skoda, een uitrustingsniveau aanbieden wat toentertijd schier onmogelijk was. Ik denk dat dat in zekere mate ook voor horloges geldt. Het afwerkingsniveau van een Hamilton van 800 Euro anno 2021 is echt meer dan uitstekend te noemen.
Het voortschrijden van technologie heeft het voor kleinere of goedkopere merken mogelijk gemaakt om echt heel erg solide producten te maken.
Daarom is wat mij betreft de “tot 1100 Euro” kant van de markt niet minder interessant geworden. Daar doen allerlei merken maar wat. Vaak mis, maar soms bijzonder mooi.
In mijn beleving is de “boven 20.000 Euro” kant van de markt juist veel stagnanter en conservatiever. Ja ik ken Jacob & Co, maar dat zie ik meer als producenten van automatons in plaats van horloges.
Het zijn en blijven prachtige horloges maar ik heb altijd moeite met de banden van Doxa die ik echt lelijk vindt.
En ja, ik weet het, smaken verschillen maar als dat “euveltje” er niet was had ik er allang een om mijn pols zitten…
Schitterende samenvatting. Dit zegt helemaal waarom ik altijd met een grote boog om de dealers van de drie Duitsers heen loop als ik een auto ga kiezen…
Geschiedenis doet er voor mij niet toe.
Imago of uitstraling is voor mij niet meer dan gebakken lucht van de marketeers die in de hersenpan van de goedgelovige consument gepropt wordt. Soit, wie er zich gelukkig mee voelt, moet er gewoon verder aandacht aan besteden.
Intrinsieke kwaliteit, duurzaamheid, comfort en gebruiksgemak, en natuurlijk of ik het persoonlijk mooi vind zijn voor mij de parameters om al dan niet iets te kopen. Merknaam zal me worst wezen.
Mooi gesproken verder! Helaas ontkomt niemand aan gevoel voor imago. Want sommige merken spelen daar behendig op in, met het resultaat dat mensen ook daar instinken. Of overtuigen je op andere punten, enkel om je meer dan die paar tientjes uit de zak te kloppen. Want meer hoeft een horloge niet te kosten.
Verzin er gerust bij wat je wil, maar een merknaam interesseert me voor geen meter, evenmin als wat anderen denken over mijn “imago” of het “imago” van wat ik koop of draag. Het dikke-nek-gedrag van een aantal BMW-mensen bv. zorgt er bij mij al voor dat ik er voor eeuwig een afkeer van heb, hoe goed die auto misschien ook wel is (of niet…). Hoe hoger men denkt dat iets op de imago-schaal staat, hoe minder het hoeft voor mij.
Is niets haaks aan. Imago is imaginaire beeldvorming. Hoe ik iets zelf evalueer en ervaar is realiteit. De fictiewereld laat ik aan de fantasten over. Dat maakt het leven voor mij veel relaxter.