Ik vraag me tegenwoordig af wat mij toen bezielde Toolwatches en de sportieve modellen zijn nog steeds wel interessant voor me maar het hoeft absoluut niet zo groot meer. En een beetje chique of bling gehalte mag ook best wel.
Is dit een fase, verandering van spijs doet eten?
Of is dit wellicht iets met leeftijd en ervaring
Ben benieuwd hoe jullie hiernaar kijken, en of jullie smaak en interesse ook met de tijd totaal anders is geworden. Of wellicht gelijk is gebleven, wat ook prima is uiteraard.
Wel een interessant punt. Voor mij is en blijft het vooral ontdekken. Constant weer modellen bekijken op filmpjes en erover lezen op artikels en zo nu en dan een horloge aanschaffen om soms daarna weer te flipperen, om plaats te maken voor iets nieuws.
Ik merk wel dat ik nu ook weer enorm geniet van de goedkopere horloges, en het niet perse heel duur hoeft te zijn.
Het eerste echte horloge wat in een boekje zag en dacht; wow was een Ulysses Nardin Royal Blue. Als ik die nu terug zie denk ik; best heftig, bling en groot…
Maar je smaak ontwikkeld, en als je actief op HF bent, in een rotvaart dat is niet bij te houden joh
Je laat naar mijn mening geweldig mooie horloges zien maar ook mijn smaak is veranderd in de loop der jaren. ik denk niet dat ik ooit het ultieme horloge zal vinden.
Wat is er mis met die Tag en Pan? Prachtige horloges. Ja wat groter dan gemiddeld (en niet eens zoveel), maar maakt dat iets uit?
Persoonlijk vind ik ze mooier dan die Cartier, wat ik een dameshorloge vind qua model en maat.
Maar gelukkig heeft iedereen een eigen smaak
Dat
Ik hield 20 jaar geleden al van grote horloges en nu nog steeds. >42mm in ieder geval.
Heb je er tussen toen en nu nog wel een gehad? Of had, tegen de tijd dat het budget toereikend was, de smaak zich al in een andere richting ontwikkeld?
Ik heb de Tag een jaartje terug gepast, was waaaaay to big for me to handle…
Het is eigenlijk sinds de Tudor Black Bay 58 begonnen met de 39mm formaat. Die zat zo lekker, dat alles veel groter dan dat niet meer fijn vind zitten op de pols.
Toen ik interesse kreeg in horloges vond ik €500 voor een horloge veel. Tegenwoordig zie ik €2000 nog wel als een haalbaar bedrag. Over een paar jaar is"haalbaar" misschien nog wel een stuk opgeschoven.
Ik gaf ook nooit veel om duikhorloges, nu heb ik er een aantal. Ik snapte ook de charmes van mechanische horloges niet zo erg- waarom zou je een horloge willen hebben dat minder nauwkeurig is dan het kan zijn? Tegenwoordig zie ik dat toch een tikje anders.
Mooi hoe smaak en interesse zich blijven ontwikkelen.
Een Breitling navitimer op de bracelet vond ik geweldig 10 jaar terug.
Nu vind ik het echt verschrikkelijk zo’n volledig gepolijst gevaarte om de pols.
Panarai vond ik ook tof, als 19 jarige ooit nog eens een neppe in Spanje gekocht. Verder had ik horloges van D&G en Armani.
Nu ligt m’n interesse veelal bij Seiko, Rolex, Omega, Cartier en eigenlijk max. 40mm. Ook vintage kan ik waarderen nu.
Ik ben er achter dat kleinere horloges het beter doen. Het liefst ook direct minder dan 12,5mm dik, het liefst met bol of gebold glas, misschien zelfs wel een box saffier.
Dus waar ik vroeger sportieve horloges met subdials kocht, of juist bonkige dingen, is het nu het liefst minder dan 40mm voor sportieve dressers (dressy sports?), minder dan 38mm voor dressy dressers, minder dan 41 voor duikers. Liefst 39.
Of het dankzij smaak is weet ik niet… Maar ik let meer op details, en ik let veel beter op praktische draagbaarheid.
Toolwatches en de sportieve modellen zijn nog steeds wel interessant voor me maar het hoeft absoluut niet zo groot meer. En een beetje chique of bling gehalte mag ook best wel.
was een Ulysses Nardin Royal Blue. Als ik die nu terug zie denk ik; best heftig, bling en groot…
dat is niet bij te houden joh
helemaal zo’n 38mm model zoals ik meen blauwbeer die heeft
