Voor iedereen op HF die, al of niet gedwongen, ook thuis zit wegens Corona, hier een lekker lang stuk leesvoer.
Het zijn rare tijden. Mijn gedachten gaan uit naar al die mensen thuis en in de ziekenhuizen, deels doodziek, getroffen door een griezelig virus waarvan niemand ooit een vermoeden had dat het de wereld in zo’n korte tijd in zijn greep zou krijgen. Ik kan voor hen en hun naasten alleen maar hopen dat ze er goed doorheen gaan komen. Zelf ben ik, samen met Mevrouw Lexaf, vrijwillig opgehokt. Om zo weinig mogelijk risico te lopen. Af en toe gaat een van ons wat boodschapjes doen en verder blijven we, min of meer veilig, thuis. We zijn beiden gepensioneerd, er blijft dus geen werk liggen waar ik niet naar toe kan, maar gezien de leeftijd zitten we wel een beetje in de risicogroep. We wonen in een fijne buurt, met lieve en attente buren, dus iedereen let goed op en zorgt voor elkaar als en wanneer dat nodig is.
Naar buiten in eigen tuin kan wèl. Nadat ik de schuur had opgeruimd, alle tuinmeubilair opnieuw in de beits gezet, de dode beukjes in de heg had vervangen, het voorjaars snoeiwerk gedaan, het balkonhek geschilderd, mijn bonsaibomen een eerste voorjaars snoeibeurt gegeven, de keuken uitgesopt en mijn werkplaats eindelijk eens had opgeruimd, moest ik bedenken wat vervolgens eens te doen. Die 150 boeken die ik nog moet lezen, twee dozijn nog te restaureren vulpennen aanpakken of iets met de horlogecollectie gaan doen. Ik koos voor het laatste.
In de doos met horloges waar ‘nog iets mee moest’ vond ik een tweetal dameshorloges, die ik ooit eens voor een prikkie op de Rikketik had aangeschaft. Niet de gebruikelijke vastgelopen kleine doublè damesklokjes met een onmogelijk bandje en een niet te servicen, zo klein uurwerkje, maar twee gloednieuwe, new old stock horloges van, jawel, Chinees fabricaat; Seagull. Niet het minste Chinese merk. Ik schat begin jaren ’80. RVS 26mm kastje, mooie wijzerplaat en technisch 100 procent. Wel met een rare bandaanzet: 13mm. Daar had ik dus geen bandjes voor beschikbaar. Omdat ik, zoals hierboven al heb uitgelegd, tòch niks (meer) te doen had besloot ik daar dan zelf maar een bandje voor te maken. Ik had nog een mooi stukje felrood leer voor de bovenkant en een stevig, wat dikker reepje donkerbruin voor de achterkant. Lekker een paar uurtjes aan het meten, snijden, lijmen, prikken en poetsen. Et voila, hier het resultaat.
Ik had ook nog een oude broekriem van stevig zwart leer en nog wat van het zachte rode leer over. Ik besloot daar een bandje van te maken voor een horloge wat ik graag en regelmatig draag. Een eenvoudige Prisma, met een Japans quartz uurwerkje en een kleine modificatie: het lelijke dikke mineraal glas heb ik vervangen door een mooi helder sexy plexy glaasje. Het originele bandje was echter wat standaard en saai, dus het moest iets worden van zwart leer met rood stikwerk. Met een bandaanzet van 24mm mocht het best een beetje een stoer bandje worden, dus de dikke zwarte ex-broekriem kwam daarbij mooi van pas. Het zachte rode leer kon dan goed dienen als binnenvoering voor de ruwe achterzijde van het dikke zwarte leer. Er was nog wat mooi rood waxdraad overgebleven van een boekbind projectje dus dat ging gebruikt worden voor het stikwerk. Ik miste alleen een 22mm gesp, maar daar heb ik dan maar een goedkoop Chinees Natobandje voor gesloopt. Gek genoeg hebben die dingen vaak heel fatsoenlijke RVS gespjes, terwijl ze voor 1 dollar of zo op e-bay worden verkocht, een los gespje is meestal duurder.
Ook hier dus weer lekker een poosje meten, snijden en plakken. Het stikwerk bleek wel een hoop gemuggel. Bij een vorig projectje met een bandje met wat zachter leer kon ik de gaatjes vóór prikken met behulp van een antieke handnaaimachine; een erfstuk van mijn schoonmoeder. Bij het dikke broekriemleer ging dat naalden kosten, dus heb ik dat anders aangepakt. Met een heel dun boortje en de Dremel heb ik één voor één alle gaatjes voorgeboord, zodat de leer naainaald er goed doorheen kon. Het kostte wel tijd, maar het werkte en, zoals eerder gezegd, ik heb een zee van tijd. Na het gaatjes boren nog eens een flinke tijd steekje voor steekje het best wel dikke rode gewaxte draad er doorheen getrokken te hebben was het bandje klaar en had ik een paar zere handen en een trots gevoel dat ik het geflikt had. Die zere handen zijn de volgende dag wel weer over en het plezier van een mooi zelfgemaakt bandje (al zeg ik ‘t zelf), dat blijft …
Hieronder nog wat foto’s van beide horloges met hun nieuwe bandjes ‘uit eigen atelier’.
Morgen ga ik dan maar eens beginnen aan een van die 150 boeken die ik nog moet lezen.
Dank voor het lezen en kijken en ik hoop dat jullie allemaal, samen met je naasten, goed door deze Corona crisis heenkomen. Let goed op, wees lief voor elkaar, zorg voor elkaar en blijf gezond.
Lex
pas goed op elkaar .
!
