Bij zijn laatste hands-on pleitte @Zulu ervoor om vooral ook terug te geven aan het forum. Met die oproep in het achterhoofd dacht ik: laat ik eens een topic maken over mijn vintage-liefde Movado. Helaas voor Zulu zal het onderwerp hem geen bal interesseren, maar dat maak ik een andere keer wel goed. Het gaat om de forumgedachte.
De afgelopen twee of drie jaar heb ik een kleine subcollectie Movado’s verzameld. Mijn interesse gaat vooral uit naar de jaren 40 en 50 – wat mij betreft de gouden periode van Movado. Ik leg straks uit waarom.
Eerst een klein beetje achtergrond. Kort, want Wikipedia overtypen vind ik niet zo interessant.
Het merk Movado stamt uit 1905, maar de geschiedenis van het bedrijf begon eerder. De stichtende familie Ditesheim verhuisde in 1876 vanuit de Elzas naar La Chaux-de-Fonds. In 1881 begon hij daar een bedrijf dat klokken en horloges maakte. Het eerste zakhorloge met Movado op de wijzerplaat maakte hij in 1905. Tussen 1910 en 1925 maakte het bedrijf zowel pols- als zakhorloges: zo’n 1000 verschillende types, met name dameshorloges. Daar zitten waanzinnige exemplaren tussen, van trenchwatches tot Cartier-gesigneerde tank-achtige modellen. Toen al stond het bedrijf bekend om de goede uurwerken die het maakte.
Movado ging de jaren 30 dus in met een enorme bak ervaring en een goede reputatie. In die jaren ontwikkelde het onder meer de Curviplan en de Acvatic met zijn bijzondere lugvorm.
Ik neem even een grote stap naar de jaren na de Tweede Wereldoorlog. Hier begint wat mij betreft de gouden periode van Movado. Waarom? In de eerste plaats een modern argument: de horloges werden door de bank genomen iets groter, dus iets draagbaarder in onze tijd (hoewel ze vaak nog steeds 31-34mm zijn). Maar ik vind ook dat Movado hier on top of the game was. Het bedrijf had zich al decennia bewezen als maker van kwalitatief erg goede uurwerken. Het begon in deze tijd met de ontwikkeling van uurwerken met mooie complicaties. Datum, triple date, maanfase, world timer: Movado had het allemaal in huis.
Daarbij ligt de kwaliteit van deze vintages echt hoog. Movado gebruikte veel FB (Borgel) kasten, de eigen uurwerken waren goed doorontwikkeld en bijvoorbeeld de wijzerplaatbedrukking is echt heel mooi. Even een paar plaatjes om de lap tekst te doorbreken:
FB-kastje:
Wijzerplaatbedrukking:
Complicaties:
Mooi uurwerk (pre-service):
Draagbaar formaat:
Nog een Borgel-kastje:
Mooie set:
Wat maakt het voor mij nou zo leuk om juist deze Movado’s te verzamelen? In de eerste plaats de kwaliteit die ik hiervoor beschreven heb. In de tweede plaats de uitdaging. Veel Movado’s hebben radium wijzerplaten en zijn daarmee niet mooi oud geworden. Daarnaast las ik ergens op internet dat het na Rolex het meest gefakete horlogemerk ter wereld is. Vast een overdrijving, maar het aantal redials en frankenwatches is echt enorm. Dat maakt de zoektocht des te leuker. Als je er eenmaal genoeg hebt bestudeerd en in je handen hebt gehad, zijn ze er vaak goed uit te halen. Bijvoorbeeld omdat het font niet klopt of omdat de kwaliteit van de bedrukking te wensen overlaat. Kijk hoe dat er van dichtbij uitziet:
Wat het verder leuk maakt: hoewel Movado’s niet nauwkeurig te dateren zijn, kun je wel veel doen om te zien of alles klopt aan jouw exemplaar. Kijk maar:
Dit is een stalen kast (1) met een uurwerk uit de 470-serie (47).
Later zette Movado ook een serienummer tussen de lugs:
Dat nummer komt overeen met de laatste vier cijfers van het serienummer binnenin. Zo kun je dus op verschillende manieren controleren of je horloge klopt en origineel is. Aan de hand van het type uurwerk kun je dan weer een inschatting maken van de leeftijd.
Vanaf 1966 werd een ander format gebruikt, maar met hetzelfde idee. Kijk maar:
Dit is een cal. 608 (een bewerkte ETA), met een stalen kast (70) die rond is (4) en met een waterdicht glaasje (511). De voorkant ziet er zo uit:
Dit is een heel fijn alledaags horloge, maar het is wel het eind van het gouden tijdperk voor Movado. Waarom? Omdat er nu bewerkte ETA’s worden gebruikt, en Movado niet meer de magische klank had die het de halve eeuw daarvoor wel had. Soms heb ik het idee dat voor Movado de wet van de remmende voorsprong geldt: ze waren al zo vroeg zo goed, dat ze het niet nodig vonden - of gewoon vergaten - om met de marketingrace van de jaren 60 en later mee te doen.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen goede horloges meer werden gemaakt. De museum-watch, hoewel in dit verhaal niet aan bod gekomen, was natuurlijk een hit. En de samenwerking in de jaren 70 met Zenith heeft zeker mooie horloges opgeleverd:
Maar hoe mooi ook, dit is meer een Zenith dan een Movado. Het eigene uit de jaren 30, 40 en 50 was er wel af - en is in mijn optiek ook nooit meer teruggekomen.
Meer weten? Dan is de Movado-bijbel van Fritz von Osterhausen onmisbaar. Heel veel informatie, maar vooral ook prachtige foto’s. Ik heb ze in mijn verhaal bewust niet gebruikt omdat ik het leuker vond om mijn eigen exemplaren te gebruiken, maar echt: dat boek is zeer de moeite waard.
.
