Deze maal heb ik gekozen voor een Omega Speedmaster van het jaar 1969.
Caliber 861 van Omega en kastnr. 145022-69 ST.
De stalen kast had zware draagsporen en er ontbrak één drukknop en de kroon. De opwindstift was weggeroest.
Nooit een onderhoud gehad met alle gevolgen.
Het glas, de twee drukkers, dichtingsring bodem, de kroon en opwindstift, en een commande van de nulstelling van de chronograaf zijn vervangen. Wel vergeten een foto te maken van het caliber waarvoor sorry.
De kast heeft veel vijl- schuur en polijstwerk gehad.
Eerst beginnen met de diepe putten en krassen uit te vijlen, daarna schuren met grof en dan met fijn polijstpapier.
Dan wordt de ganse kast gepolijst met groene polijstpasta voor staal met een feuter en daarna met linnen.
Daarna polijsten voor hoogglans met linnen.
Na een grondige kontrole of het resultaat voldoet, want er durven hier of daar nog wel eens een groefje blijven dat niet zo opvalt doordat het gepolijst is, anders terg schuren en opnieuw polijsten. Ik durf wel zeggen dat het soms niet mogelijk is het laatste eruit te halen. Soms zijn er plaatsen waar men moeilijk aan kan.
Dan pas kan men beginnen met de matte gedeelten mat te maken, hier in dit geval de zijkant en de halve lugs.
Ook is de band bijgewerkt.
Doe je dat polijsten allemaal met de hand? Of gaat dat met een dremeltje of iets dergelijks? Ik polijst wel eens een glaasje (zo’n ouderwets kunststof, bol glaasje dan, heb een zwak voor vintage horloges), en dat bezorgt me altijd al kramp in mijn vingers.
Met de hand vijlen en schuren met papier en schuurlat.
polijsten gebeurt met een groot polijstmachiene waar ook mee geschuurd kan worden maar een diepe kras moet met de hand eruit gehaald worden soms tot met kramp in de vingers.
Ik heb ook een flexibel hetgeen wij gebruiken in de goudsmederij maar dat wordt weinig gebruikt, af en toe om een klein hoekje bij te werken.
Het is geen kinderspel zo een kast bijwerken , het vraagt ervaring in het vijlwerk en gevoel in de vingers.
Iedereen kan een beetje schuren, maar dit is een spapje verder.
Een afgewerkte kast voldoet dikwijls nog niet, men ziet nog altijd hier of daar een putje of een groefje, maar soms kan men er niet aan met de polijstmachien en soms wordt het een beetje teveel en moet men ergens een grens maken en denken dat het een vintage is dat gedragen geweest is.Men moet wel kritisch zijn op je eigen werk om toch het een beetje een geod resultaat te bekomen. Het is niet de bedoeling van er een nieuw horloge van te maken, maar wel dat het zo mooi is dat men het terug wil dragen.
Een gouden kast is veel makkelijker te bewerken dan staal.
