Nu ik zo’n drie weken mee doe op het Horlogeforum is het tijd dat ik me voorstel.
Het horlogevirus heeft me al van kleins af aan te pakken. Ik weet nog goed dat ik, ik zal een jaar of zes zijn geweest, in de stadsbus zat en gefascineerd naar mijn linkerpols bleef kijken. Aan die linkerpols een horloge. Klein model, met een zwart plastic bandje en een witte wijzerplaat. Het merk weet ik niet meer, maar het zal niet duur zijn geweest. Aan de cijfers en de wijzers kon ik zien hoe laat het was. Op dat moment besloot ik dat ik nu niemand meer nodig had. Ik kon lezen, ik kon (basis) rekenen en ook klokkijken. Ik was van niemand afhankelijk. Ik was vrij.
Inmiddels ben ik 51 jaar oud en vele horloges verder. Het jammere is dat ik ze niet bewaard heb. Sterker nog, sommige horloges kan ik me niet meer herinneren. Er staat me nog een zwarte casio bij, digitaal natuurlijk die de techniek freak in me geweldig vond. Maar ja… destijds was er weinig nodig. De eerste rekenmachines waren nog maar net verschenen, en met die bakbeesten kon je niet meer dan optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen.
En dan, jaren later, op de middelbare school al mijn zakgeld gespaard voor een van de eerste Swatch horloges. Zo simpel, zo eenvoudig. En zo trendy. Had ik die maar bewaard, dat zou een waardevolle vintage zijn geweest. Zelfs al had ik er een ander bandje op moeten laten zetten. Maar nee. Ik weet niet eens waar het gebleven is.
De tweede Swatch daarna had een opengewerkte kast, en een automatisch uurwerk. Dat heeft jaren nog in een bureaula gelegen, totdat een ex in Canada het er over had toch nog eens zo’n vintage te willen dragen. Ach… ik droeg het toch niet, dus opsturen maar.
Een zwarte Adidas met de drie strepen op de wijzerplaat was ook zo’n favoriet. Toen ik het niet meer droeg na mijn studentijd heeft die nog jaren in het doosje in de bureaula gelegen. Waar het nu is? Geen idee. En dan de zwarte souvenirwatch van de New Zealand All Black rubbyers die mijn vader als souvenir had gekocht op een van zijn vele reizen. Die heb ik nog wel weer gevonden. Al is de batterij al lang leeg en weet ik niet of hij nog op gang kan worden gebracht.
In de meer bling tijd kocht ik een horloge van een bekend modemerk, dat deels quartz was maar ook wijzers had die uren en minuten duidden terwijl het quartz gedeelte de seconden telde. Mooie stalen band, lekker zwaar aan de pols. Tot het quartz gedeelte de geest gaf, en de aantrekkingskracht verdwenen was. Op het vliegveld Gatwick een G-shock gekocht. Een blauwe met stoffen band. Mega cool. Al had ik nooit extra moeten betalen voor “levenslang gratis batterijen wisselen”… inmiddels 15 jaar na dato, loopt de batterij nog steeds!
Toen kwam er een Breil. Een bruine, tenminste matstalen kast met een bruine wijzerplaat en bruine leren band (die later nog vervangen is door een stalen band). Kostte een paar honderd euro, wat ik giga duur vond (maar wel heel mooi). De Breil liet me in de steek toen hij plotseling ongelijk ging lopen, en tsja… ik had mijn oog al op een Casio Edifice laten vallen.
En toch… het bloed bleef kriebelen. Al die lange jaren na de Swatch was ik blijven denken ooit nog eens een Breitling te willen bezitten. Maar ja, hoe gaat dat? De hypotheek gaat voor. De nieuwe auto ook. En zo is er altijd wat, dat maakt dat je toch die heilige graal maar aan je voorbij laat gaan.
Een week geleden is het er eindelijk van gekomen. Sindsdien ben ik trotse eigenaar van een prachtige Breitling Galactic 44. Die gaat nooit meer weg en zal niet in een la belanden.
Maar ja… ik zie ook weer zoveel moois voorbij komen dat ik al weer hebberig wordt.
En o ja, foto’s… ik zal ze maken om in een later bericht nog een galerijtje te posten.
)