Mijn deep soul collectie is nog niet aan bod gekomen. Hoog tijd dus!
Een jaar of 15 tot 20 terug vond je tussen de tweedehands singles heel veel zestiger jaren soul singles op hele vage onbekende platenlabels. Het leek wel alsof iemand de voorraad van een aantal oude discotheken had opgekocht en door heel Nederland op de rommelmarkten had gedumpt. Omdat het allemaal vrij onbekende namen waren, was het altijd wel een beetje een gok om het te kopen want er zal ook wel rotzooi tussen, maar na een tijdje lukte het wel om het kaf van het koren te scheiden. Pic & Bill waren Charles Pickens en Billy Mills. Het onderstaande singletje uit 1967 op het LeCam label is ook zo’n relatief onbekend nummer, maar een pareltje als het om deep soul gaat.
Toeval?
Vorige zaterdag een setje luidsprekers gekocht na een uitgebreide luistersessie (Acoustic Energy AE505). Gedurende die luistersesse kwam, op mijn verzoek, de acoustische versie van ‘Show me the way’ voorbij.
Ben ook weer eens door mijn singles collectie aan het gaan.
Draai ze eigenlijk haast nooit meer maar het is toch wel weer leuk die hits die ik bijna vergeten was.
Hij staat weliswaar in het blauwe gedeelte, maar zo lang nog niet verkocht kan het hier nog. En dan: King Crimson. Gisteren wat oude CD’s gekocht, maar wat een ongelofelijke hoeveelheid muziek heeft die Fripp toch op plaat en CD staan. Hij schijnt het nu wat rustiger aan te gaan doen. Zegt hij.
Patti Page wordt vaak verguisd als de zangeres van het mierzoete How Much is That Doggy in the Window, en als een van de pioniers van het overdubben, waarmee ze met zichzelf drie- of vierstemmig zong. Vanaf de jaren 60 dreef ze meer de country-and-western kant op. Maar ze was eigenlijk een alleskunner, die met romige orkesten het Great American Songbook interpreteerde en, at the drop of a hat, moeiteloos switchte naar het standaard jazzrepertoire, begeleid door de crème-de-la-crème van de Westcoast jazz musici zoals op deze cd. Een geweldig gevoel voor timing, een sexy stemgeluid en loepzuivere techniek laten elke herinnering aan het gedrocht van Doggie verdwijnen. De progressieve orkestraties van Pete Rugolo, bekend van Stan Kenton, zijn de perfecte backdrop voor Ms Page’s talenten.
.
