Een tijdje geleden nam ik deel aan dit draadje:
https://www.horlogeforum.nl/t/ben-ik-de-enige-vrouw/319122
Ik schrok er een beetje van hoe weinig vrouwen er op HF zitten. En ook een beetje van sommige opmerkingen.
Nadat er aanvankelijk vooral veel reacties van mannen kwamen, deden ook enkele vrouwelijke forumleden hun zegje en zo ontstond al snel een genuanceerder zicht op de zaak.
En toen kwam Sajo op de proppen:
Omdat we bij elkaar in de buurt bleken te wonen, nodigde ze me uit om te komen kijken.
Dat is ondertussen gebeurd en ik moet zeggen: mijn mond is opengevallen van verbazing! Dat komt misschien ten dele omdat ik maar een bescheiden vintage amateurverzamelaar ben en zelf nog niet veel meer kan dan een glaasje vervangen of wijzers afhalen, maar ik ben vrij zeker dat ook mensen met een ‘stevige’ verzameling en dito kennis of vaardigheden heel erg onder de indruk zouden zijn geweest.
Het is alleszins een mooi voorbeeld van hoe een online forum tot verrijkende ontmoetingen in het echte leven kan leiden.
Als ik al niet goed op weg was om finaal verslingerd te geraken aan horloges, is na mijn bezoek aan Sajo mijn verslaving onomkeerbaar geworden vrees ik! Man, man, man, (of misschien is “Vrouw, vrouw, vrouw” hier gepaster) wat een PRACHTIGE horloges en gereedschappen! Wat een passie! Wat een kennis! Wat een VAKVROUWSCHAP!
En dan te zeggen dat het vele jaren geleden allemaal begon met een stokoude Longines van haar grootvader, zo vertelde ze. De plaatselijke horlogemaker wist er geen raad mee, dus besliste ze de herstelling maar zélf te doen. Dan moest ze zien te leren hoe dat moet, redeneerde ze. En dus schreef ze zich in aan de horlogemakersopleiding van Technicum Noord in Antwerpen.
Daar leerde ze de basisknepen van het vak. Ook in het Horlogeriemuseum in Mechelen, waar ze een tijdje aan verbonden was, stak ze veel op. Maar de meer specialistische kunstgrepen leerde ze toch vooral door duizenden uren zelfstudie. Al die nieuwverworven kennis verzamelde ze in eigenhandig geschreven technische naslagwerken, zodat ook anderen er wat aan hebben. Haar vroegere school in Antwerpen heeft haar al verschillende keren gevraagd of ze niet wil komen lesgeven. Maar onder andere door corona hield ze de boot af.
Sajo speurde jarenlang horloges bij elkaar op rommelmarkten en online veilingen en bracht ze weer tot leven. Ze vond het fantastisch dat ze ook andere kapotte uurwerken dan de Longines van haar grootvader weer aan de praat kon krijgen.
Beetje bij beetje ontstond zo een eigen collectie. En wat voor een! Ik beschouw het als een waar voorrecht dat ik die heb mogen aanschouwen: mijn hart ging sneller slaan bij al die topstukken: Cyma, Jaeger-LeCoultre, Wittnauer, Longines, … bijna allemaal in hun originele doos en pre-1940.
Maar de druk die bij een professionele omgeving hoort is niet voor haar weggelegd. Het bezorgt haar te veel stress en maakt haar op lange termijn doodongelukkig.
Daarom blijft het bij een hobby, zij het dan een serieus uit de hand gelopen hobby. Als ze iets verkoopt is het omdat ze het dubbel of meerdubbel heeft, en zo kan ze de hobby blijven bekostigen.
Het zelf herstellen van uurwerken kan Sajo tegenwoordig minder bekoren. Als je heel erg goed in iets bent geworden is er misschien steeds minder uitdaging aan. En zo ontstond een nieuwe passie die tot op de dag van vandaag haar lust en haar leven is: oud horlogemakersgereedschap.
Allemaal zaken die ergens op een zolder stonden te verkommeren of gered werden van het containerpark. Enkele voormalige uurwerkmakers waren wat blij dat hun spullen terechtkwamen bij iemand die het naar waarde weet te schatten en er wondere dingen mee doet.
Die gereedschappen mocht ik bewonderen in haar werkplaats. Ik weet hoe een triebniet er uit ziet, of een glastang, maar op en in al die tafels, kasten en laden zag ik werktuigen waarvan ik in de meeste gevallen geen idee heb waarvoor ze dienen. Sajo weet dat wél allemaal. En als ze iets niet meteen weet, pluist ze het uit in oude boeken, catalogi en naslagwerken. Haar man, die erg bedreven is met machinerie, helpt haar om al die gereedschappen weer in topstaat te brengen. Alles glimt en blinkt weer alsof het pas gisteren bij de Zwitserse fabrikant vandaan komt.
Sajo wil graag de these kracht bijzetten dat er wel degelijk vrouwen zijn voor wie, net als voor vele mannen, horloges een ware passie zijn.
We spraken af dat zij en ik tijdens mijn bezoek foto’s zouden maken om aan jullie te laten zien. Ik plaats dit topic dus met haar toestemming en laat jullie graag meegenieten van al dat moois!
En o ja, moesten jullie horen van een horlogemaker die ermee ophoudt , laat het dan zeker weten aan Sajo, want zij is steeds geïnteresseerd in het aankopen van oude gereedschappen.
