Afhankelijk of ik naar de voorkant of de achterkant van mijn horloge kijk.
De voorkant: de maanfase die niet simpel op een schijfje is geverfd, maar die verzonken is, een bolling heeft en zo glad en glanzend is als een spiegel (helaas lastig op foto vast te leggen)
De achterkant: De mooie handmatig afgewerkte brug onder de dubbele zwanenhals.
Ik vind het leuk dat de pushers van een El primero chronograph (dus racing) lijken op de zuigers van een motor
De fluted bezel, en de crispy print van het datumwiel. En de hoog opstaande stick markers ook wel eigenlijk… 
Dat zeker. Beetje te warm voor het olifantje.
Nu met het zweterige weer is een Hirsch performance een prima band.
Goed verhaal 
De eenvoudige klassieke wijzerplaat, het gebolde saffier dat speelt met het licht en de randen vervormt, de gematteerde kast.
Bij deze seiko zeg ik, de wijzers en de indexen. Ze zijn niet zo groot of “indrukwekkend” als bij veel andere seiko’s. Daarbovenop is het allermooiste wat je niet kunt zien, hij is van mijn vader geweest. Hij droeg hem elke dag, en ik heb hem sinds zijn overlijden heel veel gedragen. Tegenwoordig wissel ik regelmatig om hem een beetje te sparen.
Toch eens kijken of ik het glas niet kan laten vervangen voor een safier 
Een horloge is net een mens… ook al lijkt hij lelijk, er is altijd wel iets moois aan.
Zoals de BFK, ik vind die rechte lugs met oversized lugholes gewoon gaaf.
Heerlijke stoere vintage uitstraling en tegelijkertijd best chique, en het draagplezier van 40mm met een super l2l maat en op de fenomenale Oris Tropic rubberen band.
Damasko…punt! Het bijzondere gevoel om de pols van één brok Duitse techniek en onverwoestbaarheid.
De lugs van deze Roamer met gepolijste versus geborstelde kast.
