Er is waarschijnlijk een horloge dat je interesse in een merk heeft aangewakkerd, of de vlam doen overslaan. Welke zijn dat voor jullie?
Voor mij was het deze Seiko Champion uit 1962:
Een mooie dress watch met subtiel patina inclusief Japanse vingerprint!
Max Bill chrono → Junghans (ergens rond 2012)
Link → Tag Heuer (ergens rond 2006)
El Primero → Zenith (ergens rond 2021)
Reverso → JLC (ergens rond 2007)
SKX → Seiko (ergens rond 2009)
PanoMaticLunar → A. Lange & Sohne (ergens rond 2021) → I know, niet helemaal logisch 
Dit,
Seiko Sportura SLQ007
zag haar voorbijkomen als verwacht model en was verkocht.
Dit is toch Pure art👌
Krijg er nog steeds de rillingen van.
In principe Deze.
Maar er volgden er nogal veel van dit merk, dus uiteindelijk ging het ook een beetje gradueel denk ik.
Deze, een Geneve uit eind jaren 60. Als NOS gekocht in 1981, in Nijmegen, van mijn eerste serieuze salaris. Mee met veel motorritten. Waterschade gekregen en jaren in de la.
In 2012, nadat ik dit forum had ontdekt, prachtig gerestaureerd door Jan Ubels. Vervolgens volgden er nog een paar sixties handwinder Omega’s.
Deze Sportura heeft mijn kijk op Seiko destijds in 1 klap veranderd. Mijn G-Shock DW6500 was in mijn optiek het summum midden jaren '90, maar dat was net voordat deze Sportura op de markt kwam. Dit horloge was echt een HF momentje. Niet de afkorting van ons forum, maar een Amerikaanse krachtterm. Toen Jay Leno hem op Youtube droeg tijdens zijn wekelijkse uploads werd ik weer herinnerd aan het feit dat dit een retecool ontwerp is. Naast Casio’s zullen er altijd Seiko’s zijn die ik leuk vind en zal waarderen, maar ook met plezier draag.
Tissot
Maar recentelijk is de komst van mijn Tissot Seastar. Eigenlijk wist ik niets van het merk, terwijl ik wel al met een schuin oog naar PRX-en zat te kijken. Toen ik de Seastar zag op MP (met slechte foto’s nota bene) was daar die instant love. De historie, het verhaal achter het Omega/Tissot uurwerk en uiteindelijk het gebruik van dit horloge heeft mijn interesse in het merk verder aangewakkerd.
Maar de grootste verrassing is mijn Rado. Ik vond het merk verschrikkelijk. De mensen die ik kende die Rado droegen in de jaren '90 en daarna waren echt cool, succesvol en hadden ook nog allebei een Rolex die ze nooit droegen. Zij leefden Miami Vice in het echt. Met Rolex had ik al helemaal niks, alleen snapte ik wel waarom ze die hadden gekocht. Maar ik begreep hun keuze voor zo’n raar zwart horloge nooit. Misschien dat Smartwatches mijn kijk op zwarte glimmende ‘glazen’ horloges veranderd hebben, maar toen ik deze DiaStart Chrono voor het eerst zag en in handen had, kreeg ik er hele warme gevoelens bij. En dat heb ik nog steeds. Ik ben mijn stiefvader erg dankbaar dat hij hem mij heeft geschonken. Dit was het eerste horloge dat mijn geliefde Smartwatch wekelijks van de troon wist te stoten. Het echte horlogevirus kwam niet door dit horloge, maar hielp me wel in die richting.
Sindsdien ben ik me gaan verdiepen in Rado, kijk ik plichtsgetrouw iedere dag wat er hier in de Rado-topics gepost wordt. Op andere horloge platforms gebeurt er niets aangaande dit merk, al krijg ik wel leuke reacties op mijn wristshots, maar hier zijn gelukkig echte liefhebbers waar ik veel van leer. Ik hoop dan ook dat het mij lukt om in de toekomst een fijne vintage Rado aan de collectie te kunnen toevoegen.
Bonus plaatje
Mijn eerste serieuze horloge (ok, buiten Swatches) was een Seiko LCD, ontwerp van Giugiaro. Verkregen in 1984, nog altijd prima in orde 
Deze heeft me helemaal op het spoor van Seiko gebracht. Nooit spijt van gehad en draag hem nog steeds met plezier!
Met zulke is het begonnen,
In 1973 aangeschaft en nu in 2025 nog steeds in bezit.
Althans het dameshorloge, de chrono is verloren geraakt en in 1997 vervangen door een zelfde exemplaar.
J13080? De Weekdaters kwamen wat later op mijn pad.
Ik snap niet goed waarom dit topic in de vintage hoek staat, maar in mijn geval dit:
Ik weet nog goed dat ik in Düsseldorf was om naar Mühle Glashütte en Nomos te kijken met m’n vrouw, toen we de Snowflake ergens bij een onooglijk Seiko dealertje in de etalage zagen staan.
Zowel mijn vrouw als ik waren op die dag in één klap verkocht aan het merk Grand Seiko. Er zijn er vele gevolgd, op dit moment heb ik er vier. Grappig genoeg nooit een snowflake gehad wegens best groot, maar wel de Shunbun. De Shunbun was ook zo’n Holy Fuck moment toen die voor het eerst als Amerika-only model uit kwam.
