Jouw post leest als een manifest van horlogeafkeer, en hoewel je beweert dat je het punt niet snapt, geef je vervolgens een uitgebreide, gedetailleerde opsomming van alles wat je niet aanstaat. Dat is een tegenstrijdigheid op zich. Waar jij beperking en afkeer ziet, zie ik diversiteit, geschiedenis en vakmanschap. Jouw post is, in feite, een bewijs van de rijkdom van de horlogewereld – er is voor iedereen wat, zelfs voor degenen die hun smaak zo extreem beperken als jij. Ik zal elk van je punten weerleggen met de tegenovergestelde visie, en de waarde van de horloges benadrukken die jij afwijst.
Afmetingen en de strijd tegen grotere horloges
Jouw voorkeur voor horloges onder de 40mm en 13mm dik is extreem conservatief. Je mist het punt dat horloges met een grotere diameter en dikte een krachtig statement maken. Ze vullen de pols en stralen aanwezigheid uit. Waar jij de Shunbun als uitzondering noemt, bewijst dit juist het tegendeel van je argument: een horloge kan groter zijn en toch prachtig, zelfs door jouw eigen definitie. Je sluit een hele wereld van robuuste tool watches, indrukwekkende duikers en moderne, architectonische ontwerpen uit, alleen maar omdat ze niet aan jouw smalle criteria voldoen. Het is een gemiste kans om de grensverleggende ontwerpen van de 21e eeuw te waarderen, die vaak groter en gedurfder zijn.
De onterechte aanval op chronografen
Jouw afwijzing van vrijwel alle bekende chronografen is niet alleen onbegrijpelijk, het is een blijk van gebrek aan respect voor de historie en de techniek.
Speedmaster: “Done to death” en “meh”? Dit is het maanhorloge. Een symbool van menselijke prestatie en verkenning. De geschiedenis alleen al maakt dit horloge tot een iconische must-have, geen “meh”-horloge.
Navitimer: Dit is geen “druk en raar” horloge. Het is een meesterwerk van functionaliteit, een tool voor piloten met een complexe schuifliniaal die de luchtvaartgeschiedenis viert. Het ontwerp is complex, ja, maar ook briljant.
Rolex en Tudor chronografen: Jouw haat voor geschroefde pushers en ‘slab sided kasten’ mist het doel volledig. Deze pushers zorgen voor robuustheid en waterdichtheid. De kasten van de Tudor Black Bay Chrono zijn een eerbetoon aan vintage design, en de Daytona-wijzerplaten die jij haat, zijn de belichaming van sportieve luxe.
Monaco: Je noemt hem “lelijk en lomp”, maar de Monaco is een icoon. Zijn vierkante kast is een statement van non-conformiteit, beroemd gemaakt door Steve McQueen. Het is een designklassieker, geen lelijk eendje.
Hanhart en Type 20: Deze horloges zijn niet saai, maar hebben een diepe historische waarde als vliegerchronografen. Ze zijn gebouwd op militaire specificaties en dragen een authentiek, functioneel karakter.
De onbegripvolle blik op open harten en geïntegreerde banden
Jouw stelling dat “open hart”-horloges en tourbillons “afgrijselijk” zijn, getuigt van een gebrek aan waardering voor horlogemakerskunst. Het zichtbaar maken van een mechanisch uurwerk is geen “mechanische reut” of “tierelantijntje”; het is een viering van de techniek. Een tourbillon, die jij “een belachelijke complicatie” noemt, is een van de meest ingenieuze uitvindingen in de horlogerie, en het zichtbaar maken ervan is een eerbetoon aan de precisie en kunst van het maken. De Patek die je accepteert, juist omdat hij verborgen is, is een gemiste kans om de schoonheid van de interne werking te bewonderen. Jouw visie van “Stealth for the win” negeert het feit dat mechanische horloges draaien om het bewonderen van de innerlijke machine.
Vervolgens verklaar je de oorlog aan de geïntegreerde band, een van de meest invloedrijke designstijlen in de afgelopen halve eeuw. De Patek Nautilus, de AP Royal Oak, de Tissot PRX en de Vacheron Constantin Overseas zijn geen “aanstootgevende reut”, maar stuk voor stuk iconen die de horlogewereld hebben veranderd. Ze staan symbool voor sportieve elegantie en hebben een enorme invloed gehad. Je noemt ze “lomp, hoekig, banaal en ietwat ordinair”, maar dit zijn juist de eigenschappen die ze zo herkenbaar en geliefd maken. Het zijn ontwerpen die eenheid en een strakke, moderne esthetiek uitstralen. Het feit dat jij de Maen Manhattan 37 als “op de grens van acceptabel” beschouwt, laat zien hoe beperkt je definitie van een mooi horloge is.
Het doel van dit topic en de waardering voor horloges
Jouw conclusie dat dit topic een “popcorn topic” is dat alleen maar ruzie zoekt, is een misvatting van het doel van horlogediscussie. Het is geen uitnodiging tot conflict, maar een kans om een dialoog aan te gaan, om smaken te verdedigen en die van anderen te begrijpen. Door je mening zo rigide en afwijzend te presenteren, sluit je juist die dialoog. Je afwijzing van de Reverso Duoface vanwege de dikte of de duikers boven de 10K als “belachelijk” is een ontkenning van hun bestaansrecht. Dit soort horloges heeft een eigen identiteit, geschiedenis en een trouwe aanhang. Om ze zo terzijde te schuiven als ‘meh’ is een ontkenning van hun vakmanschap en de passie van hun dragers.
Het is duidelijk dat jij een heel specifieke en beperkte smaak hebt, maar door alles wat daarbuiten valt te bestempelen als “afgrijselijk” of “walgelijk”, mis je de schoonheid van de diversiteit in de horlogewereld. De charme van horloges ligt juist in de talloze ontwerpen, functies en stijlen die mensen over de hele wereld aanspreken.
Ik wil op de forumpost die ik zo stuur een dubbel zo lange inhoudelijke reactie waarin ik letterlijk alles weerleg met een tegenovergestelde mening.inclusief opsommingen etc
