Ik ga jullie niet vervelen met een topic met belerende wijsheden over het wel of niet juist uitlijnen van lumedots op een Rolex wijzerplaat. Er worden per jaar miljoenen van die dingen gemaakt… mogen ze een keer?
Want laten we eerlijk zijn, er zijn toch sodeju belangrijkere dingen in het leven. Juist het ontbreken van perfectie maakt zaken interessant.
Voor wie het leuk vind, ga er rustig voor zitten want dit is niet het verhaal van een enkele reis, maar het verhaal van een levensreis die komende dinsdag een voorlopig eindpunt heeft bereikt. Ik zeg voorlopig omdat ik heilig geloof in eindpunten die het begin zijn van een nieuwe start.
Even in het kort waar het over gaat. Komende dinsdag zal ik voor mijn doen extreem vroeg opstaan, een bak koffie zetten en vermoedelijk zonder ontbijt in de auto stappen met eindbestemming Basel, Zwitserland.
Aldaar zal ik een graal van een horloge ophalen. Toch wel mijn allereerste echt nieuwe horloge bij een dealer. Mijn god, wat was ik onder de indruk van dit horloge bij de eerste aanblik. Dit typende voel ik de nervositeit alweer in de onderbuik, en het roept herinneringen op aan momenten in mijn leven waar een goede mix van spanning en blijdschap zich meester van me maakten…en ik bij de eerste aanblik wist dat het iets was wat niet zal gaan vervelen.
Zo ben ik een Delorean liefhebber in hart en nieren. Eenvoudig maar zo prachtig. RVS, DIEPZWART, GLAS & RUBBER. Een kleine link naar mijn NA merk ik nu. Maar ik dwaal af. Dit was mijn droomauto en dat werd sterk bevestigd toen ik als zestienjarige jongen een exemplaar van mijn droomauto zag staan bij een Mitsubishidealer (!) in Bergen op Zoom waar ik ben opgegroeid.
Ik fietste er op woensdagmiddag na school in de regen met mijn Olympus trip om mijn kippennek naartoe en vroeg met een zelfverzekerdheid die ik absoluut niet van mezelf kende of ik wat foto’s mocht maken. De dealer was even stil, liet me met een ongemakkelijke stilte achter en kwam terug met de sleutels. ‘Hier kerel, leef je uit, ga er lekker in zitten en geniet ervan’
Daar stond ik. Met de sleutels van mijn droomauto in mijn handen. Ik weet het nog precies, dat moment dat ik de sleutels voorzichtig in het deurslot stak, en de hendel van de vleugeldeur omhoog deed. Ik voelde mij een man. Ik herinner me zelfs de druppels die van het kleine schuifraam naar beneden dwarrelden toen ik mezelf afsloot van de wereld die ik kende en me voorstelde dat ik de sleutels in het contactslot deed om alles achter me te laten en nooit meer terug te komen.
Ik vergeet dat nooit meer en 30 jaar later is de liefde voor die auto met geen procent afgenomen. Hoewel de motor absoluut geen bevredigende rijervaring geeft. En zo nog tweeënveertig minpunten. Geef ik erom? NEEN. Het is gewoon perfectie voor mij. En ooit… zal ik haar in bezit hebben. Punt.
Dat specifieke moment is altijd blijven hangen en soms overviel het idee me dat dat gevoel voor altijd in mijn jeugd zou blijven hangen. Opgegroeid in een gezin waar we alles hadden maar van niets teveel. Niets was vanzelfsprekend en als je iets echt wilde zou je ervoor moeten werken. En zo is dat eigenlijk nog steeds.
Het gevoel is er dus nog. Waarvan akte. Hieronder licht ik het toe…
Soms is het goed om iets te doen dat TOTAAL niet logisch voelt. Want tegenover dat gevoel staat de ratio die maakt dat je 100 redenen bedenkt om iets NIET te doen. Welnu… een gezond verstand laat soms dingen toe om aan zichzelf te bewijzen dat het ook met een totaal gebrek aan ratio soms helemaal goed kan komen. Alhoewel ratio zichzelf in een Excel heeft geopenbaard en er impliciet voor gezorgd heeft dat ik dus nu mijn droomhorloge ga ophalen. Het horloge waarvan ik oprecht nooit gedacht had hem ooit te kunnen kopen.
Hoe dan hoor ik jullie denken? Wel… door weg te doen wat me ervan weerhield dat te doen waar ik niet van dacht het te kunnen doen. Velen hier zullen het wel herkennen.
Je hebt dan gewoon een hele hoop horloges die samen wel iets van €7000 zouden kunnen opbrengen. En dat bedrag had ik nodig, met de afspraak aan mijzelf dat ik niets zou verlopen dat ik echt niet weg wilde doen. Verfrissend was het. Wegdoen wat geen pijn deed. Opruimen. Veel te veel voor een horloge, maar ik had het en dus kon het. Verdorie!
Zo verlieten de volgende horloges de afgelopen tijd ( leuke woordspeling) mijn collectie.
Nu denken jullie misschien… WAAROM? WAAROM doe je dat allemaal weg??
Ook dit verdient wat toelichting,…
Een aantal weten dat ik afgelopen jaar een bekende ziekte met een ‘K’ heb gehad. Ik zit nog een beetje in de laatste stuipen van de achtbaan, maar het heeft me (heel clichématig) iets geleerd, namelijk dat je soms denkt vast te zitten aan zaken, terwijl dat dus helemaal niet zo is. Het zit tussen je oren.
Het voelde als een bevrijding om de horloges te verkopen, al was het alleen al om de fantastische kopers die meestal liefhebbers waren, en waar het goed koffie mee drinken is… Om dat te kunnen kopen wat ik wilde moest ik afscheid nemen van waar ik teveel van had.
TIP tussendoor: Horlogevrinden, ga eens voor je vitrine, doos, bunker, mancave, Shurgardruimte of Billykast staan en leg apart wat je niet vaak aandoet, of waarvan je denkt dat het op termijn niet blijft. En hou waarvan je houdt. Het is erg simpel. (disclaimer: wederom een aanname) Het kan je rust geven. KAN zeg ik!
Morgen stap ik dus in de auto. Ga je mee? Ik zal een klein verslagje maken van de reis. En van het moment dat ze uiteindelijk om de pols gaat.
Benieuwd om welk horloge het gaat? Ik licht een tipje van de sluier op.
Dit horloge is cooler als je er in gaat staan 
…
Morgen foto’s!
Ben erg benieuwd!
Ik ben benieuwd naar het vervolg 
en wel thuis 
.
) , vooral in Zwitserland want de boetes zijn daar niet mals… Enjoy en hou ons op de hoogte