Heel leuk topic!
Ik heb er maar één die ik wil voorstellen: de Omega Seamaster 253180.00, ook wel de ‘Bond watch’ genoemd. Er zijn al heel veel feitjes bekend op het internet over dit iconische horloge dus ik zal het, na een korte introductie, vooral bij mijn persoonlijke mening houden.
Halverwege de nineties introduceerde Omega dit horloge, wat aan populariteit won toen het screenpresence kreeg aan Pierce Brosnans pols, in de rol van James Bond in de film Goldeneye.
Het horloge meet 41,5mm in doorsnede, met een dikte van minder dan 12mm. Érg comfortabele maat voor mij. De niet-taperende band van 20mm bestaat uit 9 schakels naast elkaar en vormt zich perfect rond de pols. De uitmuntende sluiting met duikers extentie maakt het geheel af. Vandaag de dag zijn een superband en sluiting bij topmerken niet zo bijzonder meer; eerder gemeengoed, maar in de nineties was de kwaliteit van de polsband en sluiting bovengemiddeld.
Onder het gebolde saffier ligt een 1120 calibre, eigenlijk een gemodificeerd eta 2824 werkpaard. Twee extra jewels en wat Zwitserse versieringen maken dit tot een zeer betrouwbaar, basic uurwerk. Iets wat mij aanspreekt.
Het horloge mag een highend luxurywatch genoemd worden, maar is tegelijkertijd een stoere toolwatch. Ik gebruik hem ook als zodanig. Ik timmer veel, ik zaag en schuur en schaaf veel, dus schokken, stof en onlangs zelfs polymeerkit en grondverf tref ik soms aan op het horloge (en mn armen). Ik maak hen dan wel meteen goed schoon hoor, ik ben tenslotte toch gek op het horloge. Maar ik ben 50 uur per week ambachtelijk bezig, als ik bij mijn horloge moet gaan nadenken heb ik geen leven meer.
De Omega kan het aan: duiken, klussen, alles blijft ie onverstoorbaar doorstaan, met chronometer timekeeping. Half jaar geleden totale beurt gegeven bij W&V, waarover ik overigens zeer tevreden ben.
Het horloge wordt nogal eens bekritiseerd door de matige fijnafstelling rond de pols; een halve link moet je het mee organiseren, maar daarvan heb ik geen last. Bij mij zit ie precies goed. Tevens vinden sommigen de band typisch nineties, en niet mooi. Onlangs las ik op het forum de term ‘tramrails’ gebruikt worden voor de band. Ik kon een glimlach niet onderdrukken 
Ik begrijp het ook, het is geen oysterband, wat toch een allemandvriend voor het oog is, maar ík ben gek op het design. Maar ik begrijp dat het niet voor iedereen is, zoals vaker met bijzondere ontwerpen.
Naast de praktische eigenschappen die me aanspreken (omdat ze goed bij mijn leven passen) spreekt ook het design me aan: het blauw is easy on the eye. Ik heb eerder de zwarte gehad maar die heb ik toch weggedaan. Te ‘hard’. Het blauw kan mooi faden in een prachtig patina. De golfjes wijzerplaat is zo prachtig. De skeletonhands: hate 'm or love 'm. Het zal jullie niet verbazen: I love 'm. Twee bolletjes en een driehoekje. Eenvoud. Timeless. Hourmarkers van slechts lume, dus niet de applied markers maken dit horloge nog eenvoudiger kwa opmaak. Niet te rommelig, op de dial. Bij Rolex vind ik de modellen zonder witgouden rand rond de markers ook mooier: meer tool, minder chique. Dan de bezel: vind ik ook mooi vormgegeven: de schoepjes zijn uniek.
De kast heeft een prachtige vorm, mooie overgangen tussen matterig en polijsting, geweldige lugs die de band nauw opsluiten zonder kiertjes of lelijke enlinks.
Is er dan níets wat niet deugt??
De lume valt tegen, de bezel heeft minder grip dan je gewend bent, de band moet je ding zijn, je ziet het horloge op elke straathoek en de helium escape puist, ik bedoel valve.
Het horloge heeft mijn hart gestolen toen ik als 11 jarig jongetje met mijn vader naar James Bond op het scherm keek. Hij was vanaf zijn jeugd (dr No) geamuseerd, en ik ook. Ik nam me voor om ooit zo’n mooi horloge te kopen. Dan ga je studeren, trouwen, koop je een huis. Maar: soms rolt er tussen de dubbeltjes nog een kwartje, en is het opeens toch mogelijk. Dit horloge zal ik dan ook nooit meer weg doen. Ik overweeg wel een Rolex duikhorloge te kopen, een Seadweller van de pre-ceramic version (óf de 116600 als de bubbel ooit barst) maar die prijzen liggen toch significant hoger, dat ik daar echt heel lang over wil nadenken. Zoiets kan ik nu eenmaal niet gemakkelijk doen. Wat misschien ook wel weer part of the fun is, toch (bezit van de zaak is het einde van het vermaak).
Dromen blijven dus, net als mijn rammer die mij iedere dag onder alle omdtandigheden de juiste tijd wijst:
Laat jullie top-3 maar zien!!!
Mijn top 3 zijn ook automatisch eigenlijk de 3 horloges die al het langste in mijn verzameling zitten.
Ik kan goed begrijpen dat veel mensen mijn enthousiasme voor dit horloge niet delen en het is ook asboluut niet het meest bijzondere horloge maar voor mij is dit een blijvertje.
Panda wijzerplaten hebben echt een soort van ying en yang achtige perfectie. Een soort x-factor die lastig is uit te leggen en ook op foto’s veel minder is dan in het echt 
Ik begrijp het ook, het is geen oysterband, wat toch een allemandvriend voor het oog is, maar ík ben gek op het design. Maar ik begrijp dat het niet voor iedereen is, zoals vaker met bijzondere ontwerpen.
Heb er een chocolate rubber band (repro van Wjean) en blauwe 70’s Seiko doos bij gekocht).
De re-edition die eraan komt ziet er gelukkig bijna hetzelfde uit.
Dankje!
