Geen Presage, maar eerder had ik een SARB033, die ik ook nog steeds heel mooi vind. Na aankoop van mijn eerste GS verkocht, om de collectie een beetje beperkt te houden.
Deze lijkt (voor nog niet zo GS ingewijde) toch heel veel op een GS.
Ook het uiterlijk van de band. Maar hem vervolgens oppakken doet dus het gevoel van dun staal en blik door je handen gaan i.p.v. het dikke gevoel en geluid van de realdeal?
Die ziet er redelijk groot uit qua formaat! Is dat ook zo of optisch bedrog en dunne polsen?
Deze kast lijkt inderdaad erg veel op een 62GS kast. In mijn ervaring geeft een GS in de hand meer fonkeling en diepgang die je van foto’s niet gemakkelijk ziet. Elke keer als ik mijn SBGW253 (die van die scherpe foto hierboven) om doe, dan flonkeren de indices mij tegemoet op een manier waarop andere horloges dan GS dat niet lukt. En dat doen zelfs de vintage GS die ik heb van 50 jaar geleden. Dus er zit iets in de manier van wijzerplaten en kasten maken dat GS uniek maakt. En dat kost wat. Maar gaat dus ook na 50 jaar niet verloren. Die continuïteit in Grand Seiko is ook uniek. De stijl is wel wat veranderd in 60+ jaar GS, maar de kwaliteit is er altijd.
Deze draagt wat groter dan de 40mm die het horloge meet, maar valt bij mij perfect wat maat betreft. Foto vertekent inderdaad wel, polsen zijn 17.5cm.
Mooie foto’s! Lekker clean ook zo’n witte plaat.
Helder (letterlijk en figuurlijk!).
En hoe is de band qua gewicht en gevoel? Ook zwaar of licht en blikkerig zoals de meeste Seiko metalen bandjes?
Hij is wel mooi! Wel model is dat?
Deze SARX is Titanium en dus sowieso erg licht tov staal. Kwaliteit was gewoon erg goed. Zoals gezegd…een heel mooi en kwalitatief horloge. In die prijsklasse. GS prijsklasse zitten afwerking en techniek gewoon een stuk hoger.
Dank je! Dit is de SBGX341, een zogenaamde tough quartz van GS. Niet in Europa uitgebracht, maar wel te verkrijgen via Magi.
Heel mooi.
En toch raar dat die 2 van gister zo ‘iel’ leken.
Ik had dat gevoel niet bij m’n DJ en Chronomat. Ook op foto’s lijken die groter, terwijl ze resp.
40 en 42 mm zijn?
De banden van een wat “hogere” Presage, de prestige lijn of de Sharp Edge series of bijvoorbeeld de Arita porcelijnen kasten zijn gewoon kwalitatief hele goede banden en zeker niet blikkerig.
Vaak zit het verschil met GS in de hele fijne details.
Voor wat het waard is, en daar betaal je voor, in de hele keten wordt een GS met de hand geassembleerd en Zaratsu gepolijst, black of mirror polish. Distortion free mirror polish. Oftewel een spiegel zonder enige vervorming. En dat kan je alleen zien als je ze in handen hebt. Dat doen ze dus ook met wijzers en indices. Presages hebben dat laatste bijvoorbeeld niet.
De SARX zoals hierboven genoemd is ook voor een deel Zaratzu gepolijst. Dat Zaratsu polijsten is een vak apart. Het komt van het Duitse Sallaz. GS heeft een aantal van die polijst machines op de kop kunnen tikken in Europa bij die Duitse firma. Die polijsttechniek is lastig onder de knie te krijgen. Los van dat is Zaratsu dus een taal-dingetje… De Japanners kunnen de L niet zeggen min of meer en dan krijg je Zarats(u).
Daanaast hebben de meeste Presages gewoon goede uurwerken, maar… niet zo mooi afgewerkt, gewoon “uit het rek”. Ook weer voor wat het waard is.
Vind die idd. mooi en de band ziet er ook goed uit.
De rode en witte versie zijn ook mooi van deze.
Tja, los van de maat, vind ik de keuze tussen een nieuwe Presage automaat (mechanisch heeft m’n voorkeur) van 1K of een GS quartz van 2.5K best een lastige.
Tsja, voelen, proberen en/of doorsparen. 
Overigens nog anekdotisch over dat Zaratsu polijsten: Er zwerft een review bij een Amerikaans horlogetijdschrift rond waarbij de reviewer er van overtuigd is dat Zaratsu polijstwerk een techniek is die al eeuwen gebruikt wordt door smeden van Samoeraizwaarden en waar men bij in de leer is geweest. Niet alles geloven dus.
ps., dit is trouwens de reden dat ik waarschijnlijk, binnenkort, als alles meezit volgende week, wellicht, als ik de knoop doorhak, een unieke ‘incoming’ heb. Ik heb lang gekeken naar alle GS die wereldwijd te koop staan. En steeds stuit ik in mijn beslisboom op “die ik al heb is mooier”, of “heb ik al eens gehad”, of “niet vanwege reden XYZ”, waardoor ik niet tot koop overga van eigenlijk alles dat wordt aangeboden.
Maar toch bleef ik op zoek naar een bepaald gevoel om de pols. Op zoek naar een gevoel van luxe, kwaliteit en merkbeleving. Binnen een budget. En dat bleek moeilijker dan gedacht. Maar ik heb nu toch “soort van” een knoop doorgehakt, en besloten dat Grand Seiko ‘mien merk’ blijft omdat ik deze combi niet elders op een geschikte manier vindt. En de manier waarop Grand Seiko kasten, wijzers en wijzerplaten maakt is daarbij de belangrijkste factor.
Wellicht later meer 
Of wellicht bedenk ik me nog
