Nou zit je de trol een beetje uit te hangen, maar laat ik eens serieus antwoorden:
Ik denk niet eens dat ik “anders” ben. Kijk maar naar wat je vroeger op MTV voorbij zag komen, en bedenk nog maar eens wat je op de pols van de gemiddelde klant van de dorpsbraderie in schubbekutteveen zag, tussen 1980 en 2020.
De enige Rolex submariners die ik ooit in het wild tegen ben gekomen lagen om de polsen van consultants en IT verkopers in het corporate leven van de Randstad, en dat was na 2010 pas een ding. Ik mag dood vallen als ik ooit een Rolex heb gezien in het Groninger nachtleven van de jaren 90, of op een dijkfeest. Of zelfs ook maar om de polsen van de Östermalm-crowd waar ik mee omging in Stockholm tussen 2000 en 2006.
TAG Heuer sponsorde daarentegen de formule 1 tussen 1990 en 2003. En ze sponsorden Ferrari sinds 1971, godbeterd. En ze zaten in de Bourne Identity, om maar wat te noemen. Als kind van de jaren 90 zag ik natuurlijk de Seamaster Bond voorbij komen, maar TAG was echt overal. En Swatch.
Rolex? Not so much. Niemand had een Rolex, en niemand had Rolex doekoe toen ik opgroeide. Maar iedere brugklasser had een Casio.
Merk ook op dat horloges mij tot 2015 geen zak interesseerden. Tuurlijk droeg je een horloge om te weten hoe laat het was, en ze moesten het gewoon doen. That’s it. Dus mijn perspectief is gewoon dat van een gewone boerenlul uit een wat armoedig arbeidersnest. Ik had niks met de hobby te maken.