Beste HF’ers,
In het leven is het soms belangrijk om je na een impactvolle tijd ergens op te richten en daarmee wat houvast te creeren. Ik wil daarom onderstaande met jullie delen:
Vorig jaar overleed mijn opa op 10 juni op de prachtige leeftijd van 93 jaar. Een aantal dagen later, bij het opruimen van de woning stootte ik een doosje met spulletjes om en hier zat een horloge in.
Mijn nieuwe missie was op het moment dat ik het horloge, een Seiko Sports 5 op de grond zag liggen duidelijk. Dit horloge moest en zou hersteld worden. Nog dezelfde dag kwam er een post op het horlogeforum met wat vragen over het horloge en waar ik het horloge zou kunnen laten reviseren. De Seiko 5 bleek naderhand ergens rond begin 1970 te zijn gefabriceerd.
Het horloge liep erg slecht, de automaat wond niet / nauwelijks op, was super vuil, zéér bekrast én had waarschijnlijk 20 jaar of langer stilgestaan. Desondanks de embarmelijke staat van de Seiko 5 was er na overleg met mijn contact na ca. een maand duidelijk wat het plan zou worden. In de basis moest het vintage en zo origineel mogelijk blijven. Naast de volledige revisie zou het horloge en de band (héél stevig) worden gereinigd, lichtjes gepolijst én op de achterzijde van de kast moesten de initialen van opa komen met zijn geboortejaar en sterftejaar ingegraveerd. Het uurwerk kreeg daarnaast een nieuwe veer en glaasje.
Bij de e-mail over de prijsindicatie werd er aangegeven dat er allang geen onderdelen meer waren te verkrijgen via de officiele weg én dat onderdelen stuk voor stuk internationaal gezocht moesten worden bij de connecties van de horlogemaker. Bij ontvangst van de prijsindicatie was het een beetje schrikken, waren de kosten mogelijk niet helemaal te overzien en (ik citeer) ‘‘oh ja, het gaat lang duren… 
’’.
Uiteindelijk kreeg ik, bijna 10 maanden later in April tijdens een etentje ter viering van het behalen van het zwemdiploma van mijn dochtertje bericht dat het horloge gereed was. Mijn dag kon niet meer stuk!! Een week later werd het horloge gebracht en na de gebruikelijke koffie een goed gesprek kon ik de Seiko eindelijk bekijken en omdoen.
Ik had niet verwacht hoe goed het uiteindelijk heeft uitgepakt. Wat was ik blij en trots! Onderdelen zijn onder andere uit de Filipijnen en de Verenigde Staten gekomen en conform wens heeft het horloge een totale revisie gehad, zijn de pakkingen vervangen is het waterdicht getest en loopt het uurwerk buiten verwachting goed. Intussen heb ik het een paar weken om de pols gehad en lijkt de afwijking ca. 5 á 6 seconden per dag te zijn. Het horloge is prachtig, de wijzer en het glaasje glanzen je tegemoet plus de vintage vibe is top en all out seventies met zijn ca. 38mm(?) in doorsnee. Kortom niet slecht voor een horloge van 54 jaar oud!
Before:
After:
Ter afsluiting: terugkijkende op de situatie vorig jaar realiseerde ik me eigenlijk tot het laatste moment voor het overlijden misschien onvoldoende dat het leven eindig is én dat je naasten er niet altijd zullen zijn, dat je zelf niet het eeuwige leven hebt én dat zaken daarmee vóór altijd veranderen. 13 jaar geleden overleed oma, toen was opa er gelukkig nog, toch had niet kunnen voorzien dat ik zo intens verdrietig zou zijn. Het proces om dit horloge te laten herstellen, het lange wachten, het vooruitzien, de ontvangst, het dragen van het horloge en bijbehorende geweldige herinneringen aan mijn grootouders hebben mij in ieder geval goed geholpen met het rouwproces.
Hoewel we elkaar (samen met de rest van de familie) elke week zagen en daarnaast ook best regelmatig bezochten, meen ik dat het ontzettend belangrijk dat je elkaar opzoekt. Zeker nu het niet meer kan, de woning waar hij 52 jaar heeft gewoond is betrokken door andere mensen, wens ik vaak dat ik mijn grootouders vaker had opgezocht.
Mijn advies? Ga (als het kan) regelmatig langs, wees er voor elkaar, maak géén ruzie om irrelevante zaken, neem elkaars evt. tekortkomingen voor lief en luister naar elkaar. Voordat je het weet en voordat je het in de gaten hebt kan het plots niet meer. Ik heb zelf dan nog geluk met mijn grootouders gehad en mijn ouders en schoonouders leven allemaal nog en zijn gezond, anderen kunnen dat niet zeggen. Anyway, just my2cents!
Weltrusten.
Rutger
Rutger