Eerst even een muziekje voor de sfeer. Labi Siffre uit m’n geboortejaar. 
Eind 2016 liep ik met m’n vrouw door Düsseldorf. We waren naar Mühle Glashütte horloges wezen kijken, hadden een hapje en drankje gedaan en waren op weg naar de auto om huiswaarts te keren toen ik ergens tussen alle juweliersgeweld in die stad een klein onooglijk Seiko dealertje zag liggen met een etalage vol spullen waar een wit horloge uit sprong.
Ik trok haar aan haar mouw en voor ik het wist zat ik binnen te wachten tot de oudere man achter de balie het witte horloge uit de vitrine had gehaald.
Het horloge in kwestie was dit:
De SBGA011, de OG Snowflake met Seiko en Grand Seiko op de wijzerplaat. Ik heb gebiologeerd naar dat horloge zitten staren, maar hij was destijds 4900,- Euro, en op dat moment moest ik zelfs over een mentale horde heen om überhaupt 1500 Euro aan een Mühle uit te geven, laat staan een slordige 5000 ballen aan een Seiko. Hij bood me het horloge aan voor 4400, maar ik kon het gewoon niet verkopen. Met een zeker verdriet gaf ik hem het horloge terug. Ik had nog nooit zo iets moois gezien.
Toch heeft dat horloge me nooit meer los gelaten. Ik stapte omhoog van Mühle naar Nomos, en in 2018 werd ik lid van de Grand Seiko club door de aankoop van mijn eerste GS. Een 44GS quartz, de SBGV239 met de aquamarijnen wijzerplaat. Grand Seiko had net de merk-strategie omgegooid, was onafhankelijk verder gegaan en ze hadden Seiko van onder de 12 gebonjourd.
Ik kocht dat horloge toen omdat hij platter was dan de 13mm van de Snowflake, en omdat de 44GS kast me meer aansprak. De Sneeuwschuiver van de Snowflake deed het toch ook niet voor me, en de balans van de quartz was super fijn. Zo rustig.
Vier jaar lang heb ik dat quartz horloge erg veel gedragen, maar toch wilde bij mij Spring Drive niet uit het hoofd. Wat ook niet uit m’n hoofd wilde was een reliëf-wijzerplaat. Ik zag Snowflakes, Omiwatari’s en Birches voorbij komen, en het begon steeds harder te jeuken.
Toen ik begin dit jaar een artikel tegenkwam wat de nieuwe serie Spring Drive instappers liet zien was ik om. Er moest een Spring Drive met kirazuri wijzerplaat komen. Lang verhaal kort, ik kocht dit horloge, de Grand Seiko SBGA465:
@Zulu heeft het over fapsessies in de douche, nou, dit horloge is zo vokking cool dat ik bijna de neiging krijg. Al is het maar omdat je het als spiegel kunt gebruiken. Maar waarom is dit zo cool dan? Eén aspect is de Spring Drive technologie.
Daarvoor moeten we terug naar 1982. Ik was zeven jaar oud, Phil Collins was nog gezond en stond met een Motown cover in de top 40, Israël viel Libanon binnen, MRI werd in Europa geïntroduceerd, ET draaide in de bioscopen en Michael Jackson bracht Thriller uit zonder dat mensen hun kinderen naar binnen haalden.
Tezelfdertijd zat in Japan een elektrisch ingenieur bij Seiko-Epson aan het meest accurate mechanische uurwerk aller tijden te sleutelen. Deze man heette Yoshikazu Akahane.
Hij was in 1971 begonnen als batterij-techneut in de Suwa fabriek, het huidige Seiko Epson. Rond 1977 raakte hij er dus van overtuigd dat je grotere accuratesse kon bereiken door een quartz kristal als echappement te gebruiken om het ontladen van de kracht van een veerton af te remmen. Hij wilde een veerton gebruiken omdat hij een “everlasting movement” wilde maken. Het idee voor Spring Drive was geboren, en Seiko ging er in mee.
In 1982 was het eerste prototype een feit:
Zoals jullie zien is dit een uurwerk met standaard veerton, een standaard setje tandwielen om de tijd weer te geven, maar is de balans vervangen door een set electromagneten die aan een circuitje zijn gekoppeld. De uiteindelijke ontwikkeling heeft nog 28 jaar in beslag genomen. Uiteindelijk is het wat tragisch, want meneer Akahane overleed in 1998, één jaar voordat de eerste Grand Seiko met Spring Drive uurwerk van de productieband af rolde. Hij heeft het nooit meer mee gemaakt.
Spring Drive, en ik kan dit niet vaak genoeg benadrukken, is dus géén quartz uurwerk. Het gaat echt om een volledig mechanisch horloge waarbij alle kracht, inclusief de elektrische lading, uit een veerton komt. De veer windt af, en genereert daarbij kinetische energie om het echappement van stroom te voorzien.
Het echappement bestaat dus niet uit een balans, brug en balansveer, maar uit een quartz kristal, een geïntegreerd circuit voor de logica, een spoel en een rotor die de ontlading van de veerton afremt. De quartz oscillator verzorgt daarbij de referentie-tijd, de IC stuurt de spoel aan, en middels electro-magnetische impuls wordt het raderwerk afgeremd.
Dit heeft drie gevolgen.
Ten eerste is daar het majestueuze voortglijden van de secondewijzer. Die tikt niet. Ik maakte laatst de grap dat tikgetallen voor pussies zijn, en waarom dat is wordt je duidelijk wanneer je een spring drive wijzer over de plaat ziet glijden. In deze video zie je opnames in slo mo van wijzers met 1, 3, 5, 6 en 16 slagen per seconde. Die laatste is de Bulova 262Khz quartz, die toch niet traploos blijkt. En dan een Spring Drive er achter aan.
Het tweede wat er gebeurt is dat het onderhoudsinterval naar beneden gaat. Seiko roept met een Spring Drive dat je eens in de 10, 12 jaar eens over een beurt na moet denken. Natuurlijk omdat er nog steeds tandwielen zijn, maar je hele balans heeft nauwelijks nog bewegende delen. Dus is het onderhoudsvriendelijker en schokbestendiger. Omdat je ook geen balans-as meer hebt.
Tot slot is Spring Drive veel nauwkeuriger dan mechanisch. Seiko’s standaard uurwerkjes doen 15 seconden per maand, wat hetzelfde is als midrange quartz. Recentelijk hebben ze Spring Drive zo accuraat gekregen dat ze 10 seconden per maand garanderen. In werkelijkheid heeft de mijne in vier dagen geen waarneembare tijd gewonnen of verloren.
Uiteraard was de onderliggende technologie iets wat ik in de doos wilde hebben, maar de andere reden dat ik dit horloge kocht is omdat het tranentrekkend mooi is. Dat begint bij de kast.
Dit model is geen 44GS of 62GS kast, maar eerder de standaard bananen-kast van de Grand Seiko entry level. De flank bestaat uit twee gepolijste vlakken die volledig spiegelen, terwijl de bovenkant van de lugs geborsteld is, met daar bovenop een licht gebold glas met AR coating aan de binnenzijde, en een black polish bezel die vanaf de zijkant bezien net over de middenkast heen hangt en een gelaagd effect geeft.
Deze SBGA465 is 39 a 40mm van doorsnee, heeft een lug to lug lengte van net geen 47mm en is nog maar 12,3mm dik, wat toch net 0,7mm dunner is dan de Snowflake, die ook een half millimetertje wijder was, en een millimeter langer. Deze maten maken de SBGA465 een allemansvriend. Hij is niet de dunste of kleinste, maar is even dik als een DJ, OP of Explorer, terwijl hij dunner is dan een Aqua Terra, bijvoorbeeld. Het is een mooie proportie voor een sporthorloge.
Bij deze instappers zien we de klassieke platte stalen bodem met een embossed GS embleem. Ik had, zoals altijd, liever de gouden medaillons van weleer gezien, maar dan gesp ik de King Seiko wel weer om.
De kroon is ook embossed, mooi van grootte, lekker grippy en het is nog een schroefkroon ook. Dat laatste had ik liever niet gezien, maar soit, hij is tenminste erg, erg soepeltjes in gebruik.
De band is een klassieke GS band, maar dit keer gelukkig een klassieke brushed oyster zonder enige vorm van gepolijste track of PCL. Hoe meer ik met horloges bezig ben, hoe meer ik er achter kom dat ik op sporthorloges het liefste gewoon een simpele oyster zie.
Specifiek deze band is erg fijn. Je krijgt twee halve links die in werkelijkheid 60% van de lengte van een full link zijn, en je kunt daar zo veel mee spelen dat je de banden goed comfortabel kunt maken. Dat comfort zit 'm ook in de kleine en dus fijne gesp, en in het feit dat de vouwsluiting van binnen gepolijste bevels heeft zodat er niets in de pols snijdt.
De wijzers en indices zijn toch echt een trapje beter dan die van mijn limited King Seiko. Die is al erg strak gepolijst, maar dit is gewoon bizar hoe je dit tegemoet glinstert. Het is zelfs zo erg dat ik vandaag in de auto zag dat de sticker rond de binnenspiegel op de voorruit perfect zichtbaar was in de wijzers wanneer ik m’n hand op het stuur had liggen.
Ook het datumvenster is erg mooi gedaan. Grote, duidelijke print, met een prachtige omlijsting. Merk tot slot op dat de centrale as keurig afgedopt is, en ook de power reserve wijzer een dop heeft en een blanco spiegel is. Het gaat zelfs zo ver dat je in de zijkanten van de indices het patroon van de wijzerplaat weerspiegeld ziet.
Omdat de band gewoon een strakke oyster is, en omdat de power reserve op de wijzerplaat geprint is zonder verder reliëf vind ik zelfs die niet storend. Die voegt wat toe, met name omdat hij zo rustig oogt.
Dat brengt ons ook bij de wijzerplaat.
De wijzerplaat is van een kirazuri patroon voorzien, en aangezien hij geïnspireerd is op de ijzige ochtenden in de diepe winter is het een Shiro-Kirazuri plaat, oftewel 'nen witte. Kirazuri wordt in Japan al sinds jaar en dag gebruikt in de wood-block printing. Die techniek is in het Westen bekend geworden dankzij Hokusai’s 36 uitzichten op Fuji, maar werd ook gebruikt voor achtergronden en maskers in Kabuki theater.
Je neemt mica, wat op schilfertjes graniet neer komt, vermengd met pigment, en voegt dat aan een vlak toe om een zekere glinstering te krijgen. Hieronder zien jullie een voorbeeld van zo’n houtblok print waar een Kabuki scène in wordt uitgebeeld:
Dit is het patrook achter deze wijzerplaat.
Dat zorgt er voor dat het soms net lijkt alsof er een subtiele sunburst te zien is. Maar soms lijkt het ook een warm zilveren, bijna champagne-achtige gloed te hebben. Om vervolgens bij ander licht af te koelen. En dat soms allemaal tegelijkertijd, in vlakken.
Vanwege de kastvorm draagt het horloge erg comfortabel. Het is gebouwd als een tank, met een schokbestendig en robuust uurwerk, honderd meter waterdichtheid en een licht gebold saffierglas, en ik word iedere keer weer getroffen door de schoonheid van de wijzerplaat en de sierlijke vloeiende beweging waarmee de tijd verstrijkt.
Kortom: Ik ben in m’n nopjes. En dit kon echt, echt wel eens een blijvertje zijn. Voor nu heb ik de hobby even uitgespeeld. 
maar wel een beauty! Congrats. 
