Na een tijdje het internet afschuimen heeft deze mint Constellation mijn pad gekruist. Twintig jaar oud, in de juiste versie, stainless steel en automatic, daar was ik naar op zoek. Meestal worden ze aangeboden in bi-color en quartz.
De Manhattan is een design van een destijds jonge, pas afgestudeerde ontwerpster, Carol Didisheim.
De claws ofte ‘klauwen’ in het ontwerp hadden bij de eerste versies een functie, ze hielden namelijk het glas op zijn plaats. Bij deze versies werd ook een nieuwe technologie gebruikt om de uurmarkeringen op het glas te printen. Zo was er geen bezel nodig en kon het horloge zeer plat gehouden worden volgens de in de jaren '80 geldende mode. Bij de latere versie zoals de mijne, verhuisden de romeinse cijfers naar de bezel.
Ondanks het automatisch kal. 1120 ( basis ETA 2892-2) aan boord is het horloge maar 10mm dik, bij voorsprong de dunste automaat die ik ooit in bezit had.
Draagcomfort van het geheel is subliem, soms ‘vergeet’ ik wel eens dat ik een horloge rond de pols heb.
Officieel is de Manhattan uit deze serie maar 35,5mm, maar door het ontwerp draagt deze een stuk groter dan je zou vermoeden. Op mijn 17,5cm pols valt dit horloge perfect naar mijn eigen idee.
De wijzerplaat heeft een wafelpatroon die voor enige diepgang zorgt en heel mooi met het licht speelt.
In eerste instantie was ik bezorgd dat het niks zou worden, doordat dit horloge nogal afwijkt van de duikers en toolwatches die ik meestal aanschaf.
Gelukkig is het een meevaller geworden waardoor ik in de toekomst toch eens sneller mijn gebaande paden op horlogegebied zal verlaten. Blij dat ik eens iets anders in de collectie heb nu. Dit smaakt naar meer.
Bedankt voor het lezen!
