Na de verrassend leuke dag op de editie van vorig jaar, had ik al heel lang op voorhand in mijn kalender een dikke vette reservatie gezet. Salon Exceptional Watches!
Aangezien zaterdag geen optie was door andere verplichtingen had ik de vrijdag verlof gepland. En aangezien je echt, écht niet wil vastzitten in de uitstroom uit Praag op een vrijdagavond langs de enige snelweg richting zuidoosten, werd het dus treinen. Hop met de geit. Om 9 uur opgestapt op de rechtstreekse lijn richting de hoofdstad, om 12u uitgestapt, en even tussendoor een pluim voor České Dráhy: op een treinrit van 3 uur, met een klein dozijn stops onderweg, zijn ze twee minuten vóór geplande tijd aangekomen in Praha Hlavní Nádraží; daar kan de NMBS in België een toren van een punt aan zuigen medunkt.
Vrolijk muziekje op en een klein eindje wandelen naar de oude stad!
Het weer was alweer heerlijk, de dames evenzeer, al moest je ze uitfilteren uit de ongelofelijke mensenmassa aan toeristen die de binnenstad overspoelden.
En de locatie was zoals gewoonlijk het Žofín Palác.
Er stonden een paar autos voor geparkeerd. Jammer genoeg niet de classy Astons en Rolls van vorig jaar, maar eerder een paar exemplaren met boze koplampen en heel, héél afzichtelijke velgen.
En er stond ook een tuinhok op wielen met reklame voor mensen die zó veel centen hebben dat ze kunnen beginnen speculeren met vastgoed dat nog niet bestaat in een zandbak aan de andere kant van de wereld.
Maar daarvoor kwam ik niet, dus snel naar binnen. En het blijft toch een beetje een magische zaal.
Ook dit jaar was er een leuke mengeling van grote en kleine, dure en goedkope, haute horlogerie en rubber sportgerief. Een paar fotootjes en indrukken, met excuus want ik heb geen DSLR meer dus het is met de telefoon gedaan 
Het eerste plaatje was met de vertegenwoordiger voor BeauBleu. Ik had ze vorig jaar al eens gezien en het blijven vrolijke dingen.
De wijzers zijn helemaal de Raketa Copernicus, maar in dit model hebben ze de seconden"wijzer" zwevend gemaakt. Heel leuk om te zien.
Ze waren ook heel trots om hun nieuw rechthoekig model te tonen. Ik kreeg al meteen een 15% korting aangeboden maar zó overtuigd was ik nu ook weer niet
Ernaast ook eens een minuutje de tijd genomen om Shorokoff van wat dichter bij te bekijken. En eigenlijk is het wel waar, het mag je smaak zijn of niet, maar ze zijn wel heel netjes gemaakt.
De oudste dochter vroeg of ze deze voor kerst kon krijgen. Euh, dat ga ik toch eens met de bank moeten bekijken dan. 
Een beetje verder het andere uiterste. Ik wil graag voor het Lelijkste Horloge Ever topic het merk Strom nomineren, wiens creaties onwillekeurige kokhalsreflexen blijken te ambitiëren.
Ze hadden wel bikkelharde competitie, zoals dit massief stuk 18 karaat plus een kruiwagen briljanten bling dat zelfs een multimiljardair oliesheik met een torenhoog minderwaardigheidscomplex “Tgoh euh, misschien toch net iets minder” zou doen zeggen.
Een van de mysteriën van de beurs was G-Shock. Ik ken de horloges van ver als onverwoestbare beaters, maar…
… 209K Tsjechische kronen, dat is ruim 8500 euro. Ik heb nog altijd geen idee of het een flauwe grap was, een vergeten komma, of pijnlijke realiteit. Ik dacht dat die eerder op 1/50e van dat prijsniveau zaten. 
Daarna een heel leuke babbel gemaakt met meneer Matthias Naeschke himself, meester klokkenmaker. Hij was de enige op deze editie, maar zijn werkstukken maakten dat ruim goed. Wat een pracht.
Een fusée-and-chain in zo’n detail zien, pfoe. 
Het karakteristieke aan zijn klokken: de tapse ronde robijntjes aan het anker. Een overblijfsel uit de tijd doen die nog uit staal gemaakt werden, en sleet kon ingeperkt worden door bij elk onderhoud de schijfjes een beetje te draaien. Intussen al lang uit slijtbestendig robijn, maar de vorm blijft als knipoog naar vader.
Ook de eerste keer dat ik een volledig vrijstaande retrograde seconde zie op een klok. Smullen.
Tussendoor ook geleerd dat de meeste van zijn klokken één maand gangreserve hebben, de grotere vier maand tot een jaar, en zijn grootste stuk acht jaar. En dat één van de kopers van zo’n “grote” de opwindsleutel al twee jaar kwijt is, “maar die heeft nog wel eventjes om die te zoeken alvorens een nieuwe te vragen”. 
Bij een verzamelstand van een dealer stonden een paar eenzame horloges. Grand Seiko terug met drie modelletjes naast elkaar op 20 bij 20 centimeter, wat ergens wat zonde is. Ik had ze graag eens “zelf” gezien met een eigen stand, met die wijzerplaten zouden ze helemaal niet misstaan in de setting.
Ook een verloren gelopen Rado. Leuk horloge wel, veel mooier in het echt dan op de internet-renders.
Kieser Design kende ik niet, wel een grappige kast. De prijs heb ik maar niet gevraagd.
Een persoonlijke lokale favoriet, Prokop & Brož, mocht uiteraard niet ontbreken. Ze blijven de meest geschifte combinaties maken van regulateurs, wijzers en subdials op de gekste plaatsen, retrograde seconde/minuut/uur.
Deze vind ik bijvoorbeeld schitterend in al zijn exentriciteit. Leuk gesprek gehad met de beide heren over hun aanpak, en ook de techniek eronder.
En dat was ook de bron van een grote teleurstelling; door het feit dat ze met custom “modules” bovenop hun (in een ver verleden Unitas-afgeleid) basis uurwerk werken om de verschillende mogelijkheden mogelijk te maken, zitten ze vast aan een grote diameter en veerton. En zijn hun creaties dus 42mm diameter, niet kleiner te krijgen zonder een complete re-design.
Ook al wordt de schade beperkt door de ietwat ergonomische kromming van de kast/lugs, 42mm is gewoon te groot voor mij. D’oh.
Maar voor de techneuten onder ons: de drie horloges hierboven hebben allemaal hetzelfde uurwerk als basis.
Er was natuurlijk een stand van Czapek, met de blikvanger een de Antarctique Rattrapante R.U.R. De ogen van de robot veranderen kleur als je de chrono activeert - start wordt geel, stop wordt rood, reset wordt groen. Speelse complicaties, I can dig it.
De lokale trots Prim heeft nog eens een re-issue van een oud model. Ik vond het oude model - met de Tsjechische dagschijf - eigenlijk toffer voor de rest hadden ze niet veel te vertellen buiten een paar generieke modellen met een even generiek ETA binnenwerk.
Dit horloge werd vrij stevig afgekraakt in een draad erover maar als ik 'm zo zag in het echt kan ik het niet helpen van die Bell & Ross toch een beetje cool te vinden.
Ja, tuurlijk is die lomp, maar dat is een Land Rover ook. Over the top? Uiteraard. Maar… jaaaa, toch wel leuk zo. Alweer veel leuker dan een internet render. En ze maken ook dit:
En dat maakt het kind in mij gewoon helemaal vrolijk.
Een andere openbaring: ik heb Franck Muller altijd een ongelofelijk lelijk, overpriced, blasé kutmerk gevonden. Maar dan zie je eerst dit, dat je mening hélemaal bevestigt…
… en daarnaast dan dit. Beetje Cartier vibes, maar extravaganter. Vierkant. Guilloche. Tof. Dus ik ga m’n mening over FM herzien. 
Over Cartier gesproken, ligt het nu aan mij of hebben ze bij Herbelin een paar rondjes “over de haag spieken” gedaan?
Want hun dingen geven een bepaalde vibe af, en niet een vibe die uit hun eigen creatieve pijp komt.
Ik sta een beetje te staren naar het detail in de wijzerplaat van de splinternieuwe Habring x Benzinger collab genaamd “Jorge”, als iemand achter mij opmerkt “It turned out rather nice, no?”
En dan sta je dus gewoon naast Jochen Benzinger in persona. The man, the myth, the legend.
Een hele tijd staan ouwehoeren. Over horloges, en die Jorge, hoe die eigenlijk niet kleiner is dan zijn andere creaties, maar dat ze door wat slimme details aan te pakken aan de kast, die wel kleiner en fijner lijkt en aanvoelt. Over de maanfase die Habring - die Benzingers vaste partner is voor het ontwikkelen van de GAP oftewel German Austrian Partnership binnenwerken - er heeft kunnen bijkrijgen. Over de rose engines waarmee hij de guilloche nog altijd helemaal met de hand doet, één trage handbeweging na de ander. Over de Duitse Polizei en zijn snelheidsboete van de Tsjechische collegas. Over hoe hij niet alleen werkt aan horloges, maar ook voor Rolls Royce custom werk heeft gemaakt voor het dashboard van de highest end automobielen. Over dat ik maar eens moest binnenspringen in zijn werkplaats als ik ooit in de omgeving van Pforzheim passeer, dan kan ik die machines met de eigen ogen zien.
Ik kan als een gelukkig man sterven nu hoor. Ik heb niet eens extra foto’s genomen van de andere kunstwerken die hij staan had.
Maar er was nog zoveel anders te zien, dus met veel moeite toch de kin van de grond opgeraapt en verder gegaan. Sherpa, die ik vorig jaar wel zag maar heb moeten overslaan, maakt leuke dingen. De Sun/Moon vooral, spelen prachtig met het licht.
Bulova had ook een klein standje, focus op 150 jarige bestaan van het merk, met eigenlijk maar één “nieuw” horloge. Een leuke, daar niet van.
Maar er stonden een hoop oudjes rond tentoongesteld in alle vormen en maten, waaronder deze kleine die nog van Miss America 1930 zou geweest zijn.
En, lo and behold, een verschijning die zeldzamer is dan kippentandjes: een TV model van de 1970s DayDate.
Naar dit model had ik me al krom gezocht op het internet, en slechts drie exemplaren kunnen traceren over de afgelopen 10 jaar oid. Nergens te koop. Nergens informatie. Staat die daar in al zijn afgeleefdheid gewoon te staan, op een tweede rij in een vitrine in Praag. Uiteraard - jammer genoeg - niet te koop.
Wat wel te koop stond waren deze vrolijke speeltjes van MD Watches Studio. Er hing een prijskaartje aan van 11500.
En dat bleek een grappige vergissing te zijn, want de verdeler had zijn hele etalage geprijsd in Euros, maar deze was door een medewerker dus in Tsjechische kronen gezet. Dus dan spreken we plots over 470 euro, zonder korting dan nog. Letterlijk iedereen die er eentje in zijn handen had keek verbaasd op toen ze dat te horen kregen.
Leuk formaat, vrolijke kleurtjes, gare snuit. En vergeleken met wat er verder kon besteld worden, een peulschil qua prijs. Van de 8 modellen die uitgestald stonden - alle kleurtjes dus - waren er om 16u al 6 verkocht, en daarnaast nog eens een dozijn in bestelling geplaatst. De vertegenwoordigers wisten niet wat hen overkwam.
Aan de andere kant van het spectrum stonden een super vriendelijke meneer en mevrouw van Lang & Heyne met een paar kleine meesterwerkjes.
Handgemaakte tourbillon, alles in-house, noem maar op.
Handgemaakte emaille wijzerplaat, met de hand beschilderd. Veel te groot voor mijn meisjespolsen natuurlijk, maar wat een detail.
Ik had nog nooit eerder 190000 (geen tikfout, honderd negentig duizend) euro aan de pols gehad. Slik. De lieve dame moest een beetje lachen.
Wat willekeurige andere zaken die aanwezig waren: Arnold & Son, met een kolossale stand waar in totaal drie horloges te zien waren waarvan er altijd minstens één of twee uit de vitrine weg waren om te laten passen.
De nieuwe Vulcain Cricket vond ik wel absoluut top. Een formaat dat prima past, heerlijk retro, een toffe wekker met een paar snufjes erbij die ze bij Poljot voor hun eigen wekker nooit hebben kunnen overnemen.
En hee @BMWtje1, zo’n blauwe Union is écht leuk hoor.
Er was zoals gewoonlijk een heel kleine vitrine met een pak vintage dingen in. Weinig speciaals, een pak Rosskopf, maar deze had wel een @vinwat wellness-beurt verdiend.
Er waren ook wat sportievere dingen links en rechts, maar buiten deze verder niet zo opvallende chrono vond ik de meeste horloges op hun stand ugly as Sinn. Sorryyyyyyy
Kudoke was deze keer niet zelf aanwezig maar via een verdeler wel. Blijven toch mooie stukken.
Ik kende Beauregard van haar noch pluimen, en wat er te bezien stond was vooral gericht op dames, maar mooi was het wel.
En als afsluiter was er nog een hele leuke van Maurice Lacroix met een vierkant en klavervormig wiel. Noem me gerust gek maar van zo’n dingen word ik gewoon spontaan vrolijk.
Zo liep de dag op z’n eind, en kon ik rustig terugwandelen door een langzaamaan donker wordend Praag.
Heb ik iets gemist? Jazeker, ik hoop nog altijd @stefanketelaars ooit te overtuigen van het Oostblok te komen veroveren. 
Maar verder was het een hele leuke editie weer. In 2026, Diis volentibus, ben ik er weer bij.
