Nee, je begrijpt mij verkeerd… dat is ok. Ik bedoel ze hebben iemand nodig, niet direct mij, maar wel een nieuwe collega. Als men mij graag heeft om wie ik ben, waar ik voor sta, mijn competenties, ervaring, dan kom ik graag! Als ik dan verlies van een ander, is dat uiteraard prima. Maar als ze mij niet willen vanwegen een klok of wat dan ook, omdat dat misschien iets oproept, dan zou ik dat bespreekbaar maken.
Ik ben 31 en jou misvatting van levenservaring gaat ook niet op… ik werk in de gehandicaptenzorg en heb jaren in de jeugdzorg gewerkt… geloof me, levenservaring is soms niks waarvan wij denken dat het is.
Goede mensen zijn niet altijd makkelijk te vinden. Genoeg meegemaakt dat van 5 sollicitanten er geeneen voldeed. Niet voor niets wordt het meerendeel van de vacatures via netwerken vervuld.
Ik zeg niet dat het overal zo is, maar vaak ook wel. Ik meen me ook te herinneren dat TS niet de sollicitatie in ging met de houding dat ze hem nodig hadden. Hij wilde gewoon echt graag die baan.
En de eerste horde kan dan die personeelsfunctionaris zijn die misschien niet helemaal de waarden en normen van het bedrijf ‘ademt’ maar wel een rothekel heeft aan Rolexdragers. En dan wil je als sollicitant die droombaan daarvoor op het spel zetten?
De reden kan ook subtieler zijn hè? Laat ik mezelf als voorbeeld nemen.
Toen ik solliicteerde op een overheidsbaan werkte ik nog in de IT, als consultant. Ik reed naar dat gesprek in mijn lease-auto.
Ik herinner me dat tijdens dat sollicitatiegesprek een punt van zorg was dat ze meenden mij niet te kunnen betalen wat ik in de IT verdiende. Kennelijk waren ze bang dat ik daar op een moment een probleem zou maken, misschien al tijdens het arbeidsvoorwaardengesprek. Ik heb toen overtuigend duidelijk moeten maken dat ik die baan echt graag wilde en ook bereid was om daarvoor in te leveren. Daarna werd me ook nog eens gevraagd of het thuisfront het daar wel mee eens zou zijn.
Het zou best wel eens lastiger kunnen zijn geweest om die mensen ervan te overtuigen dat ik bereid was om voor veel minder te gaan werken wanneer ze ondertussen naar een horloge van 8000 euro hadden zitten staren.
Ziedaar een voorbeeld dat niet direct kwaadaardig is.
Hoe grappig om een mede Hf’er Te treffen. Dat je naar veel digitale botsingen het in het echt wel kan vinden bij elkaar.
Of dat je dan in de eerste week van je werk een discussie hier hebt en op de pc van je baas ziet dat hij hier actief is.
Wat mij betreft wel. Maar van mij mag je die Rolex ook omdoen. Ik denk dat je met een Speedmaster alleen minder scheve ogen treft. Dat is ook het ‘kromme’ aan Rolex. Er ‘kleeft’ iets aan en daardoor loop je een risico. Maar dat is mijn mening.
Wat betreft dat ‘kleven’ betreft. Rolex staat in ieder geval voor succes. Of je dat nou als sparende liefhebber, machtige industrieel of criminele rapper en alles wat daartussen zit hebt bereikt. Hoe degene aan de overkant van de tafel dat interpreteert is aan hem. En nee, dat is niet eerlijk!
Ja, die wordt nu eenmaal minder geassocieerd met allerlei zaken waarmee sommigen Rolex negatief associëren.
En iedereen weet dat een Rolex heel duur is, maar veel minder mensen weten dat Omega ook prijzig is. Ik had daar geen idéé van voordat mijn toenmalige zwager een Speedmaster kocht. Maar Rolex, ja dat kende ik wel.
Niet alleen jouw mening, ook de mening van heel veel mensen die niet op het horlogeforum zitten. Geloof me, ik beweeg me tussen heel veel mensen die eigenaardig genoeg helemaal niet op het horlogeforum zitten!
Of als koppelbaas, of als souteneur, of als witwasser, of als topcrimineel.
Dat klinkt akelig, maar daar zijn ze ook erg in trek.
Laatst nog een zaak gezien van een 21-jarig meisje dat er een ging halen bij een Antwerpse juwelier voor 30K. Van gestolen geld.
Dat is dus één probleem met het imago van Rolex: de aantrekkingskracht op foute lieden en op patsers. Dat tast helaas het imago van het merk in zekere zin aan en bij Omega heb je dat nou eenmaal niet.
Volledig waar! Maar de realiteit is nou eenmaal niet altijd eerlijk. En soms vergt realiteitszin aanpassing, al is niet eerlijk.
En die heel veel mensen gaan vrijwel zeker geen Rolex of wat dan ook voor merk herkennen, tenzij je als één of andere mongol continu op je horloge zit te kijken.
Waar komt toch die ‘irreële’ angst vandaan dat een willekeurig iemand gaat letten op wat voor horloge je om hebt?
Ik droeg mijn speedmaster tijdens mijn laatste sollicitatie … en ben het niet geworden.
In alle eerlijkheid denk ik overigens niet dat het ook maar enigszins met mijn horloge te maken heeft gehad. Ik kreeg er geen opmerkingen over en voor zover ik weet is er niet eens een blik op gevallen.
