Naar aanleiding van twee topics die hier recentelijk voorbij kwamen ben ik eens gaan nadenken over de horloges die ik de afgelopen tien jaar het meest om de pols heb gehad, hoe ik ze behandelde en of ze daar tegen konden.
Het eerste topic was natuurlijk het Rolex OP topic waar iemand een krasje op de bezel had gemaakt. Het tweede topic ging over de meeste polstijd in 2019. Maar in Januari 2020 is het mij pijnlijk duidelijk dat in de zomer van 2015 een grote verschuiving in m’n beleving van horloges plaatsvond. Tot die tijd had ik maximaal drie horloges die ik vrijwel altijd omhad. Daarna wordt het een stukje gefragmenteerder, duurder en vreemder. En dat is jullie schuld. Grotendeels. 
Voor sfeermuziekje even klikken.
De drie horloges die ik de afgelopen vijftien jaar verreweg het meeste heb gedragen zijn allemaal Japanse quartz horloges. Natuurlijk is daar de Seiko chronograaf waar ik al eerder een topic aan gewaagd heb.
Daarna heb ik een paar dommere keuzes gemaakt, kocht ik bijvoorbeeld een keramieke witte Danish Design faux duiker met maar 30m WR ondanks de grootte, lompheid en bezel. Zo slecht. Ik schaam me. Maar rond 2009 zag ik het licht en kocht ik het horloge waar ik de laatste tien jaar absoluut het meeste mee gedaan heb. Nog een Seiko chrono.
Dit topic is niet het verhaal van die groene Seiko.
Ik roep namelijk al tijden dat ik al tien jaar een Citizen Promaster heb. Ik wilde daar een review over schrijven, maar kwam tot de schokkende ontdekking dat ik die Citizen Promaster pas in 2013 kocht. Ik was in die tijd wat meer gaan verdienen, had een vrouw, een dubbel inkomen en was iets meer met horloges bezig gegaan. Eén van de redenen daarvoor was dat ik een wat ruigere motor had gekocht, regelmatig op ski’s te vinden was, en een horloge zocht wat echt bomb-proof was.
Na de Tissot T-touch te licht bevonden te hebben kwam ik toen voor een budget onder 800 Euro uit bij het meest solide ding wat ik kon vinden. Een end-of-days horloge. Ik kwam uit bij de Citizen Promaster Sky AS2025-09E.
Waterdichtheid
De specificatie die me het meeste aantrok in dit horloge was de waterdichtheid. 200m was een volle 100m meer dan wat de T-touch op dat moment te bieden had. En door de jaren heen heb ik die waterdichtheid dan ook goed aan de tand gevoeld. Zo heb ik het horloge mee genomen op een vakantie naar Noorwegen. Ondanks het feit dat dit in Juli-Augustus plaatsvond heb ik die vakantie het kwik amper boven de 12 graden gezien, en was er veel regen en mist. Niettemin was het een prachtige reis.
Uiteraard werd Geiranger Fjord aangedaan. Daar hebben mijn vrienden en ik een rondje in een kayak gedaan om via de watervallen richting een klim te varen die naar een oude boerderij op 300m hoogte zou leiden.
Hier zie je me met de genoemde Promaster om de pols.
Op 260 meter hoogte ben ik afgehaakt. Ik heb enorme hoogtevrees, en ik was herstellende van een nekoperatie, dus m’n balans was nog wat slecht. Het klimpad was langs een steile klip met alleen stalen paaltjes om de zoveel meter met daartussen één ijzerdraad. Bij 260 meter had ik het gehad. Het uitzicht was prachtig, maar de weg naar beneden was een hel voor me. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel gevloekt heb als in die 20 minuten.
Uiteraard heb ik met die Promaster om de pols ook het avondeten bij elkaar gevist omdat er veel makreel rondzwom in die tijd, zijn we naar bergstuga’s geweest met meertjes er bij, heb ik bij een gletsjer gekeken en een Stavkyrka gezien.
De waterdichtheid is sinds 2013 meermaals getest. Wat dat betreft heeft het horloge m’n stempel van goedkeuring meer dan ruimschoots verdiend.
Schokbestendig en onderhoudsarm
Omdat het debacle rond mijn Speedmaster me nooit echt verlaten heeft, was ik in die tijd ook bezig met het type uurwerk. Ik wist dat batterijwissels slecht konden zijn voor pakkingen, vond dat mechanische horloges nodeloos kwetsbaar en ouderwets waren, en wilde dus graag een quartz op zonne-energie hebben.
Citizen is echt al vele jaren bezig met deze technologie. Zij hadden in 1975 al uurwerken die dit deden, en begonnen het van lieverlee Eco-Drive te noemen. In principe is het een doodgewoon quartz uurwerk, maar het wordt door een kleinere capacitor aangedreven in plaats van een batterij. Die capacitor wordt opgeladen door alle vormen van licht. Daar hebben ze een zonnecel voor onder de wijzerplaat liggen, terwijl de wijzerplaten een mate van transparantie hebben.
Op de foto hieronder zie je de cel zitten:
Nu zijn er twee dingen die nogal eens een trillinkje of schokje op kunnen leveren. Skiën en motorrijden. Dus ook daar heb ik het vermogen om klappen op te vangen goed getest. Hier bijvoorbeeld, heb ik het horloge mee de Alpen in. Ik ben absoluut geen goede skiër, ik zeil van hellingen af in een houding die suggereert dat ik moet schijten. Dat komt omdat ik een autodidact ben die op z’n 22e voor het eerst een stel kano’s onder gebonden kreeg op een heuvel in Luleå, Lapland. Maar ik dwaal af.
Hier Avoriaz. Bij kutweer mag ik ook graag de piste op en de piste af, want lekker rustig. Ik ga zeker off piste ook regelmatig op de bakkes, dus die Citizen heeft in de sneeuw zeker z’n sporen verdiend.
Maar ook motorrijden heeft ie keurig overleefd. Zo ben ik tijdens enorme regenbuien naar Wenen gereden, heb ik de Eifel en het Schwarzwald doorkruist, heb ik er mosselen mee gegeten in Luxemburg en ben ik op en neer gereden naar Zweden, om daar op Öland een lekker relaxte week te hebben. Daarna ging het via Malmö naar Odense en weer terug naar huis.
Ook hadden ze retedure artisanale watertjes met teksten van fameuze schrijvers op de fles, lang voordat dat hier bon ton werd. Marketing kunnen ze wel, in Zweden.
Het horloge is verder meegeweest naar de hitte van Florida. In December, godbetert. Ik kon echt niet geloven dat ik 5 December in een polootje zonder helm op met de Harley comfortabel op stap zou kunnen, maar Florida is dan ook een rare provincie.
Zo heb ik op de Interstate in Florida deze Harley in z’n geheel van de grond af gekregen. M’n baas en ik waren op weg terug naar Orlando toen hij plots haast kreeg. Ik ging er met 85-90mph achteraan, maar had niet gezien dat een brug op de Amerikaanse snelweg niet even naadloos aangelegd wordt als in Nederland. Er was sprake van een springschansje, waardoor 400 kilo dysfunctionele motor gelanceerd werd. Gelukkig kwamen er geen brokken van in het polootje.
Al met al is het horloge dus zeker schokbestendig te noemen. Check.
Stofdichtheid
Met al die kronen maakte ik me ook best zorgen over de stofbestendigheid van dat ding, dus heb ik in Noord Israel wat rondgebanjerd met m’n zoontje. We hebben daar iets met boten gedaan, Arabische tuinbonen met komijn gegeten en zijn vervolgens een rondje gaan wandelen, ergens tussen Karmiel en Capernaum.
Ook de stofdichtheid van het ding is prima. Check.
Stijl
Het gaat om een vrij groot horloge. Met 43mm en PVD coating is het absoluut geen dress horloge te noemen. Het is een vrij bruut ding, waar aan alle kanten kronen aan zitten, met een intern draaibare bezel, indicatoren voor radion ontvangst en nog zo wat toeters en bellen. Het is wel cool dat de kroon netjes gesigneerd is met een ProMaster logo.
Ook is het horloge gezegend met een grote hoeveelheid lume, die blauw kleurt en verrassend goed van duur en kwaliteit is.
De dial an sich is een vrij typische Explorer/Piloten hybride, waardoor ik het niet honder procent onder “Sky” schaar, maar eerder een soort veld-achtig ding vind. Citizen is het daar heel erg niet mee eens, als je naar de kastbodem kijkt.
Evengoed fakkelde een goede vriend van me, een gezellige Joods-Brasiliaanse relnicht en modefotograaf, me er niet op af tijdens een stedentrip naar Berlijn. Hij vond m’n flat-cap niet eens erg.
De goede man vond het wel een stoer horloge, wellicht stoerder dan de eigenaar er uit zag. Niemand in Berlijn probeerde me met pek en veren de stad uit te jagen, dus ondanks de maat zeg ik dat het een OK vrijetijdshorloge is. Check.
Valt er nog wat te zeiken?
Jazeker! De oorspronkelijke band was bagger. Het was absoluut een mooie band, maar als je met het horloge gaat doen wat er op de verpakking staat dat kan is die band in no time weg gerot. Het was een leuke lederen rally band, maar helaas, die is al sinds 2015 weg. Daarbij komt dan nog dat de lugmaat 23mm is. Hoe verzinnen ze het? Ik heb er gewoon een 22mm band op gezet, maar toch is het aanstootgevend.
En daar is nog het kristal. De oplettende burger zal de grote diagonale jaap opgevallen zijn:
Het glas is namelijk gewoon ouderwets mineraalglas. En dat is kut. Echt, echt kut. Ik ben dan ook al aan m’n tweede glaasje bezig, en zoek nog iemand die er saffier in kan zetten. Ik zal 'm binnenkort eens naar Sittard sturen voor een upgrade.
Maar serieus, je maakt een horloge wat tot het einde der dagen zelf aan energie komt uit elk licht wat er maar is, wat water-, schok- en stof-bestendig is, en wat er uit ziet alsof het het laatste horloge is wat je ooit nodig hebt, en dan stop je er een goedkoop vodje van mineraalglas in?
Shame on you, Citizen. Vraag dan vijftig ekkies meer en knal er een saffier in. Als Casio het kan… Toch?
Hoe dan ook heb ik dit horloge met veel plezier gedragen, de afgelopen zeven jaar. Het is waarlijk een trouwe metgezel geweest op allerlei avonturen, ook met Bulgaarse dames in Frankrijk en zo, dingen die ik hier niet met fotografisch bewijs of meer details ga ondersteunen. Ik kan iedereen een Eco-Drive Promaster aanbevelen.
Je klim aldaar is nogal herkenbaar, al had ik er geen hoogtevrees. Trefwoorden: Skageflå, Knivsflå, Syv Søstre…