Bij mijn zeer verlate introductie op het forum gaf ik aan dat ik eigenlijk bedacht had een ander verhaal te schrijven, of toch tenminste andere horloges voor te stellen. Het werd echter een persoonlijke geschiedenis over hoe ik een verzamelaar werd, precies totaan een omslagpunt: mijn eerste microbrand.
Het aankopen van een microbrand was nooit een vooropgezet doel. Ik weet ook eerlijk gezegd niet meer hoe ik erbij kwam en het is ook niet zo dat ik eerst juist binnen het groeiende genre microbrand heb gezocht naar wat voor mij een goede binnenkomst zou zijn. Sterker nog, tot op de dag van vandaag geloof ik dat er geen volwaardige review over mijn als eerste aangeschafte microbrand horloge is verschenen. De lectuur beperkt zich tot een aantal introducties. Omdat het bovendien een scherp gelimiteerde oplage van 50 stuks heeft (nu ja, 100 over twee kleuren), maakt dat er ook niet veel over wordt gesproken. Laatst kwam ik er een tegen op Chrono24 en daar vroeg de aanbieder meer voor dan nieuw. Horloges als investering is een totaal andere discussie, maar voor mij is het fijn te weten dat er misschien een niche interesse voor bestaat die zorgt dat ik er ook niet veel op hoef te verliezen (totdat misschien de hele microbrandhausse na oversaturatie voorbij is en consolideert).
Zoals ik het me herinner was mijn Max Bill me goed bevallen, maar ik hunkerde naar iets met meer eigen en hedendaagse flair. Met die gedachte was mijn oog aanvankelijk gevallen op een eveneens gelimiteerde Oris. Ik had echter al vroeg in mijn verzamelinteresse begrepen dat limieten van boven de 500 stuks die niet passen in vigente populaire patronen eigenlijk haast een schijnlimiet zijn. Rasechte fomo omtrent die 50 stuks leidde uiteindelijk tot persoonlijk contact met de merkeigenaar die mij met een bescheiden korting over de streep trok. Het ging om de Bravur x WingÄrdh. Hoewel het naar mijn eigen mening eigenlijk om teveel geld ging, zeker voor een jong onbekend merk, speelden er enkele factoren mee die naar mijn mening de gevraagde prijs onderschrijven.
Die factoren luiden als volgt:
- De kritieken over voorgaande modellen waren toen al haast zonder uitzondering enorm lovend. Onder de micros leek Bravur zich direct bij het maken van hun eerste mechanische horloge te scharen onder de premium merken.
- Het merk komt uit Zweden en hun ontwerptaal was tot op dat punt zeer coherent geweest: een essentialistische en Scandinavische koelte met een vintage ondertoon in ontwerpen die duidelijk zijn gestoeld op traditionele vormgeving.
- Het horloge kwam tot stand in samenwerking met een bekende (hoewel mij tot dan toe niet bekend) Zweedse architect Gert WingÄrdh. Mijn Junghans Max Bill bestond ook dankzij een architect. Hoewel dit minder essentialistische vorm-volgt-functie betrof, lijkt het zekere kernwaarden van de Bauhaus weldegelijk een nieuw (Scandinavisch) gezicht te geven. Dat spreekt voor mij bijvoorbeeld uit de netjes en zeer leesbare benadrukte datumaanduiding op 6 die bijvoorbeeld de traditioneel dik aangezette twaalfuuraanduiding overbodig maakt.
- Het merk belooft voor de constructie van hun mechanische horloges te werken met Zweeds Sandvik staal dat als uitzonderlijk goed bekend staat. Toegegeven, dit aspect roept nog enige vraagtekens bij mij op, want is 316L niet gewoon 316L? Daarnaast prijkt momenteel op hun website de Sandvikclaim alleen bij de BW003, Scandinavia, en Geography modellen. Desondanks, het is mogelijk en Bravur leek zich met deze korter lijkende keten (want wie maakt dan die kasten?) verder te distingeren.
- Bravur maakt horloges alleen op bestelling. Als ik zeg maak, bedoel ik assembleren. Dat doen ze in BĂ„stad en kost een tot week of twee na bestelling. Gelimiteerd of niet, resulteert dit toch al in een productiebeperking, maar ook een directere kwaliteitscontrole gebaseerd op toch tenminste een basis aan vakkennis en merkeigen reparatiefaciliteiten. De trend âassembled inâ is wellicht ook zijn eigen topic waard. Als een merk het niet oprecht kan, moeten ze het niet doen, maar het levert een klein voordeel op dat tegelijkertijd in hoge-lonen-landen zal leiden tot een hogere prijs.
- Bravur maakt gebruik van de SW300 series uurwerken. Toegegeven, ik wist niet veel van uurwerken tot op dit punt, maar het was me als negatief opgevallen dat een beroemd en gevestigd horlogemodel als de Max Bill van Junghans geleverd wordt met een ETA (met Junghans naam) met een behoorlijk luide rotor (vind ik niet per se storend) en een âghost dateâ positie. De SW300 is een kloon van de verfijndere en dunnere 2892, waarvoor doorgaans meer voor wordt gevraagd en ik was me op dat punt niet bewust van veel merken die een (nog betaalbaar) horloge met een SW300 aanboden.
Daarnaast sprak natuurlijk ook het ontwerp mij erg aan. De maat is perfect (mijn voorgaande Partitio was immers ook 37mm diameter). Een lichtjes scintillerende witte wijzerplaat met zwarte bedrukking en blauwe wijzers is een beproefd recept. Het dieper liggende visschubbenreliëf is geen gangbaar element maar oogt wel stijlvol en zorgt voor een goede afleesbare sectorverdeling. De kast is mooi dun met een plezierige glooiing in de pootjes en heeft een subtiele gepolijste ondersnijding waardoor het bandje dicht tegen de kast kan worden aangehecht en het profiel extra-elegant slank oogt. Bovendijn is de kast heel fraai en strak vervolmaakt met diversiteit aan staalafwerking (voor mij toen voor het eerst). De datumintegratie is prachtig geplaatst en uitgevoerd, tot de kleine inkeping in de centrale wijzerplaat en gepolijste binnenring aan toe. De boxsaffier is zonder twijfel de juiste keuze in de stapeling van ontwerpelementen, de afgeronde rechte hoek van de glasring herhalend. Daarnaast was ik erg benieuwd geraakt naar echt geblauwd stalen wijzers, die hier extramooi het licht pakken door de geskeletteerde injectiespuitvorm en zijn afgemaakt met draaipendop. De kroon mag ook worden gezien. Het betreft een soort doorgesneden uivorm met een minimalistisch logo afstekend tegen een gezandstraalde achtergrond. Voor dat logo wordt overigens slim gebruik gemaakt van de middelste karakters van het logotype van Bravur. Geen fratsen, geen opsmuk. Kers op de taart is de indicatie van de gelimiteerde oplage die extra opschriften vermijdt: veruit de meest originele (en Bauhaus-passende) oplossing die ik ooit zag.
Zelfs aan het bandje is gedacht, voorzien van het visschubbenpatroon van de centrale wijzerplaat. Draai je het horloge om wordt je nog eens gefĂȘteerd op datzelfde patroon, waarin op een verhoogde plaat bovendien de handtekening van de architect is geĂ«tst. De achterplaat is vastgezet door een zestal gepolijste schroeven in de eveneens gepolijste buitenring. Ik ben inmiddels veel achteraanzichten verder en heb niet de gewoonte mijn horloges om te draaien, maar bij deze vind ik de compositie oprecht de moeite waard. Uit alles spreekt: hoewel dit een eenvoudig gekleed horloge voor alledag betreft, Bravur en Gert WingĂ„rdh hebben gezocht balans en eenheid in het geheel te scheppen.
In, pak âm beet, de afgelopen vijf jaar heb ik het horloge met regelmaat gedragen. Op die manier komen er ook enkele mindere punten aan het licht. Dat gezegd, die blijven voor de Bravur x WingĂ„rdh heel beperkt. Mijn eerste kritiek is van puur praktische aard. Ik ben een keer met de kroon in een trui blijven hangen. Gelukkig had ik het direct, en dus op tijd, door. Dit kan gebeuren bij losser geweven textiel door de taps naar de kast toelopende vorm. Waarvan akte. Een kleine imperfectie in de bouw kan worden opgemerkt (en is zeker niet uniek) als je onder zeer sluikse hoek naar de wijzers kijkt. De draaipen steekt in mijn beleving net een tikkeltje hoog boven de verzonken wijzerplaat uit. Gezien de correcte lengte van de urenwijzer is daar waarschijnlijk weinig aan te doen.
Had het voor mij een probleem geweest, dan had het opschrift âSwedish soul, Swiss heartâ me van aankoop kunnen weerhouden. Sommigen walgen ervan. Ik vind het eerlijk en duidelijk met een knipoog, en het merk is er terecht niet van afgeweken. Het is bewust deel van hun identiteit. Tenslotte het enige dat ik echt als zwakker heb ervaren: de band. Dat uit zich op twee manieren. Ten eerste houdt Bravur duidelijk van stevig en stijver leer, maar in mijn beleving vormt soepeler leer een mooiere hechting met de pols; ook na langere tijd van dragen. Daarnaast wordt door het rekken van de bovenlaag het reliĂ«f in het leer gladgetrokken. Op een deel is het vissenschubbenreliĂ«f daarom nog maar nauwelijks aanwezig en dat is jammer van de moeite van een volledig bijpassende band.
Met de Bravur x WingĂ„rdh had ik inmiddels drie âserieuzeâ horloges uit eigen beweging en op zeer weloverdachte persoonlijke redenering gekocht. Stowa en Junghans waren historische merken met reputatie en volgden mijn tienerjeugdhorloge van een jong Nederlands-Zwitsers uitdaagmerk. Met een kwaliteitsbeleving op hoger plan overtuigde Bravur me in ene klap en beslechtte zodoende het plijt voor microbrands als volwaardige optie. Sindsdien hebben vele microbrands met geavanceerde productietechnieken de ontwerpmogelijkheden enorm verruimd en is er in zowel stijl als verfijning veel bredere keus. Met andere uurwerken kan dat ook al op lagere prijsniveaus. Had Bravur niet deze indruk achtergelaten dan had dat mijn verzameldrang zeker ingeperkt.
Intussen bestaat mijn verzameling voornamelijk uit microbrands. Voor lange tijd was dat er altijd maar een per merk en dat voelde logisch. Ik was immers aan het ontdekken en uitbreiden. De genegenheid voor de Bravur x WingÄrdh plantte echter ook een hunkering naar een tweede. Daar is het pas bij mijn voorlaatste aankoop (voor de kritische lezer: niet alles komt in volgorde aan) van gekomen.
[PS het viel mij op dat HF geen âreviewsectieâ heeft. In feite vormt dit relaas een soort review. De sectie âTechniek & Reviewsâ richt zich slechts op onderhoud en reparatie en dekt dus de lading niet. Zodoende verschijnt dit in âAlgemene Horlogepraatâ]
horloge