Voor mij was het een klein (nuja…) drama dat er uiteindelijk toe geleid heeft.
Ik heb op m’n 16 de “zondagse” horloge van m’n grootvader zaliger gekregen. De horloge die hij zelf als afscheidsgeschenk kreeg toen hij afzwaaide als oudste lid van de lokale vrijwillige bandweer (met inscriptie op de achterkant: “Vriendenkring Brandweer, 25/12/1978”). Grootvader was intussen tien jaar dood, en grootmoeder was al half vergeten dat die horloge achterin een brievenkast lag. Dat was 1997.
Ik heb nooit een andere horloge gedragen, of zelfs willen dragen. Dat ding ging élke dag om de pols, of het nu voor school was, daarna kantoor, of voor een trektocht door de bergen. Ging enkel uit als het stortregende of als ik ging zwemmen. Hopen bandjes versleten, en meerdere keren het glas laten vervangen bij de stokoude horlogemaker die de horloge nog aangeleverd had, toen in 1978 (met elke keer dezelfde opmerking: “Ha, gij MOET wel de kleinzoon van Bob zijn! Volledig dezelfde!”).
In 2019 verhuisde ik naar de huidige woonst. Grote inboedel, vrachtwagen laden en lossen, Ikea runs doen, hectische bedoening, iedereen kent dat soort dagen wel. Ergens halfweg voelde ik dat mijn pols naakt was, maar het was al te laat. Weg horloge.
Ik heb dagenlang mijn stappen van die dag teruggetraceerd, een halve Ikea parking afgelopen met de blik op de grond, verhuisfirma en verhuurfirma opgebeld om die precieze vrachtwagen/bestelwagen toch nóg maar eens door te lichten. No dice. Foetsjie.
Ik ben er dagen/weken echt slécht van geweest. Nog altijd een beetje nu zelfs terwijl ik dit schrijf. Ik heb nog altijd een vaste zoekopdracht op meerdere tweedehands websites staan die me onmiddellijk mailen op elke advertentie met “Roma” en “vriendenkring” erin. De enige foto’s die ik nog heb van die vergulde Roma Automatic 25 jewels zijn rotslecht. Als iemand 'm ooit tegenkomt, hou 'm bij voor mij en ik verkoop mijn linkernier om je vinderspremie te bekostigen.
Een andere horloge kopen voelde gewoon verkeerd, en ik leefde nog in de hoop dat hij terug miraculeus boven water zou komen.
In 2021 werd ik 40, en besloot ik om toch een nieuwe polsgenoot te zoeken. En die dan zelf binnen een paar decennia aan een toekomstige kleinzoon te laten geven ofzo, eens ik pierenvoer ben. Lang gezocht naar iets dat mij kon bekoren - expliciet niét een zelfde model (ha, good luck om zelfs iets van Roma in het algemeen terug te vinden) of type/stijl. Uiteindelijk werd het een 1940s gouden Tavannes chrono - de klik was er meteen. Veel te veel voor betaald natuurlijk, maar to hell with it, ik ga 'm niet laten schieten over een paar honderd euro meer of minder. Midlifecrisis + emotiekoop, yo.
Maar ja… het zaadje was geplant. Zo’n kwetsbare chrono draag je niet alle dagen zoals ik met de Roma deed, dus een “daily beater” nodig. Dat werd dan een onverwoestbare youngtimer Vostok Komandirskie. En dan verzeil je op dit forum en zie je nog iets in een thread links en rechts… en dan nog wat…
En dan trekt het waas van voor de ogen en heb je plots een paar tientallen horloges liggen, waarvan een doos draagbaar en een berg defect om aan te werken, een speciale werkbank tegen de muur, en meer gereedschap dan je wist dat er bestond.
Heerlijk. En u?
succes
