Iedereen die wel eens een post van me over Seiko heeft gelezen, of over de vele Speedy’s die er uitgebracht worden, weet dat ik een bloedhekel aan de Limited Edition als marketing-vehikel heb. Ten eerste omdat alles eindig is, althans, zolang wij niet interstellair bezig gaan, en ten tweede omda het vaak gewoon lullige geldklopperij is.
Dus ofschoon ik al zo’n 15 jaar een Seiko fanboi ben heb ik me nog nooit bezondigd aan het kopen van een Limited Edition horloge van die goede mensen. Uit principe niet. Dit is het verhaal van het overboord sodemieteren van die principes.
Even een passend muziekje:
We gaan terug naar Juni 2016. Ik was al een tijd op zoek naar een Seiko dresshorloge met een lichte plaat. Ik had al een SARB033, en wilde wat contrast in de doos. Ik leefde nog in de foute veronderstelling dat die SARB te klein was voor m’n mannelijke mannenpols. Wist ik veel dat ik een paar jaar later zou roepen dat 36mm vliegers een beter idee waren dan 40… Ik had nog een lange weg te gaan.
Uiteindelijk had ik mijn zoektocht teruggekookt naar twee modellen:
De SARX019.
De SDGM001.
Voor die SARX019 stond ik in Hilversum in de achtertuin bij Rob van Monsterwatches. Een voortreffelijk vriendelijke man waar ik al een SKX007 had gekocht, die het OK vond dat ik kwam passen. Ik vond het horloge prachtig, maar was niet klaar voor de hoogglans croco band of de Romeinse cijfers. Op één of andere manier was het het gewoon niet.
Op datzelfde moment had ik WhatsAppcontact met @Windhund, die voor een luttel bedrag de SDGM001 te koop had staan. Diashield, stick indices en een fantastische Grand Cocktail plaat… En hij bood me een kop koffie aan. Dus ik bedankte Rob hartelijk, stapte in de auto, en reed spoorslags naar Groningen, terwijl ik m’n partner belde om haar te zeggen dat ze wat voor zichzelf te eten moest regelen.
Enfin, lang met @Windhund zitten praten. Koffie bij, SDGM erbij, zijn hele verzameling bepoteld en over literatuur zitten bomen. Het was rete-gezellig, en ik verliet het pand met een SDGM om de pols. Daarnaast had ik twee boeken van Maarten Biesheuvel onder m’n arm, omdat @Windhund me dat soort humor wel zag waarderen. Dit is belangrijk voor het latere verhaal, dus onthoud Biesheuvel.
In Oktober 2017 heb ik diezelfde SDGM doorverkocht aan @Dorfmeister, wat ook een zeer gezellige heer was. De reden dat ik 'm weg deed zat 'm in de onnatuurlijk blauwe secondenwijzer. Ik had de Hamilton met hittegeblauwde wijzers al een paar jaar, en ik vind tot op de dag van vandaag dat blauwe wijzers er per se zo uit moeten zien:
Spijt heb ik er wel eens van gehad, want hij was mooi, maar ik heb altijd geweten dat dat de juiste keuze was. Ook zeker omdat ik het geld gebruikte om een stuk van twee Mühle Glashütte’s te bekostigen.
De tijd verstreek. Ik kocht horloges, verkocht er ook een paar, en had een mooie verzameling van 24 stuks opgebouwd met een paar pronkstukjes, toen @HanDavinci met de DWW HFLE2020 aan kwam kakken. Rood! Met sector-achtige dial. Voor 500 ballen, en Nederlands. Die moest ik in de kist hebben, dus ik betaalde aan en het wachten begon.
Die boeken van Biesheuvel had ik al twee jaar uit, en eens in de zoveel tijd zei ik tegen @Windhund dat we toch echt eens een bakkie moesten doen om ze terug te geven, maar het kwam er nooit van. Totdat we deze zomer met @HorlogeHalle begonnen te sparren. Corona, vakantie, het zat allemaal in de weg, maar we zouden afspreken om eindelijk eens een kop koffie en een pilsje te doen, en wat horloges te bekijken.
Die middag werd een volledig horlogebonanza. Er lagen zo’n dertig horloges op tafel. Alles van Omega, Sinn, Nomos, Junghans, GS, Xemex, Tudor en Eterna tot Squale en Seiko aan toe. We hadden de grootst mogelijke lol, en de heren krijgen m’n complimenten voor een immer interessante en afwisselende verzameling.
Maar wat het meeste ging jeuken was toch echt wel de SPB069 die @Windhund mee had. Op de dag zelf was ik er helemaal niet zo mee bezig, maar bij het naar huis rijden kreeg ik het op m’n heupen.
Ik heb daar drie dagen over nagedacht, en zette m’n optie op de HFLE2020 te koop. Die was ik in een vloek en een zucht kwijt, terwijl ik probeerde om van SoloJapan een prijs te krijgen voor de gewone SARX053. Da’s de niet-limited met witte maan, maar dat deerde mij niet. Ik wilde Romeins, ik wilde emaille.
Vier dagen geleden benaderde @Windhund me. Hij had een limited gespot, of ik er belang bij had. Vandaag plofte het resultaat van dat seintje op de mat. Het is een reis van zo’n vier en een half jaar geweest, maar hier is mijn emaille Seiko dan toch:
De SPB069.
Weer even een passend muziekje, op verzoek van @HorlogeHalle:
Goed, we gaan verder. Een simpele rechthoekige houten doos. Nomos was trots geweest op deze verpakking. 
Eenmaal open lacht het emaille je tegemoet.
De SPB069 is een Limited die in 2017 en 2018 kortstondig verkrijgbaar was, en die je niet vaak tegenkomt. Het gaat om een Presage, wat allerlei zaken inhoudt. Ten eerste de kast, die met 40,5mm doorsnee en 12mm dikte nou niet bepaald klein is. Of slank.
De kast is mooi gekromd (excuses voor de vingerafdrukken en het stof, ik had haast om het allemaal om te doen), en de bovenkant van de lugs zijn gesatineerd. De kast is overwegend hoogglans, en heeft gode zij dank een waterdichtheid van 100m. Een uitstekende keuze van Seiko.
De gesigneerde kroon moet nodig schoon worden gemaakt, dus daar ga ik nog met een zacht borsteltje en wat afwasmiddel mee aan de gang. Maar voor nu is het mooi om te zien dat de vorm van de kroon me echt kan bekoren. Ik had nog nooit zo’n Presage gehad, maar die kroon is meer dan prima. Elegant, klassiek, maar toch een tikje speels.
Aan het uurwerk hoeven we geen tijd te verspillen. Da’s een 6r15D, de vierde generatie. Ja, de rotor heeft cotes de Geneve, maar de rest is bare bones, no nonsense of gewoon lelijk, afhankelijk van hoe je in die wedstrijd staat. Eén van de verschillen tussen de SARX053 en de SPB069 wordt hier wel duidelijk: Het gouden halve maanje in de zichtbodem. Het is een geinig detail.
De absolute ster van dit verhaal is de wijzerplaat. Dat is een kunststuk. De man die hiervoor verantwoordelijk is is Mitsuru Yokosawa. Hieronder vinden jullie een kort interview en een Seiko pagina met z’n werkwijze.
Zoals jullie al zien aan de indent van het datumvenster is de emaillelaag niet helemaal gelijkmatig aan de randjes. Het is een wijzerplaat die diep indigo gekleurd is, en waar je het handwerk goed aan afziet.
Emaille is poederglas wat in staal gebrand wordt bij temperaturen van zo’n 800 graden Celcius, en het is blijkbaar moeilijk te doen met zoiets kleins als een wijzerplaat. Met pannen is het al niet aan veel bedrijven voorbehouden om echt mooi emaille af te leveren. Ik raad Staub aan.
Maar goed, de wijzerplaat dus.
Het indigo-blauw contrasteert prachtig met het melkwit van de indices en het hele lichte creme van de wijzers. Wijzers die een vingeroefening in speels classicisme zijn. Je hebt het blad, de ui, en de halve maan. Allemaal perfect van lengte, overigens. De goudkleurige halve maan die het contragewicht van de secondenwijzer is, valt ook nog eens exact over de O van Seiko heen.
Verder zien we de verkleinde III om het datumvenster mogelijk te maken, we zien een prachtig font waarin Seiko gelakt is, en we zien een minutentrack die op ieder kwartier een ruitje heeft, op iedere vijf minuten een iets dikkere indice, en verder gewoon een railroad track doet voor de seconden. Prachtig en detailrijk. Ook het gat voor de datum vind ik fantastisch.
De ietwat korrelige structuur van het email, samen met de deuken voor het wijzer- en datumgat zorgen voor een uiterst dynamische wijzeplaat die enorm met licht speelt.
Het is een feestje. Ook de alligatorlederen band is fantastisch. Hij is soepel, dun en comfortabel. Het enige punt waarop ik toch op dit horloge moet zeiken is toch echt de vouwsluiting. Die heeft een iets grotere ronding dan die van de GS SBGV245, wat 'm net in m’n pols doet steken.
Nu heb ik 'm al omgedraaid ten opzichte van de standaard montage van Seiko, en dat maakt het wat beter, maar ik ga zeer zeker op zoek naar een donkerblauwe alligatorlederen band met een doodgewone GESP. Godsamme zeg, kunnen ze dat niet eens leren, dat een gesp de beste ergonomische karakteristieken heeft voor iedere pols?
Malloten. Ik haat dat aan m’n GS, haatte het bij de Mühle tot ik 'm er gewoon af sneed met een stanley mes, en ik haat het wederom bij dit horloge.
Fuck vouw- en vlindersluitingen, en fuck degenen die ze uitvond. Fuck 'm all, the fuckers.
Maar goed, dat gezegd hebbende: Het is echt, echt een fantastisch horloge. M’n partner heeft 'm hoger zitten dan m’n GS horloges.
