Degenen die wel eens wat van me hebben gelezen kunnen weten dat ik het al heel erg lang over rechthoekige horloges heb. Als Art Deco fan heb ik het dan ook al tijden over de JLC Reverso, maar ook zeker over de Oris Rectangular, in mindere mate de Hamilton Boulton, en de laatste tijd ook over de Alpina Heritage Carrée.
Nu was ik laatst in Milaan, en ik liep daar bij het plaatselijke warenhuis tegen een versie aan die ik mee heb genomen, waarover later meer. Eerst even een muziekje om in de sfeer te komen:
We beginnnen bij het begin. Longines. Ik heb al meerdere malen geroepen dat Longines in z’n glorietijd bijna op gelijke voet had kunnen staan met merken als JLC en zelfs misschien wel Patek. We weten ook dat de Swatch groep er maar weinig goede dingen mee heeft gedaan. De laatste tijd zijn ze wel weer erg goed bezig met de uitgave van de Spirit en Zulu series, en het nieuwe ontwerp van de Conquest. Ik volg ze met een zeker enthousiasme, maar ook angst dat ze weer afglijden naar de duurdere mallwatch met het te kleine uurwerk.
Longines heeft een lange geschiedenis. Ze zijn in 1834 opgericht in het Zwitserse plaatsje Saint-Imier, onder de naam Compagnie des Montres Longines, Francillon S.A. Het bedrijf is vernoemd naar een lommerrijk stuk van St Imier, les longines, wat een soort “lange weide” mag betekenen. Ik vind dat op zich wel mooi, als Grand Seiko man kan ik een stukje inspiratie uit de natuur wel hebben.
Ze maakten natuurlijk al jaren zakhorloges, maar waren ook al vanaf het begin met trench watches bezig. Hier zie je een voorbeeld van zo’n ding uit 1910, op een leren bund strap:
Dat Longines net even wat leukere oplossingen bedacht dan anderen kon je in die tijd al zien, want de lugs zijn bijvoorbeeld geen gewone gesoldeerde wire lugs, maar ze zitten aan een soort scharnier vast.
De Site van Longines vind ik echter controversieel. Ze claimen in 1925 de eerste chronograaf te hebben uitgebracht met twee losse pushers, terwijl dat bij mijn weten door Willy Breitling gedaan is, in 1934. Feit is wel dat Longines in 1911 vrij vroeg was met een trench watch versie van de chronograaf, maar wel met een geïntegreerde kroon en pusher op 12, omdat het een klein zakhorloge was met pivot scharnieren als lugs.
Zo hebben ze ook met Lt Cmdr Weems gewerkt om draaibare bezels voor navigatie op horloges te zetten, en een heel, heel erg lange geschiedenis met horloges die meerdere tijdszones meten, zoals bijvoorbeeld deze Zulu uit 1925:
Minder bekend is dat Longines ook gelieerd is aan de geschiedenis van de verticaal geïntegreerde gemechaniseerde horlogefabriek. Er is hier een mooi artikel te vinden over die beweging, die in Zwitserland onder artisanale horlogemakers op frisse tegenwind kon rekenen.
Longines gaat er zelf prat op dat je elk horloge wat ze ooit hebben gemaakt terug kunt vinden in hun archieven. Ze hebben op dezelfde plek waar ze altijd zaten in Saint-Imier ook een museum wat je zou kunnen bezoeken. Ik ben er nog nooit geweest, maar het lijkt me interessant om eens te doen.
Hoe dan ook, ze zijn dus ook al heel erg lang bezig met Art Deco, carré en rechthoekige horloges. Veel vanhun rechthoekige horloges zagen in de 1911-1930 het licht, terwijl JLC bijvoorbeeld pas in 1932 met de Reverso aankwam. De Dolce Vita lijn is echter pas eind jaren 90 ontstaan, toen ze de ontwerpen uit de jaren 1910 - 1940 weer onder de loep namen om ze nieuw leven in te blazen. Als je Longines wilt geloven dan is het horloge links de inspiratie geweest voor de Dolce Vita lijn:
Ik geloof daar geen reet van, eerlijk gezegd, want negen van de tien Dolce Vita’s zijn veel ronder dan het door Longines uit de archieven opgediepte horloge. Neem nu dit:
Ze hadden destijds dus heel, heel veel rechthoekige horloges. Deels omdat Art Deco een ding was, en deels omdat het toen een vrij normale kastvorm was. Ook van andere meken en zowel in de Art Nouveau stijl als de modernistische vormtaal van een Tank zijn daar veel voorbeelden van te vinden. De bovenste rij van modellen is veel dichter bij de Dolce Vita lijn dan de hoekige varianten.
Maar goed, terug naar Milaan. Ik liep dus door de Galleria Vittorio Emanuele II, en was op zoek naar een kopje koffie in een wat koelere omgeving, toen mijn oog op een nabij gelegen warenhuis viel waar ze heel veel horlogemerken hebben.
Rocca 1794, inmiddels van de Damiani groep, is een oude horlogeboer die één van de eersten claimt te zijn die Zwitserse en andere horloges importeerde naar Italië. Ze hebben in die winkel van alles, van Seiko 5 tot aan Cartier, Piaget, Bvlgari, en Chopard aan toe liggen, inclusief uiteraard dingen van de Swatch groep, Tudor, en Breitling. Ik moest dus even een kijkje nemen.
@Hotseflots ging bij de Spirit Zulu en Conquest staan kijken, en toen zag ik uit een ooghoek een model wat ik eigenlijk al tijden afgeserveerd had, de Longines Dolce Vita met sector dial. Die is in twee maten verkrijgbaar, en ze hadden hier de 27x43mm variant staan, de kleinere herenmaat.
Even passen. Ook even de medium / damesmaat passen. Ai. De herenmaat zit lekker en staat goed. Neef en vrouw waren enthousiast, maar mijn vrouw gaf de doorslag omdat ze het totaalpakket met de wollen banden zo cool vond. Kortom, nog een ommetje gemaakt, een symbolisch bedrag van de prijs af geluld, en ik heb zowaar een Zwitsers horloge bij een AD gekocht voor bijna list prijs. Ik voelde m’n eigen IQ met 10 punten zakken bij het afrekenen, maar je bent op vakantie.
Deze tailored editie wordt in een simpele rechthoekige doos geleverd, waarin dan een leren etui ligt wat het horloge en twee extra banden herbergt. Als je hem open vouwt wordt hij zo gepresenteerd (al zat de blauwe band er standaard op):
Er zit keurig een country of origin en materials kaartje bij. De banden zijn gemaakt van een blend van Schotse wol met wat polyester er door geweven voor de duurzaamheid, op een onderlaag van nappa leer, zo zegt de kaart. Ze zijn ook stevig te noemen, die moet ik echt nog even in dragen, want het is geen 2mm dun Cordovan, zeg maar. 
De banden zijn wel erg mooi afgewerkt, en geven het horloge per band een ander karakter. Van erg formeel grijs, naar iets speelser blauw, naar volledig casual in beige. Het doet een klein beetje denken aan wat JLC deed met de midden-bruine leren banden die ze bij de Reverso leverden om 'm te downdressen. Ook de gespen zijn gewoon netjes van een Longines logo voorzien, en gode zij dank zijn het geen vouwsluitingen, want dan had ik het pakketje niet meegenomen.
Maar dan het horloge zelf. Zoals ik al zei, het is een 27mm breed Art Deco horloge met uitstulpingen op de flank die we ook zien bij de Oris Rectangular (nipt te klein) en de Alpina Heritage Carrée (te groot en lomp, met 22mm aanzet). Sommige mensen haten de kroon omdat die niet knurled is, maar ik heb geen moeite om het horloge te bedienen. Je moet alleen geen vette handen hebben, want dan krijg je 'm nooit aangezwengeld. Ik had de ring rond de kroon zelf liever in zes stukken gedeeld zodat je toch een soort van grip krijgt.
De kast is niet heel erg dik, 10,1mm inclusief het gekromde saffier. Hij ligt echter heel erg plat op de pols waardoor hij optisch toch dikker draagt dan de Oris Rectangular, die minder aanwezig is omdat de caseback in de pols verzinkt. Evengoed draagt hij redelijk elegant omdat hij de kromming van de pols aan de bovenkant volgt. Evengoed had ik de middenkast een millimeter dunner willen zien ten faveure van een iets uitstekende bodem. Dat geldt ook voor de Majetek.
Als we dan naar de wijzerplaat en wijzers gaan kijken is dit toch wel ontwerp in optima forma. Net als bij de Oris Rectangular en vele andere Longines horloges is het uurwerk eigenlijk te klein voor de kast, waardoor de datum te ver naar het midden staat. Bij de Guilloché versie van deze Dolce Vita vind ik dat storend, omdat het plompverloren is, midden in de minute track. Op deze sector dial is het echter perfect. Het staat net op het onderste randje van het binnenstuk van de wijzerplaat, waardoor het samenhangend lijkt, in plaats van een noodgreep.
De crosshair, verticaal gebrushte rand, en vrij dik aangebrachte indices zijn erg tof gedaan. Die pad printing is zo dik gedaan dat het in sommig licht net lijkt alsof ze opgelegd zijn. Het horloge speelt sowieso erg mooi met licht, omdat de geblauwde wijzers een forté van de Swatch groep lijken te zijn. De wijzers van mijn oude Hamilton Navy Pioneer waren ook al fantastisch, en dit is zeker net zo mooi. Exact goed.
Het klassieke opgelegde logo van de vleugels met het zandlopertje er in maken het af. Het enige kritiekpunt is dat het glas betere AR coating had kunnen hebben, want hij glimt als een hondelul in de maneschijn. Evengoed lijkt de wijzerplaat dankzij dat glas wel concaaf, en zie je echt steeds wat anders wanneer je het horloge beweegt. Andere kleuren, reflecties, en texturen. Het maakt 'm alleen wel donders moeilijk te fotograferen.
De website van Longines is ook erg kut als het op de specificaties aankomt. Ik moest echt even zoeken om er achter te komen dat het L592.4 uurwerk in dit horloge ligt. Dat is een COSC gecertificeerd uurwerk met silicium balansveer wat normaal vaak voor dameshorloges gebruikt wordt, met een tikgetal van 28.800 bph.
Dat zie je niet, want de caseback van het horloge is gewoon een plat stuk staal, een snap-on caseback zonder schroeven. Het horloge is namelijk wel anti-magnetisch, maar niet bijster waterdicht. 30 meter krijg je van Longines. Ik bespaar je een foto, want ik heb al een kleine aanvaring gehad met de kroon van de Shunbun, waaruit blijkt dat Grand Seiko’s high intensity titanium het heel, heel erg makkelijk wint van 316L staal. 
Het horloge veranderd best van karakter bij verschillende banden, en kan dankzij het kleurschema ook veel banden goed hebben. Ik had het tijdens de vakantie veel om op de tan en blauwe strap, maar ook Epsom leer wat ik van @Anthony kreeg bij m’n Ferrovie dello stato. Eigenlijk m’n favoriete combo.
Wat is dan de conclusie? Ik heb een horloge gekocht van een merk waar ik niks mee heb, wat nog maar een schaduw van zichzelf is. Voor een prijs die bijna list is, wat krankzinnig is op zo’n incourante bak die je elders veel goedkoper vindt. De kast is niet bijster waterdicht, en hij is van roomboter gemaakt.
Het horloge heeft een simpele geprinte dial, met een veel te ver naar binnen staande datum, en een totaal onpraktische kroon. De banden zijn weliswaar mooi, maar überstug, en de AR coating is drie keer kut. Oh, en hij draagt vrij hoog door de totaal vlakke achterkant.
Maar ja. Ik vind 'm geweldig. Echt super. Ik heb 'm heel, heel erg veel om gehad, en ook vandaag weer. Het is erg comfortabel om een horloge van 27,7mm breed te dragen wat gewoon verdwijnt op de pols, en het ziet er gewoon erg elegant uit. Een echte poor man’s Cartier Tank Cintree, zeg maar.
Kortom, dit is het kutste horloge wat ik ooit kocht waar ik zo mee in m’n nopjes was. Klopt geen reet van, maar I approve. Mijn klomp is gebroken.
.
dat vroeg ik me ook af,
