Een poos terug liet ik mij het volgende ontvallen:
De afgelopen 2,5 jaar heb ik zo’n 35 horloges geflipperd, waarvan 13 Eterna’s. Deze kwamen uit de jaren 1930, 1940, 1950 en 1960. Langzamerhand begon ik dus te geloven dat ik het merk wel een beetje had uitgespeeld, zeker nu ik de afgelopen maanden uitzonderlijk goede exemplaren van zowel een Kontiki als een Centenaire heb toegevoegd aan mijn collectie.
Hierbij merk ik op dat ik het échte topmodel, de Super Kontiki, nog nooit heb gehad, maar dat soort geld binnen afzienbare tijd ook niet zou willen uitgeven aan één horloge. Dat blijft voorlopig dus nog een droom, want ik vind ze wel heel erg tof. Tenzij iemand die dit toevallig leest mij een aanbod zou doen dat ik niet kan weerstaan 
Eterna heeft zich historisch gezien altijd breed gepositioneerd in de markt, met zowel instapmodellen als topmodellen. Vanaf halverwege de jaren '50 kan de Kontiki worden gezien als het sportieve topmodel, en de Centenaire als het dressy topmodel. Vanaf de vroege jaren '60 komt daar de ‘3000’-serie bij, met op het moment van introductie (een van) de dunste automatische uurwerken met datumfunctie.
Voor de decennia daaraan voorafgaand gold dat men niet werkte met modelnamen, maar dat er modellen op de markt waren met (oplopend in waarde) vergulde kasten, stalen kasten, goudkap kasten en volgouden kasten. In de jaren '30-'40, toen de meeste merken nog aanrommelden met verchroomde kastjes, stak Eterna daar bijvoorbeeld al bovenuit door het gebruik van Staybrite, zijnde roestvrij staal in een andere legering. Hier een foto van een catalogus uit begin jaren '30, met daarin o.a. no. 51, die ik heb gehad. Standaard geleverd op een Bonklip band, ook van Staybrite, en topklasse bouwkwaliteit – ook naar hedendaagse standaarden.
Maar ze hadden ook toen basismodellen, zoals deze, uit 1936.
Of, nou ja, ‘basis’? Dat snaarstrak afgewerkte in-house uurwerkje met gouden chatons is anders niet te versmaden. En ja, ik zei daarnet 1936.
Ga grofweg twintig jaar vooruit in de tijd en we belanden bij een van mijn favoriete modellen, waarvan ik een exemplaar bezat uit 1952.
Nog twintig jaar vooruit: het is geen geheim dat Eterna niet is gespaard door de zeventiger jaren ‘quartz crisis’, die menig gerenommeerd horlogehuis op zijn grondvesten deed schudden, en het is daarom dat ik nooit ook maar met een schuin oog naar het assortiment van Eterna ná ~1965 heb gekeken. Totdat ik een poos terug de Eterna Kontiki RoyalQuartz tegenkwam. Mijn interesse was gewerkt, want het was een Kontiki, en ik weet uit ‘hands-on’ ervaring hoe goed dat assortiment uit de jaren '50 en '60 was. Ik ben dus onderzoek gaan doen, en daarbij raakte ik positief verrast toen ik deze advertentie tegenkwam.
Deze RoyalQuartz is, eh, een quartz. Eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat ik daarmee zeer weinig binding heb. Sterker nog, de afgelopen jaren heb ik maar rechtvaardiging gevonden voor de aanschaf van één andere quartz, een Seiko 7A28-702A uit het eerste productiejaar. Dat is een zeer bijzonder uurwerk, dus zeker een google’tje waard!
Enfin, terug naar deze Eterna. Eerder merkte ik al op dat de Kontiki kan worden beschouwd als het sportieve topmodel van Eterna en dat is met deze RoyalQuartz niet anders. Saffierglas, een schroefkroon en 100m WR!
Voor zij die nog niet waren overtuigd: hier een foto van een advertentie met een zeilboot. Dan móét het natuurlijk wel een sportief zijn
Terug naar mijn eigen aankoop. Woensdagavond heb ik het geld overgemaakt en vrijdag plofte hij vanuit Polen op de mat. Eenmaal het pakketje opengereten en de inhoud uitgepakt, glom mij een geweldig brok staal tegemoet.
En hij is zwaar! De schakels zijn massief staal en eenmaal op maat gemaakt – appeltje eitje, dankzij de geschroefde schakels – weegt het geheel nog 99g. Dat is wel andere koek, vergeleken met de '60s folded Gay Frères band op mijn Kontiki, of de '80s folded koekblikband op mijn 7A28-702A. Nee hoor, hier niets zulks. Dit is met gemak een van de best gefabriceerde banden die ik heb meegemaakt, en dan tel ik modern Rolex mee.
De schakels zijn zwaar zonder lomp te zijn en stevig zonder stug te voelen. Onderhevig aan zwaartekracht lijkt de constructie haast vloeibaar. Dit alles overigens zonder ook maar een halve millimeter rek.
Tel daarbij op een goed uitgevoerde verborgen sluiting, en je hebt écht iets uitzonderlijks.
De constructie staat met gemak toe dat de band wordt dubbelgevouwen (twee opeenvolgende schakels die elkaar aan de achterzijde aanraken) en dat maakt dat hij perfect om de pols valt.
Wat ook bijdraagt aan het draagcomfort is hoe dun de kast is. Met zijn 10mm was dit namelijk de dunste quartz met saffierglas ten tijde van de introductie, en het lijnenspel is niet te versmaden.
Ik ben kortom erg blij verrast door deze NA uit ~1976. Fun fact: ik bezit nu tegelijkertijd Eterna’s uit de jaren '30, '40, '50, '60 en '70. Best gaaf, toch? 
Dank voor het lezen weer!
Matthijs
ziet er Genta-esk uit
