Beste forumleden,
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens een draadje gestart heb in de algemene horlogepraat. Ik weet dat er hier al het een en ander over geschreven is, maar ik had nog eens zin om er mijn eigen flair aan te geven 
(i know, i know… please don’t shoot me).
De laatste maanden laat ik de bedrijfswagen opvallend vaak gewoon staan op de oprit. In plaats daarvan neem ik de fiets naar het werk. Dat bevalt me eigenlijk heel goed: frisse lucht, beweging, en het voelt gewoon fijner de dag te beginnen met wat kilometers in de benen dan een dik half uur filerijden. Alleen… de weg naar het werk is allesbehalve biljartvlak. Hobbelig asfalt (Ja, jullie hebben gelijk, de wegen liggen er hier nogal 
bij… 
), kasseien hier en daar, en mijn fiets heeft een vrij stijf kader dat absoluut niets vergeeft. Iedere schok voel je door tot in je polsen en dus ook tot in het horloge.
Nu, mijn verzameling horloges kan ik ruwweg opdelen in twee groepen:
Categorie 1: de speciale gelegenheden
Daaronder vallen stukken als mijn JLC 18kt dresser of een mooie Omega Chronostop. Prachtige horloges, maar die komen zelden of nooit mee naar het werk, dus voor dit verhaal eigenlijk niet relevant. Ook op horloges van voor 1950 ben ik erg zuinig, ik verwijs naar onderstaande JlC.
Plaatjes om het topic wat op te smukken:
Categorie 2: de Daily’s, (de Desk-divers dus)
Normaal gezien komen hier mijn vintage Omega Seamasters en Genève’s uit de doos, samen met mijn Speedy Reduced, of een leuke chronograaf. Dit zijn de horloges die ik traditioneel als “daily drivers” beschouw: stevig genoeg voor een dag kantoor, stijlvol genoeg om er plezier aan te beleven. Alleen merk ik dat ik ze de laatste tijd steeds minder durf om te doen, precies omdat die dagelijkse fietstochten zo ongenadig zijn. Trillingen, schokken, kasseien; het doet me twijfelen of het wel verstandig is zulke vintage stukken dagelijks te dragen onder die omstandigheden.
Daar zit dus mijn dilemma: de horloges die ik eigenlijk bedoeld had als dagelijkse polsvriendjes, beginnen stilaan in de kist te blijven liggen. En dat voelt toch wat zonde. 
Misschien ligt de oplossing voor mij in het uitbreiden van de verzameling met wat recentere, robuustere modellen die nog altijd dat analoge gevoel geven, maar beter bestand zijn tegen wat dagelijkse hobbels. Een Speedmaster 38 met co-axial zou bijvoorbeeld een mooi alternatief zijn voor de Reduced, of misschien zelfs een Grand Seiko met Spring Drive, of een BB54. Allen combineren ze een moderne, mechanische, maar toch robuuste ervaring: wat ik volgens mij zoek. Of moet ik stoppen met janken en elke dag de SKX013 om de pols gooien?
Plaatje van een BB54 om mijn polsje (niet de mijne 
):
Ik ben dus benieuwd: wie herkent dit? Zeker jullie als de noorderburen, wonend in het fietsland bij uitstek, zullen dit dilemma misschien wel kennen. Draagt u zonder zorgen uw vintage horloges op de fiets, of hebben sommigen van jullie ook de overstap gemaakt naar iets moderners voor de dagelijkse ritten?
Zo! Leuk om nog eens een stukje te schijven hier. Ik hoor graag van jullie.
Groeten van Simon 
