Mooi verbeeld. En zo is het helaas plaatjes zeggen meer dan woorden.
In de laatste podcast van mannen van de tijd #134 wordt een opmerking geplaatst over dat sommige horloges altijd in de kluis blijven. Dat is ook een soort van volwassen worden…
Nu heb je een prachtige 3 piece. Maar dat kan nog erger. Dan kijk je naar jouw 3 piece terug en dan ben je weer gegroeid.
(Wat niet wil zeggen dat al het voorgaande niet mooi is, maar wel minder aantrekkelijk, beetje zoals het leven )
Er is een verschil tussen eenvoudig en goedkoop, bovenstaand lijkt me nog niet per se de definitie van snobisme. Weten wat je wilt en daardoor selectiever worden in de horloges die je begeert is onderdeel van deze hobby.
Als je selectiever wordt in het in de horloges die je echt graag in je verzameling wil, bereik je geen plezier in de hobby door het tegenovergestelde te doen en bij voorbaat al kansloze horloges te kopen. Dat is toegeven aan koopdrang. Als de beleving er niet is, is er áltijd een aanwijsbare reden. Je hebt alleen de tijd en de diepgang niet genomen om die reden te ontdekken.
Nogal wiedes. Je geeft aan dat je selectiever wordt, handelt vervolgens tegenovergesteld door datgene te kopen wat snel verveelt en vraagt je vervolgens af waarom je weinig plezier in de hobby hebt.
Een beetje. Een jaartje uitloggen van HF, genieten van wat je nu hebt en tegen de tijd dat je weer op HF terugkeert alleen nog kopen waar je gelukkig mee blijft. Werkte voor mij prima.
herkenbaar @SwissToni . Heb de afgelopen periode ook alleen maar snacks aangeschaft en het geeft me weinig voldoening en veel onrust. Ik zou ook moeten stoppen met snacken
Ik vrees dus een beetje dat dat is: niet duur genoeg, dus niet interessant. Want aan veel van die horloges kan ik op zich niet per se aanwijzen wat er mis mee is, behalve dat het niet luxe genoeg voelt.
Die zit wel iets hoger in mijn beleving. Laten we het een heel verdienstelijke hamburger noemen. Maar inderdaad, die wint niet vaak genoeg van de rest.
Ik merk overigens dat de vergelijking hier een beetje mank gaat, want een verdienstelijke hamburger heeft bij mij een prima 50/50 kans om het van haute cuisine te winnen.
Of de Ebel ook een snack is weet ik niet zeker. Dat kon wel eens iets wezenlijks zijn. Maar er zijn een paar conclusies:
Vroeger was een snack 200-400 pietermannen, tegenwoordig gaat dat van 700-1500 Euro, blijkbaar. Au.
Ik weet 100% zeker dat minstens drie van de vijf geen blijvers zijn, kijkende naar m’n ervaringen uit het verleden. Ik weet ook waarom ik het dus niet moet doen.
De echo/neutra en Ebel zouden nog wel eens een lange termijn ding kunnen zijn, maar ik heb geleerd om daar een jaar of twee tegenaan te kijken vooraleer ik iets onderneem.
De compulsie om toch te blijven loeren is groot. Maar ik moet me niet af laten leiden van een serieus doel. Ik kijk al vele jaren naar Reverso’s, dat wordt de volgende aanschaf.
Als je naar jezelf leert luisteren denk ik dat je kaf van koren kunt scheiden, maar ambitie vind ik een te groot woord. Nu is dat makkelijk praten, want ik begin het punt te naderen waarop ik mijn verzameling goeddeels heb uitgespeeld.
Misschien dat ik na de toevoeging van de Reverso ooit nog een kleine wijziging doe in één of twee stukken, om ooit de juiste Credor Goldfeather toe willen voegen op termijn, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje.
Ik denk dat wij op andere manieren naar “goed ontwerp” kijken, maar dat in we in dit opzicht in wezen niet veel van filosofie verschillen.
Mijn Reiwa en Dolce Vita zijn nou ook weer geen godsvermogen geweest, maar zijn wel exact mijn kop thee. Wat een snack is of niet zit niet per se in de prijs.
Maar in principe lijkt een minimale wachttijd (geen twee jaar voor mij) tussen idee en aanschaf een goed uitvoerbare rem te kunnen zijn op vreetzakkerij.
Eens. De Vostok zit wat dat betreft nog op de wipstoel.