Ik heb een SPB153 gekocht. Waarom vind ik dit misschien wel één van de beste duikhorloges op de markt? Lees even met me mee.
Even een muziekje erbij voor de sfeer, bij deze zondagochtend koffiekrans.
Het is grappig dat er op dit moment, terwijl ik dit met een bakje koffie op een vrij mooie zondagochtend zit te tikken, een soort van piswedstrijd gaande is op dit forum over wat het meest robuuste duikhorloge is. Eigenlijk interesseert die discussie me geen reet, want het meest robuuste duikhorloge is opgetrokken uit best veel rubber en heeft een LCD display, dus dat is niet het coolste duikhorloge.
Als wij hier eens eerlijk zijn met z’n allen, willen we gewoon iets wat cool is. Iets wat uitstraalt dat wij, onder onze buikjes, onze terugtrekkende haargrenzen, en onder alle kopjes thee die we op verzoek aan moeders de vrouw geven, toch nog een stel gevaarlijke, onvoorspelbare ras-avonturiers zijn.
Daarom werkt marketing die van twee concepten gebruik maakt ook zo fantastisch: Oorlog en ontdekking.
Of het nu om de maan, nieuwe soorten haaien of de hoogste bergtoppen gaat, wij zijn allemaal zot op avonturenverhalen. En aangezien de meesten van ons in de verste verte niet bij een oorlog in de buurt geweest zijn romantiseren we die ook als een soort ultieme jongensdroom.
Zelf vind ik oorlog iets onsmakelijks, dus ik laat de film waar dit horloge z’n bekendheid aan te danken heeft even links liggen. Apocalypse Now is al genoeg besproken in allerlei blogs, youtube kanalen, artikelen en zelfs boeken. Maar oorlog doet het niet voor mij. Het is smerig, duur, vervuilend, kost een hoop levens en ellende en er is niets romantisch aan leiders die hun onderdanen elkaar de hersens in willen laten slaan of schieten.
Wel leuk is het verhaal van meneer Uemura. Die ging gewoon met honden naar de Noordpool.
Deze man ging, begeleid door een fotograaf, dus met een slee op zoek naar de Noordpool, en is de eerste die dat een soort van solo lukte. We schrijven 1978.
Er doet zelfs een verhaal ronde dat zijn Rolex er mee gekapt was in de vrieskou, en dat hij het ding inruilde tegen een Seiko 6105 om er vervolgens mee naar de pool te komen. Of dit verhaal waar is of niet… Wie zal het zeggen? @Stephannl heeft in zijn topic over hetzelfde horloge alle links staan die relevant zijn:
Maar eigenlijk interesseren bekende verkenners mij ook geen reet. Uemura, die oale boef, schoot nota bene een ijsbeer dood op weg naar de Noordpool, en is daarmee in mijn ogen een beetje een eikel. Je komt niet aan beren. Beren zijn cool.
Waarom heb ik dan wel een Willard/Uemura gekocht? Nou, om dat te begrijpen moeten we een beetje door mijn avonturen in Seiko duikers heen lopen. De eerste Seiko duiker die ik ooit kocht was deze:
De witte Stargate is een fantastisch horloge, maar zoals veel Seiko duikers zijn ze net te groot. 44mm omtrek is één ding, maar de 51mm lug to lug maken hem eigenlijk een tikje te groot voor mijn polsen. Maar ja, ik vond 'm zo cool dat ik 'm kocht. Die kast ook, zeg. Die is met recht Superior te noemen.
Vervolgens ergerde ik me er aan, verkocht ik 'm weer, en kocht ik 'm twee jaar later terug. Ik zit er nu weer over te denken om 'm weer te verkopen. Je kunt dus van een haat liefde verhouding spreken. Prachtige dial, mooie subtiele sunburst, leuke kleuraccenten, maar net te groot, en vanwege de lug lengte alleen op NATO of staal te dragen.
Uiteraard kocht ik daarna een stel SKXen. Het begon met een 171-mod die een 007 bezel had, en eindigde met een 009 die ik laatst ook weer verkocht.
Deze horloges zijn een stuk comfortabeler dan de Stargate, maar er is iets met de kastvorm en de proporties aan de hand wat mij stoorde. Ik had geen alignment problemen, maar ik vond de kast op één of andere manier… Tja. Niet m’n ding. Op papier is het een enorm iccoon, maar hij deed het niet voor me.
Toen kwam ik de Mini Turtle tegen. Voor degenen die op dit forum willen zoeken, mijn eerste reactie was dat ik 'm verschikkelijk vond. Dat ProSpex logo, dat walgelijke datumloepje, die rare vormen en maten: Bah! Driewerf bah! Seiko was van het padje af. Maar wacht even. Brig it in, bruv.
Jullie raden het al, ik kocht een Seiko Mini Turtle, wat inmiddels een soort eenhoorn is, omdat je er niemand meer mee ziet, en ze ook nergens meer verkocht worden. En het horloge is de absolute bom. Ik heb een lang topic geschreven toen ik het horloge kocht, en ik heb er heel Griekenland mee afgedweild.
Wat er zo bijzonder is aan dat horloge heb ik al uitvoerig beschreven in de NA voor dat horloge. Maar de korte samenvatting is:
- Comfort
- Comfort
- Comfort.
Om Rutger Bregman te parafraseren: All the rest is bullshit in my opinion. Ik gooi er nog even een sfeermuziekje bij, want het eerste nummer is al lang afgelopen:
Het horloge is kort, en met de opstaande zijkanten, de compacte vorm en het lage gewicht merk je gewoon niet dat je het om hebt. Het is echt het perfecte duikertje omdat het ook nog eens geen drol kost, 200m WR doet en goeie lume heeft.
Maar ja, het blijft een budget duikertje met Hardlex glas, een 4r uurwerkje en een vrij simpele matte plaat. Het is verschrikkelijk goed, maar het mist een zekere coolheidsfactor.
Intussen kwam Seiko dus met de SLA033 aankakken, en ging het Seiko-minnende internet wel een beetje stuk. Ik werd er niet warm of koud van.
Een limited. Voor een bizarre hoeveelheid geld. Met een diameter van 45(!)mm… Met een lug to lug van bijna 50mm… Ik vond het een hele vreemde propositie. Mooi, maar de totale anti-these van de betaalbare 6105 duikertjes van weleer, en veel te groot naar mijn smaak, hoe historisch accuraat het ook moge zijn.
Toen zo’n anderhalf jaar later datzelfde Seiko met een re-issue uitkwam voor nog geen kwart van de prijs, met maten die veel beter waren, en ook nog eens in een olive drab green, ja… Toen wist ik heel erg zeker dat ik zo’n ding moest hebben. Zo gezegd, zo gedaan.
Hierbij presenteer ik mijn SPB153, de Seiko Uemura. Of Willard. Ik noem 'm de Mini Turtle II:
Het eerste wat opvalt is hoezeer dat ding op de Mini Turtle lijkt qua afmetingen. Hij is perfect. 42,7mm van doorsnee, 46,6mm lug to lug en 13,2mm dik, dat zijn de maten. Da’s een half millimetertje breder dan de Mini Turtle, en zo’n 3mm langer van lug tot lug. De dikte is ook vrijwel gelijk.
Die extra lengte zorgt er voor dat hij iets minder gedrongen lijkt dan de C-shape Mini Turtle, en eigenlijk net iets beter smoelt.
Wat wel opvalt is dat de zijkant in vrijwel dezelfde mate schuin oploopt. Dit is, naast de gedrongen proporties, de hoofdreden dat je het horloge om de pols absoluut niet voelt, ook niet als je aan het werk bent in een keuken of tuin. Het stoort gewoonweg niet.
Wat we ook zien is dat de bezel van de Uemura iets lager uitvalt, en dat de iets grotere dikte (0,2mm) met name door het heerlijk gebolde saffiertje komt.
Dat glaasje heeft een zelfde lichte vintage vibe als op de heerlijke witte Stargate duiker, maar zonder alle nadelen van een astronomisch grote, dikke kast en een lug gap die de Grand Canyon wel lijkt.
De wijzerplaat en wijzers stelen hier de show. Ondanks boze tongen die claimen dat Seiko van het padje af is met deze duurdere duikers zie ik de waarde er wel van in. Ze hebben een wijzerplaat gemaakt die een prachtige radiale sunburst heeft, en als je er nog dichter op kruipt met de macro lens zie je een bijna bobbelige structuur zitten.
Zeker het feit dat de wijzers half gepolijst en half gesatineerd zijn is in het echte leven, tijdens het dragen, erg goed zichtbaar. Ik ga het niet vergelijken, maar soms doet de manier waarop deze wijzers met licht spelen me sterk denken aan mijn twee Grand Seiko horloges. Is de finish hetzelfde? Nee, natuurlijk niet. Je ziet onder macro kleine verschillen in afwerking die je bij een GS nooit tegenkomt.
Evengoed vind ik de wijzers beter afgewerkt dan bij de mindere goden op de markt, zoals de Rolex Sub en Explorer II. Kortom, in mijn beleving deelt de afwerking klappen uit aan horloges die pretenderen acht tot twaalf keer zo duur te moeten zijn, terwijl het ook nog eens een interesantere kleur is.
Met dat gezegd verhardt de toon wat, dus laten we er nog een passend sfeermuziekje bij doen:
Over de kroon kunnen we kort zijn: Die is knobbelig en makkelijk te gebruiken, en zit in een enorme plak staal ingekapseld. De crown guards sluiten wel even een poepie strakker om de kroon dan bij SKXen het geval is, trouwens. Er zijn mensen die vinden dat de kroon voor de doekoe gesigneerd had moeten zijn, er zijn mensen die 'm zo historisch accuraat vinden, mij interesseert het eigenlijk geen reet.
De bezel is een bijzonder fijn roterende coin edge geworden. Da’s ook een welkome verandering ten opzichte van grovere bezels, hij speelt daarmee bijna in dezelfde klasse van discretie als m’n andere favoriete duiker, de Squale 1521 Azuur.
Als ik discretie noem, heb ik het puur over de bezel. Zowel de kleurstelling als de sunburst van beide horloges zijn nogal in het oog springend. De Seiko Uemura is echter de subtielere van de twee, omdat drab olive nu eenmaal niet zo’n signaalkleur is als lichtgevend azuur. 
De waarneembare kleur varieert sterk. Hij schiet van donker, tegen het zwart-grijzige aan, naar veel lichtere indrukken, afhankelijk van de tijd en het beschikbare type licht. Het is dus een behoorlijk dynamisch horloge voor iets wat zo’n compacte vorm en discrete satinering heeft.
Ook zal de oplettende burger hebben gezien dat de indice-strepen en zelfs de opgelegde indices zelf weerspiegeld worden. Dat komt deels door het glas, waarvan de rand heerlijk schuin opstaand is, maar ook door de keuze van Seiko om een bedrukte rehaut te laten vallen voor een simpele gesatineerde variant.
Dat zorgt er ook voor dat het ding daadwerkelijk fatsoenlijk opgelijnd is. Of nou ja, ik zie, als ik knijp, dat de twaalf-uurs indice een heel erg klein tikje uit het lood lijkt te staan van de streep die er boven afgedrukt is. Of ik mij hierin vergis? Ik denk het niet. Het blijft een Seiko mid-range duikhorloge.
Wat de verdere specifiaties aangaat, de 70 uurs gangreserve van het 6r35 uurwerk, etc etc… Ze interesseren me niet. Ik heb ook geen flauw benul hoe accuraat het ding is afgeregeld.
Sinds ik in de wondere wereld van de High Accuracy Quartz ben gedoken is alles wat geen Precisionist, 9F Quartz, Citizen One of Chronomaster is, gewoon een broddeldingetje wat de tijd zo ongeveer weergeeft. Met een flinke dosis onzerkerheid. Het interesseert me niet, en als ik een duikhorloge wil wat accuraat is koop ik wel een SBBN031.
Wat wel uitstekend is is het feit dat ze 'm met Diashield gecoat hebben, die kast. Da’s een behoorlijk stuk krasvaster dan veel van m’n andere horloges zijn. Het enige horloge wat ik ooit eerder had met Diashield was een SDGM001 Grand Cocktail, en dat ding was simpelweg zo taai als lint. Fantastische coating, ik ben er blij mee. 
Zijn er negatieve punten? Ja, je kunt bruin leer en heel erg veel kleuren NATO vergeten. Het is geen makkelijk te combineren horloge. Ook de meegeleverde siliconenband is weliswaar uitstekend van kwaliteit, maar ik vind het een nare horreur om te dragen. Siliconen zijn om dildo’s van te maken, niet om op een horloge te zetten, Henk. Da witte gij ook.
Kortom: Ik heb uiteraard een zwarte, een zwart-olijf Bond en een olijfkleurige NATO in bestelling. De classic Bond die er nu om zit was het beste wat ik had liggen. Het kan, maar het is mij wat te druk.
Samenvattend: Ik kan de Stargate weer verkopen. En de Baby Tuna ook. Want met de Squale, de Mini Turtle en de Uemura in de doos ben ik voorzien van duikers.
I approve. I very much approve.
Gefeliciteerd en veel plezier met je NA!
