Het zal de leden die al wat langer meelezen niet ontgaan zijn dat ik, sinds ik in 2015 in een opwelling een Seiko 5je bestelde op Amazon, een vrij grote reis heb doorgemaakt op horloge-gebied. In goede HF traditie zijn de budgetten gestegen en geëxplodeerd als de Hindenburg, en ben ik steeds nettere horloges gaan dragen.
Eerst even een muziekje voor de sfeer. Ik heb dit al eens eerder gebruikt, maar ik kon me niets passenders voorstellen bij specifiek dit horloge:
Voor de goudvissen onder ons: Horloge 'kocht, deurscroll’n veur ploaties.
Dit topic gaat namelijk over wat voorlopige mijn laatste aankoop zal zijn. Vorig jaar is de hele verzameling verregaand op de schop gegaan en veranderd naar iets bijzonderder horloges die een maatje kleiner waren. Het hoogtepunt daarvan was moeilijk kiezen tussen m’n The Citizen Ibuki limited en de Santos de Cartier.
Dit jaar heb ik, afgezien van een obligaat Seiko duikertje, de hand op de knip gehouden om de laatste klapper te maken. In dit topic stel ik jullie het voorlopige sluitstuk dus graag voor, de Grand Seiko SBGA413 Shunbun.
Dit horloge heb ik al in het snotje sinds het in Juni 2019 gelanceerd werd als US Exclusive model. Op papier is het te groot, gegeven m’n huidige verzamel-strategie van horloges die minder dan 40mm groot zijn. De kast meet een forse 40mm in doorsnee, met een dikte van 12,7mm en een vergevingsgezinde lug to lug afstand van 47mm. De lug width is overigens een wat irritante, maar wel passend ogende 21mm. Ik heb dat maar even gemeten, want ik vond wat tegenstrijdige berichten.
Kortom, dit is een sporthorloge pur sang, ook al heeft het heeft geen lume. De kast is 100m waterdicht, heeft een schroefkroon en is gemaakt van Seiko’s High Intensity Titanium, wat een beetje een gunmetal-achtige uitstraling heeft. Het is één van de twee legeringen die door Grand Seiko ontwikkeld zijn, het is harder dan normaal titanium, maar die hardheid wordt niet door een coating bereikt.
Dit materiaal is echt geweldig. Het is neutraal van temperatuur, hypo-allergeen en veel lichter dan staal. Daarom draagt het horloge, ondanks de maat en dikte, super comfortabel. Die dikte wordt natuurlijk ook gecompenseerd door het feit dat het glas, wat een licht gebold en ontspiegeld boxed saffier is, anderhalve millimeter boven de kast uit torent. Hierdoor oogt de kast dun, en ligt het zwaartepunt ook lekker rond het uurwerk.
De band is een splijtzwam voor veel mensen die Grand Seiko overwegen. Ik vind echter dat ze er helemaal niks aan moeten doen. Hij is ook van titaan, en in dit geval is het zelfs m’n favoriete Pin & Collar systeem. Geen geklooi met schroevendraaiers, dus, gewoon lekker hamertje tik om 'm op maat te maken.
De reden dat Grand Seiko banden zo comfortabel zijn zit 'm in een paar aspecten. Het eerste aspect is de heerlijke kleine sluiting die alom afgezeken wordt omdat hij geen snelverzet heeft. Ik had hem even uit elkaar gehaald om wat foto’s van het uurwerk te trekken:
Deze bayonet sluiting is simpel, de knoppen voelen goed aan, de klik is robuust, maar hij is bovenal kleiner dan een postzegel en erg plat. Niets dikker dan de band zelf. Tel daar bij op het feit dat het scharnier afgerond is om geen scherpe randen aan de pols te hebben, en je hebt een sluiting die je onder de pols gewoon niet voelt.
Om een goede pasvorm te krijgen levert Grand Seiko altijd twee schakels bij die 66% van de lengte van een volle schakel hebben. Je kunt dus, door mixing en matching van de schakels, een bijzonder specifieke pasvorm bereiken. Het feit dat de banden wat rammelen en de schakels wat afgerond zijn zorgt er tot slot voor dat er geen haar gegrepen wordt en het horloge altijd luchtig draagt op bracelet.
Ik heb nog maar weinig bracelets gedragen die comfortabeler waren dan dat. Als puntje van kritiek had ik liever 20mm breed gezien met een wat grotere taper, maar OK. Het comfort wordt versterkt door de 62GS kast met boxed saffier. De korte lug to lug en het geringe gewicht zijn fantastische eigenschappen.
Deze kastvorm is overigens voor het eerst in 1965 gepresenteerd in de Seikomatic 6245/6246-9000 horloges. Deze horloges hadden oorspronkelijk een COSC Chronometer certificering, maar toen begonnen de Zwitsers met het beleid dat de horloges alleen in Zwitserland konden worden getest.
Seiko’s reactie op deze kinderachtigheid was het ontwikkelen van de Grand Seiko standaard, waarbij een accuratesse van -3 - +5 getest werd, in meer posities, wat dus een stringentere standaard opleverde. In 1966 werd de 62GS dan ook geboren in dit horloge:
De flanken zijn in de moderne 62GS op het oog iets breder geworden, de kroon is van een verzonken 4 uur naar de conventionelere 3 uur verplaatst, en de top van de kast is nu brushed in plaats van alom gepolijst. Maar met de buiten de plaat liggende rehaut met minute-track is deze nieuwe interpretatie verbazingwekkend trouw aan het ontwerp uit 1966. Daarmee is deze kastvorm een mooie aanvulling op mijn twee andere Grand Seikos.
Voor we verder gaan, even een vers muziekje van Eddie Chacon’s nieuwe album:
We moeten het natuurlijk over de wijzerplaat hebben. In de bovenstaande foto zul je gezien hebben dat in het herfstlicht er maar weinig roze aan lijkt te zijn. Sterker nog, als ik nu naar de pols kijk lijkt hij wel zilver te zijn. Maar onder de juiste hoek en bij het juiste licht gebeurt er van alles. Hier kun je zien dat het echt een roze horloge is:
De wijzerplaat is dynamischer dan die van de Snowflake omdat die matte sneeuw uitstraalde en dus minder met licht speelt. Hij is ook dynamischer dan de Kirazuri wijzerplaat die ik had, omdat er meer met kleur gebeurt en de groeven hier en daar wat dieper zijn. Daardoor heb je iedere keer dat je kijkt een ander horloge om.
De facetten van de indices zijn eenvoudiger dan die van mijn quartz SBGP011. Dit zorgt er voor dat het lichtspel van de wijzerplaat echt wordt benadrukt. Het opgelegde gouden GS logootje is het enige wat met een kleuraccentje afleidt van de wijzerplaat.
Ook de power reserve vertegenwoordigt een kleur-accentje, omdat die net iets meer oud-roze overkomt, ook als de plaat door het licht zilver lijkt. Ik dacht eigenlijk een geprinte power reserve beter te vinden, maar moet zeggen dat het op deze wijzerplaat wonderwel past, die sneeuwschuiver.
Het datumvenster is groot, goed afleesbaar, mooi omlijnd en voorzien van een klassiek Grand Seiko font voor de datum. Ik kan dat font goed waarderen, ik vind het mooi, ook al krijg ik het met dit licht moeilijk scherp op de foto.
De wijzers zijn voorzien van een dopje, dus prachtig afgewerkt. Het enige wat ik niet snap is dat ze gekozen hebben voor geborstelde wijzers. Ter vergelijk, de SBGA465 die ik in bezit had was voorzien van black polished wijzers, omdat dat beter contrasteert op een lichte wijzerplaat, net als m’n King Seiko limited:
Ik had niet verwacht dat ze bij de Shunbun voor geborsteld zouden gaan, en daarmee is het horloge iets minder goed afleesbaar bij situaties waarin je weinig licht hebt. Soit, ik vind geborstelde wijzers mooier, maar op het eind van de rit doet dat het beter op een donkere plaat wegens groter contrast:
Het gebeurt niet vaak dat Grand Seiko een steek laat vallen qua afleesbaarheid, maar het effect is wel dat de wijzerplaat zelf optisch weer in het centrum van de belangstelling komt te staan.
Het laatste wat ik aan zal stippen is het uurwerk. In tegenstelling tot m’n ex, de SBGA465 Kirazuri, heeft dit horloge een zichtbodem. Het gebruikte 9R65 Spring Drive uurwerk is daardoor te bewonderen, ook al hebben ze er een goudkleurig Grand Seiko embleem voor gezet. Dit moet op de achterkant van het saffier zitten, zo te voelen.
Overigens is die bandpen van de clasp een bitch om weer terug te zetten, dus dit ga ik niet weer doen voor een foto.
Over Spring Drive is natuurlijk al genoeg gezegd. Dat Grand Seiko hier 27 a 28 jaar ontwikkeltijd in heeft gestopt, dat de ingenieur die het ontwikkelde een jaar voor de eerste verkocht werd stierf, en dat het een mechanisch uurwerk is met een door een quartz oscillator gereguleerd echappement moge allemaal bekend zijn. Hoe dan ook is het opwind-gevoel aan de kroon wederom fantastisch. De kwaliteit spat van het opwinden en de tijdsinstelling af.
Verder is het uiteraard industrieel, maar wel erg mooi, afgewerkt. Ik zie onder macro machinale anglage, ik zie een rotor en achterbrug die côtes de Genève hebben, maar wat ik het leukste vind is dat ik door het venstertje de tri-synchro regulator vrolijk zie rondtollen. Dit wiel is het deel van het echappement wat in verbinding staat met het raderwerk. De draaisnelheid wordt door electromagneten wrijvingsloos op peil gehouden, waardoor een accuratesse van +/- 1 seconde per dag ontstaat, en de secondewijzer zonder stappen over de plaat zweeft.
Grappig genoeg is deze post van Teddy Baldassare een mooie primer voor wie interesse heeft in de geschiedenis:
Al met al is dit een totaalpakketje wat, afgezien van de geborstelde wijzers, vrijwel perfect is. Het horloge is super comfortabel, en is met 100m waterdichtheid en een lichte plaat vrijwel altijd passend te dragen. De wijzerplaat en het ontwerp zijn klassiek Grand Seiko, de kast is historisch relevant voor het merk, en het uurwerk is natuurlijk een unicum.
Kortom, ik ben zeer in m’n nopjes.
Dank je!
De titel van je post luidt: ‘Gevallen bloesems, drijvend op water’. Dat lijkt een vertaling van hana-ikada (‘floral raft’) wat de bijnaam is voor de SBGY026 hieronder.