Zoals als eerder aangekondigd (oa hier en later hier) zat ik al een tijdje te loeren naar Seiko’s recente Limited Edition met de wijzerplaat van “Arita”-porselein. Hier te zien op een officiële foto:
Nou is deze foto allerminst slecht, vergeleken bij de meeste ‘stokfoto’s’, ook die van Seiko. Horloges zien er plat uit, mat, weinig sprankelend. Zo ook deze SPB171.
Totdat ik 'm in het echt zag liggen, tijdens de vorige lockdown, in een Haarlemse etalage.
“Hmm”, dacht ik, “toch wel een mooi ding”.
Echter, ik vergat 'm al snel weer, en kocht een Fortis. En o verhip, kort daarna weer één! Toen was de pecunia op, haha.
Speaking of pecunia, inmiddels was het afgelopen oktober en liep ik met mijn gezin door Knightsbridge, slenterend door onze vorige woonplaats Londen. En wat was daar ineens bijgekomen?
Juist. Toch maar even naar binnen. Het ventje (1) hield zich rustig, en vrouwlief (35) kan Seiko’s ook wel waarderen. “Niets kopen hoor, maar er is een model dat ik je graag wil tonen” zei ik. De Arita zat namelijk nog in mijn onderbewustzijn, subconsciously waiting for the right moment, zoals HS Thompson al schreef in 1971.
En ja hoor! Daar lag 'ie, weliswaar wat verscholen in een hele la vol Presages van gelijke leeftijd. De vriendelijke Spanjaard achter de toonbank haalde 'm met plezier tevoorschijn. Ook zijn niet-Limited broertje lag erbij:
Nu ik ze naast elkaar zag, wist ik het zeker: de LE (donkerblauwe cijfers) is mooier dan de “gewone” (zwart met rode cijfers).
Ik deed mijn BB58 af en vroeg of ik de SPB171 LE mocht proberen.
Natuurlijk mocht dat. Onwennig deed ik de vlindersluiting vast om mijn pols. “Hmm”. Ik draaide wat rond. Keek omhoog, keek omlaag. Speelde met het licht.
Vrouw sprak met de Spanjaard over de Canarische eilanden (waar hij vandaan kwam). Buiten zoefde het verkeer. Het jongetje speelde lief met zijn autootjes, niet wetende dat papa het familiefortuin aan het spenderen was aan nog meer Sei… Nee. Ik doe het niet.
1850 pond is nog steeds teveel geld om zomaar over de balk te smijten. We bedankten de Spanjaard, ik kreeg zijn kaartje, en gingen door naar Harrods. Luiers wisselen.
Af en toe werd ik nog aan het horloge herinnerd. Door mijzelf, door mijn vriendin (dat is een goed teken), door dit forum. Ik plaatste een zoekertje zelfs, maar geen respons.
En toen was daar ineens zwarte vrijdag, een enorme explosie in het aanbiedingentopic, en juwelier ‘Altherr’ uit Duitsland die een exemplaar verkocht voor… 1190 euro.
Het zou dan wel gaan om een showmodel, met “Krätzer”. Nou, dat durfde ik wel aan.
Er was inmiddels een stuk aan mijn huis vastgebouwd en een keuken geplaatst met custom aanrechtblad, maar ik had nog net genoeg geld in mijn ouwe sok!
Drie dagen later was het zover:
Een witte doos, met daarin veel wit verpakkingspapier, en een witte doos. Hee, da’s de om-omdoos, de “slip” die om de normale omdoos zit, die weer om de doos zit. “Retailer: Please Remove” staat er zelfs op. Dat gebeurt blijkbaar te weinig, want bij mijn SLA025 (ook Limited) zat deze doos ook nog.
In de witte om-omdoos zat de witte omdoos…
met daarin, in een soort wit rijstpapier, een houten kistje:
Toen werd me duidelijk waarom dit een “showmodel” was: in de omdoos was ruimte voor boekje en garantiekaart, maar beiden ontbraken. Spijtig, maar het is de haircut waard, vind ik.
Hoppa! Daar lag 'ie, in zijn volle glorie…
Met de band andersom gemonteerd 
waarom toch? Dit is niet de eerste keer 
Hoppa, snel omgedraaid en omgedaan!
Seiko zou eens een fotograaf aan moeten trekken.
Geniet ervan.