Executive Summary: Horloge gekocht. Blij mee. Scroll’n veur ploatjes.
Sinds 2020 ben ik gestaag het niveau van alles in m’n verzameling omhoog aan het tillen. M’n oude quartz shitters en al te bonkige horloges hebben plaats gemaakt voor wat interessantere exemplaren, dingen die uit balans waren heb ik vervangen, en de oplettende verzamelaar zal zien dat er een rode draad van een bepaald stijltje door m’n hele verzameling begint te lopen. Gisteren was er weer zo’n stap, en daar zal ik eens voor gaan zitten.
Even een muziekje voor de sfeer:
Wie mij een beetje kent of op het forum voorbij ziet komen weet dat ik zowel Seiko als eenvoudige militaire of sporthorloges een warm hart toedraag. Ik had in het begin van mijn verzamel-carrière een SARB033 en een SARB017 Alpinist gekocht, en die twee horloges zijn een paar jaar lang de hoeksteen van m’n verzameling geweest, ondanks hun tekortkomingen.
Toch zijn deze twee horloges gevlogen. De SARB omdat ik omhoog wilde naar Grand Seiko en het fletse glas zat was, en de Alpinist omdat ik met de combinatie groen-goud geen echte bandenslet in handen had. Het was gewoon moeilijk combineren. Sinds het verscheiden van die twee horloges ben ik al op zoek naar het perfecte alternatief.
De Alpinist was, in 1959, één van Seiko’s eerste pogingen om een serieus sporthorloge op de markt te brengen. Natuurlijk had het bedrijf in de tweede wereldoorlog horloges gemaakt voor de Japanse strijdkrachten, maar dankzij het verloop van die oorlog en het Japanse gevoel voor schaamte heeft men het er 80 jaar later nog steeds niet over. Deze horloges zagen er onder andere zo uit:
Deze Seikosha Tensoku horloges werden gedragen door piloten in de Japanse luchtmacht, en er zijn zeker ook field- en officer-equivalenten geweest. Het ontwerp van deze horloges leeft voort in een beater die ik 13 jaar lang heb gehad, de Seiko SNZG serie, en de huidige Seiko 5 military horloges.
Toch hadden deze horloges nadelen. Hardlex is er één van. Waar ik het vroeger nog OK vond ben ik tot het inzicht gekomen dat mineraalglaasjes eigenlijk gewoon in de ban moeten. Fabrikanten zouden zich tot plexi of saffier moeten beperken. Het tweede nadeel was de maat. 41mm voor een all-dial horloge is gewoon te groot. Toch zat er tussen de militaire horloges van de jaren 40 en de sporthorloges van Seiko een gat.
We gaan verder in de tijd naar 1959. Even een ander muziekje.
De jaren vijftig waren natuurlijk een dynamische tijd in de horlogerie. Tijdens de tweede wereldoorlog vond Jacques Yves Cousteau de self contained underwater breathing apparatus of SCUBA tank uit. Daarmee werd duiken een ding. Bovendien begon de luchtvaart een vlucht te nemen en kromp de wereld aanzienlijk, ook voor gewone mensen.
In die tijd vonden bedrijven als Blancpain en Zodiac de eerste duikhorloges uit op basis van in de jaren 20 door Lt Cmdr Weems en Longines ontwikkelde bezels uit, vond Glycine de GMT pilotenhorloges uit met diezelfde bezelconstructie, en beklom Sir Edmund Hillary in 1953 Mount Everest met een Smiths horloge om. De militaire ontwerpen uit de jaren 30 en 40 veranderden langzaam in sporthorloges voor de burgerij.
Binnen die context begon ook Seiko, wat zich na de bombardementen van de tweede wereldoorlog aan het herstellen was, met een serie ontwikkelingen die uiteindelijk via horloges als de Silver Wave, 62MAS en Tuna in hun ProSpex lijn zou culmineren. De eerste twee sporthorloges die ze in dat kader uitbrachten waren een Chronos Sea Horse en een Laurel Alpinist.
Iedereen die wel eens een Alpinist-topic heeft geopend weet onderhand dat deze horloges op de markt werden gebracht als robuust horloge voor bergbeklimmers. Er zijn wat tegenstrijdige berichten over de release van de eerste Alpinisten. Sommige bronnen zeggen 1961, Seiko zelf zegt 1959. Gegeven de geschiedenis met JDM’s, obscure catalogi en Seiko’s neiging om stiekem dingen in Japan te verkopen zonder daarover te praten neem ik even aan dat 1959 correct is. Daarmee is het één van de oudste Seiko series in het assortiment.
Na de verkoop van mijn SARB033 en SARB017 zat ik zonder bandenslet. Ik heb het geprobeerd met een Archimede Pilot, met een Grand Seiko, een Smiths, een Hamilton en een hele rits andere horloges. Ik kocht zelfs een ijsblauwe Alpinist, waar ik tot op heden bijzonder blij mee ben.
Ondanks de goed gevulde kist bleef het jeuken. Ik loerde naar de nieuwe 1959 her-interpretaties die op de markt kwamen, wat erg toffe horloges zijn. Wat me tegenhield was de hoogte van 13mm en de lug width van 19mm. Ik vond dat op een horloge van 38mm eigenlijk net niet in proportie, dus ik heb die trekker nooit over gehaald. De Limited heruitgave vond ik dan weer duur, en ik viel over de datum op half vijf.
Het is mijn bovenstaande King Seiko limited die me van mening heeft doen veranderen over de limited edition van de 1959 Alpinist. Die King Seiko draagt zo lekker en zit zo goed in elkaar dat het idee begon te rijpen om eens te kijken of ik zo’n limited te pakken kon krijgen, dus toen ik laatst op Chrono24 een pre-loved exemplaar voorbij zag komen voor een schandalig lage prijs kon ik het natuurlijk niet laten. Na enig wachten kon ik gisteren een nieuwe Alpinist aan de verzameling toevoegen.
Even een vrolijk muziekje voor het unboxen:
Net zoals de King Seiko limited wordt ook deze Alpinist in een erg mooie houten doos geleverd, in klassieke Seiko stijl met het horloge liggend over de lengte van de doos. Het is een erg mooie en ingetogen manier om een horloge te presenteren.
Over de band kunnen we kort zijn. Die is weer eens ouderwets kut. Ik schreef dat al over de leren band die op mijn allereerste SARB017 Alpinist zat, en ik blijf er bij. Grappig genoeg is hij deze keer niet van karton, maar wel super ondoordacht. De materialen zijn weliswaar premium, maar de band is niet te gebruiken, wat ik jammer vind.
Het leer is soepel, de old-skool zig zag stiksels zijn tof, de gesp is tof, zelfs de Bund lap is prima. Maar ze hebben maar één diagonale keeper aangebracht zodat je op een normale pols met vier centimeter loshangende lip blijft zitten, wat geen gezicht is. Deze band heb ik dan niet in de kliko geflikkerd, maar hij ligt wel stof te happen in de doos op zolder.
Het horloge zelf is daarentegen één groot genot, zowel visueel als ergonomisch. Het is, in twee woorden samengevat, tranentrekkend fantastisch. En dat begint bij de kast. De kast is een kunstwerkje van de juiste proporties met precies een mooie finish.
Het horloge meet 36,6 x 43,75 x 11,2mm en is daarmee één van de meest comfortabele en draagbare horloges in m’n verzameling. Voor een groot deel te danken aan de platte caseback en de korte lug to lug afstand.
We zien dat hij helemaal gepolijst is, een aanwezige middenkast heeft, waar dan een soort van bezel op zit, ook al vallen de lugs weer over die bezel heen. Daar bovenop prijkt dan één van de mooiste en helderste boxed saffiertjes die ik heb gezien. A propos lugs, die zijn rank, hebben wat facetjes en zijn doorboord, zoals dat een sporthorloge betaamt. Overigens is de kast 100m waterdicht. Ook zoals het hoort.
Dit is smullen. Dit is een volledig getrouwe reproductie van jaren 50 charme, tot aan de ongesigneerde bolle kroon aan toe. Dit is echt een horloge van vóór de Tanaka regels over ontwerp. Er is niks scherps en hoekigs aan, en op één of andere manier kon het contrast met m’n King Seiko niet groter zijn.
We gaan verder naar de wijzerplaat en de wijzers. Ook die zijn van vóór de grammar of design en Grand Seiko tijd, en dat zie je aan de totale afwezigheid van facetten. Het heeft allemaal iets ronds, iets vriendelijks. Even een plaatje voor het contrast:
Wat ook opvalt is de strakke en genereus aangebrachte lume. Die is rijkelijk aanwezig, en het horloge licht dan ook op als een vuurtoren in het donker. Da’s best even schrikken voor zo’n diminutief dingetje. De oplettende lezer zal nog gezien hebben dat de punt van de secondewijzer in een bleek gele lak gedoopt is. Ik vind het tof.
Ik gooi er voor de laatste loodjes en degenen die nog mee lezen, een laatste nummertje in:
Enfin, de wijzerplaat. Die is goed. Seiko is op klassieke wijze geprint in een font wat ook op mijn Uemura prijkt, wat ik goed kan waarderen. Het ontbreken van cursief Alpinist vergeef ik ze omwille van het cursieve Automatic, en ook de minute track is natuurlijk hartstikke leuk zo in het midden van de wijzerplaat.
Verder is alle real estate prachtig afgewerkt en in totale balans. De indices op 12, 3, 6 en 9 zijn super cool en schijnen symbool te staan voor bergen, en het horloge is dan ook bijzonder afleesbaar onder elke denkbare hoek en bij elk licht.
Ook het door zo velen afgekraakte datumvenster is een vingeroefening in discretie. Tenzij je de datum zoekt zie je hem niet zitten. Zelf vind ik datums handig op horloges, dus ik ben ergens blij dat ik er wel eentje heb, en ik ben zelf dan ook opgehouden met haten op deze datum oplossing. Tot slot is dit één van de strakste zwarte wijzerplaten die ik in handen heb gehad. Ik kan niet eens fatsoenlijk zien of het nu mat of glans is, ik zie geen noemenswaardige tekstuur, het is gewoon, eh, zwart.
Over het uurwerk kan ik kort zijn. De 6L35 is een ontwikkeling van Seiko waarbij ze een dunner mid-range uurwerk wilden maken wat concurreert met de 289x serie van ETA. Het heeft een 45 uur durende gangreserve en loopt op 28.800 slagen per uur. Het is dankzij dit dunne uurwerk dat zowel de King Seiko als deze Alpinist lekker svelte zijn.
Het is ook zeker geen lelijk uurwerk, maar we gaan het nooit zien omdat de caseback een plak gedraaid staal is met wat inscripties. Ik kan het nog jammer vinden dat ze de twee bergtoppen van de SARB017 Alpinist er niet in gegraveerd hebben, maar ik vind het mooi periode-correct en strak:
Dit gaat de nopjes voorbij, dames en heren. Dit is Smull0n met een hoofdletter S. Godnondeju wat een leuk horloge is dit toch. Man man man man.
De beste field watch ooit. Een Seikootje. Staande ovaties krijgen ze van me.
Het enige wat ik toe wil geven is dat ik nog nooit een Vertex in handen heb gehad, en ook de nieuwe Lang 1943 niet.
Well spotted, Sir. Well spotted. En wees welkom om hem te passen te zijner tijd, of om hem te beloeren in d’één of andere kroeg.
