Voordat ik van wal ga steken zal ik de lezer waarschuwen dat ik wellicht een aantal controversiële dingen over Seiko ga zeggen, en dat in een topic ter ere van de aanschaf van een Seiko die op zich al behoorlijk controversieel is. Er moet dus een passend muziekje bij, en dan is er niemand die aan Prince kan tippen.
Voor mij is de hobby destijds losgebarsten met twee horloges die hier voor velen de gateway-drug zijn geweest naar grotere, luxere en duurdere verzamelingen. In 2015 besloot ik in alle domheid om een Seiko 5je en een SARB033 te kopen:
Ik was het met iedereen die de SARB serie heilig verklaarde eens en in rap tempo kwamen er meer. Al gauw scoorde ik een SARB017, de befaamde groen-gouden Alpinist:
De oorspronkelijke band kon ik direct weg sodemieteren, zo slecht was ie, maar met dat horloge heb ik heel erg veel gezien en gedaan. Hier zie je het horloge bijvoorbeeld in actie in Kroatië:
Ik was groot fan, en riep hier op dat forum dat ze m’n Alpinist toch echt uit m’n koude, dode vingers moesten gaan trekken om me er van te scheiden. Toch heb ik hem in 2020 verkocht om plaats te maken voor wat anders. Het blijvertje was weg. Hoe dat kon?
Tja. De SARB-serie, hoe goed de horloges verder ook waren, en hoezeer ze ook altijd op het schild gehesen werden wanneer men met tranen in de ogen over de “goeie ouwe Seiko-tijd” begon, hadden vanaf het prille begin een aantal problemen.
Eén van die problemen was het glas. Glazen van SARBs waren nooit ontspiegeld, en dus altijd zo flets als de hel. Dat had ik op de SARB033 in het begin niet door, maar na veel horloges met Hardlex, Plexi en met name ook gewoon beter saffier gehad te hebben is mij duidelijk geworden hoezeer een flets saffiertje een horloge kan verneuken.
Zo heeft @HanDavinci gracieus genoeg een ontspiegeld saffierglas op mijn SARB035 gezet, en is dat ook de enige SARB die de verzameling nog rijk is:
Dat horloge werd gewoon totaal anders van een fatsoenlijk glaasje.
Het tweede probleem, specifiek met de Alpinist? Tja. Het groen. Was te groen. Groen op zo’n manier dat het gewoon moeilijk werd. Neem nu het verschil tussen deze twee horloges:
De Uemura heeft, naast een prachtig ontspiegeld bombé glas, ook een veel plezantere, zachtere en vergevingsgezinde kleur groen. Toen ik die eenmaal had, was me pijnlijk duidelijk dat de SARB017 Alpinist geen polstijd meer zou krijgen en ook geen lang leven in de kist beschoren was. Geen gezeik meer met banden-swappen omdat de kleuren nooit lekker pasten, geen gezeik meer met kledingkeuze bij het horloge…
Kortom: de SARB017 verliet het pand.
Vervolgens zag ik op internet deze foto’s rond gaan:
Het begon te jeuken. Ik wilde nog één Sinn 356 SA II kopen, en dan zo’n Alpinist 1959 in bruin scoren, en dan zou de doos dicht gaan. Zo gezegd, zo gedaan, de Sinn besteld. Toen die echter door leveringsproblemen maar niet kwam, en maar niet kwam begon het toch te jeuken om een ander horloge te kopen, en Augustus was nog lang wachten.
Alle Alpinisten op leer, inclusief de beige-gouden, de Glacier-limited en de, eh, Fratello-stopverf-limited deden het niet voor me, maar ergens in m’n hoofd wilde ik toch een Alpinist. De notie van de X en de loep? Maakte me geen reet uit, ik vond de horloges nog steeds prachtig. Ik wilde alleen geen leren band, omdat ik die rare vehikels met vouwsluitingen van Seiko altijd bloed-irritant vind.
Toen ik echter deze Youtube-video tegenkwam, een soort van tirade over de schandalige release van de SPB197J1, vlak na de “Limited” SPB199J1, moest ik erg lachen: Het leek mij de perfecte Alpinist met old skool kompas-bezel.
Maar wat erger was: Mijn vrouw vond 'm supercool. Veel mooier dan de Sinn, omwille van de kleur, en toch leuker dan de komende Alpinist 1959. Het gedonder was begonnen. Na wat contact met Daniël van Kremer in Emmen heb ik vandaag dus de SPB197J1 in ontvangst genomen: De Unlimited Glacier Alpinist op staal. 
Ten eerste zou ik graag even een mythe de wereld uit helpen: De kast van de nieuwe Alpinisten zijn geen cent groter dan die van de SARB017 Alpinist. Het is gewoon exact dezelfde kastgrootte, met 39,5mm doorsnee en een 46,5mm lug to lug. Hij draagt hetzelfde, voelt hetzelfde en is dus hetzelfde.
We hebben dus ook dezelfde kronen, dezelfde 200m waterresistentie, dezelfde lume en exact dezelfde 12-2-4-6-8-10 wijzerplaat. Natuurlijk zijn er verschillen. Het "PS - Automatic - 20BAR opschrift is in mijn ogen veruit superieur aan de oude SARB017 bedrukking. Het vormt een mooie regelmatige piramide, in tegenstelling tot het kort-lang-kort verhaal op de plaat van de SARB uitvoering.
Ook ben ik sinds de aanschaf van m’n Mini Turtle helemaal om wat betreft de datumloep. Ik vind het prima zo. Ook zijn de lume pips veel platter en regelmatiger geïntegreerd in de wijzerplaat dan dat bij de SARB serie het geval was.
Een paar minpuntjes zijn er natuurlijk wel te benoemen. De sluiting is van mooie kwaliteit, en de band is een typische SARB-oyster band. Weinig verstelmogelijkheden en een enorm gat tussen de dicht gevouwen sluiting en de band. Maar de band is solide en rete-comfortabel, dus dat kan ik ze vergeven.
Maar wat ik echt, echt jammer vind is de zichtbodem. Los van het feit dat ze de zichtbodem bedrukt hebben (wat ze bij GS ook doen, stelletje mafklappers) is het uurwerk oninteressant en levert dat nu net die millimeter dikte extra op die we niet nodig hadden op dit horloge.
Dat was, ik moet het toegeven, op de Alpinist-Alpinist veel cooler. Het berg-logootje, het plattere deksel. De getekende kroon zal me aan de bout hachelen, ik mis 'm niet op de nieuwe Alpinist, en ik mis 'm niet op de Uemura duiker. Maar die zichtbodem op deze Alpinist slaat als een lul op een drumstel.
Voor de beeldvorming: Met zichtbodem en datumpukkel is dit 39,5mm grote veldhorloge exact even dik als de 42,8mm grote Uemura duiker: 13,2mm. En da’s best koddig. Gelukkig draagt het comfortabel, maar het was geen goede keuze van ome Seiko. Zeker niet voor een 6r35.
A propos de 6r35: Die heb ik nu in twee horloges. Het is een lekker uurwerk. Actie aan de kroon is goed en soepel, verstellen gaat lekker en de power reserve van 70 uur is z’n geld dubbel en dwars waard. Het zijn echt fijne uurwerken. Ik hoef ze alleen niet per se te zien. 
Maar de echte winnaar in dit verhaal? De wijzerplaat. @Paul2all merkte het geloof ik al op in het “Wat dragen we vandaag?” topic: Hij verkleurt als een toverbal. Ik weet echt niet of ik hem blauw, grijs, groen, turquoise of antraciet moet noemen. Hij verschiet de hele tijd van kleur, afhankelijk van het licht. Het is geweldig om te zien.
Daarmee is hij tegelijkertijd zowel dynamischer als discreter te noemen dan de SARB017 was. Die was gewoon groen, groen of groen, waarbij met name de intensiteit wat wisselde. Deze SPB197J1 lijkt soms wel een totaal ander horloge, wat zeker geholpen wordt door de clear-coated AR op het glas.
Om de pols draagt het bijzonder mooi. Het horloge heeft dezelfde basisvorm als de Uemura en Mini-Turtle. Ik begin door te krijgen dat de beste kasten van Seiko een iets diagonaal van de pols af lopende zijkant hebben, die zitten goed en steken nooit in de pols.
Hoe dan ook, om even wat tegengas te geven aan de horde mensen die claimen dat Seiko Seiko niet meer is, dat ze de weg kwijt zijn en dat het nooit meer zoals vroeger wordt:
- Nieuwe Seiko’s van rond de 700-1100 Euro zijn het geld gewoon waard
- Beter glas, met eindelijk AR coating
- Beter uurwerk
- Solide en comfortabele bracelets
- Fantastische wijzerplaat
- ProSpex logo met nieuwe bedrukking is echt beter dan de oude
- Datumloep? Ik kan er goed mee leven, op de Alpinist past ie mooi
Kortom: Dit is echt een blijvertje. Voor zolang het duurt, uiteraard. 
.
mooi horloge met een prachtige wijzerplaat 
. Gefeliciteerd!
