Al geruime tijd spoken de pilotenhorloges mij door het hoofd. Op één of andere manier jeukte het gewoon enorm dat ik allerlei nautisch geïnspireerd spul had en ook een plexi field variant in de doos niet ontbrak, maar dat een fatsoenlijke vlieger mij tot nu toe ontglipt was. Voor een heer met bepaalde neigingen in stijl en muziek voelde dat gewoon niet goed.
Hiermee zou ik jullie willen vergasten op een korte unboxing van het resultaat van die jeuk.
Er is in het Flieger Friday topic al veel te doen geweest over de RAF versus RLM ontwerpen, en ook de vraag of het modern of klassieker moet zijn hield me al een tijdje bezig.
Zo heb ik in het verleden een bronzen Ventus Caspian onder handen genomen met een pan azijn, waarna ik 'm toch weer doorverkocht. Sandwich dial in alle ere, het was niet wat ik zocht. Hij was te groot en te lomp om mijn ranke kwetsbare polsjes, en het paste gewoon niet.
Daarna heb ik het over de modernere boeg gegooid met de Hamilton Khaki Pilot Day-date. Die was weliswaar ietsje dunner, maar nondeju nog groter. Een prachtig horloge met allerlei zeer spannende licht-dingetjes van de opgelegde cijfers, wijzers die een soort van varieté act met veren deden als ze over elkaar heen gleden en een leuke sunburst.
Ook mij waterdichtheidsfetisjisme werd gekieteld omdat dat ding gewoon 200m WR en screw down was. Maar die 46mm he? Kortom, ook dit werkte voor geen meter.
Voortschrijdend inzicht is een raar ding. Na aanschaf van een Nomos en een Glycine jeukte het nog steeds, maar vatte ik tenminste dat ik gewoon niet boven de 40-41mm uit moest komen, het liefst lekker plat en met een fatsoenlijke lug to lug. Ook moest het een rustig en traditioneel ontwerp worden, maar niet zonder logo en datum, omdat dat toch te spartaans zou worden. De klassieke Duitsche Flieger dus.
Evengoed mocht het een tikje moderner dan de recreaties van LaCo, want een licht moderne schwung is toch altijd leuk in de doos. Ook moest het geen Baumuster B worden, want die platen zijn wat drukkig en die urenwijzers zijn me net iets te koddig van vorm.
Na veel om en om en ook een kleine discussie in de Flieger thread ben ik dan uiteindelijk uitgekomen bij de NA waar het in de titel allemaal om draait. De doodsimpele standaard Stowa Klassik 40 Ikarus. Gewoon besteld vanaf de Stowa website, keurig een bericht gekregen dat het verzonden zou gaan worden, en netjes ruim op tijd geleverd na goede communicatie. Als hun service ook zo gaat zijn is die tent zeer zeker aan te raden. Plezant volk.
Hoe dan ook lag er vandaag bij thuiskomst dus een FedEx doos op het bureau. Daarin zat goed verpakt in allerlei papier de Stowa doos met daar weer in de bekende aluminium kist:
En ja, in die kist troffen wij geen overbodige meuk aan, gewoon een horloge en een garantie-kaart. Schön, Gut en Wahr, dat dan weer wel, want het horloge heeft in mijn optiek geen verdere opsmuk nodig:
De wijzerplaat van dit vehikel is echter wel moeilijk te vangen. Zo in de doos op de bank zag dat er zo uit:
Da’s niet lelijk. De wijzers zijn strak, de plaat is strak, en het kleurpalet is gewoon strak. Ik zat over blauwe wijzers na te denken, maar met die wit-op-zwarte datumplaat en het grijs van de plaat ben ik maar wat blij dat ik dingen gewoon simpel en strak gehouden heb.
Maar dan… Toen ik het horloge eenmaal in het zonnetje hield gebeurde er werkelijk van alles:
Het fonkelt en schittert dat het een lieve lust is. Ook valt op hoe enorm leesbaar alles toch is. Die leesbaarheid blijft, maar onder verschillende lichtval ziet de plaat er totaal anders uit. Het is een dynamisch gebeuren:
Met 40mm grootte, een beschaafde 48.6mm lug to lug lengte en een uiterst soepele 10.20mm dikte is het een genot om de pols, deze Stowa. Hij draagt gewoon comfortabel, is niet lomp of specifiek in het oog springend, maar ook zeker niet saai. Met name de kroon is een juweeltje te noemen. Niet gesigneerd, maar gewoon erg fijn van vorm en een prachtig ding om te zien:
De band is een capabele, stevige zwarte lederen band met twee leren en een stalen keeper. De gesp is netjes gesigneerd, maar ik vrees dat ie toch het veld gaat ruimen voor een 20mm shell cordovannetje in donkerbruin. Puur omdat ik dat lekker vind, en niet van de brute banden ben.
Nu was ik te gierig (of liever, ik veinsde gierigheid nadat de blik van mijn partner boekdelen sprak bij het zien van de prijs van de handwinder) om er een leuker uurwerk in te laten gooien, dus we hebben het wel over een complete standaard ETA 2824:
Om de pols is het een fijn gevoel. Het leer is stevig maar soepel, zeker als je de dikte in ogenschouw neemt.
Nog even één plaatje om de pols. Als je 'm een tikkie draait heb je totaal ander grijs. Ik weet niet hoe duidelijk dat naar voren komt, maar het springt in levenden lijve erg in het oog.
Ook de uiterst lichte bolling van het glas is erg tof, maar die is zo subtiel dat het moeilijk vast te leggen is.
De waterrestistentie laat te wensen over, die is maar 50 meter. Het is dus geen AODP horloge te noemen. Dat gezegd hebbende ben ik er zeer mee in m’n nopjes:
De jeuk is voorlopig even weg.